Dag 09: North Black Hills & Devils Tower

Rapid City (SD) – Dickinson (ND)

Om half 8 worden we gewekt door de wekker. Ditmaal ontbijten we met een shake van de Cambridge, pakken onze spullen in en checken dan uit. Vandaag staat er een lange rijdag op het programma. Eerst gaan we via de Black Hills naar Devils Tower en daarna is het nog een vier uur rijden naar ons volgende hotel in North Dakota. De staat welke we nog niet afgevinkt hebben.

We stellen de navigatie in op Silvercity. Even lijkt hij de verkeerde route te nemen. We willen namelijk via de US-44 er de US-385 naar Deadwood rijden, maar de navigatie stuurt ons via de snelweg. Later blijkt dat we gewoon goed rijden, alleen stuurt de navigatie ons niet midden door Rapid City, maar er omheen. Dat is natuurlijk net zo handig ja. Als we in Silvercity zijn, slaan we af richting US-385. Dan rijden we het plaatsje Lead binnen. We nemen een plas- en een tankpauze en rijden dan weer verder. Onze eerste stop is bij de Spearfish Falls. Vanaf de parkeerplaats kun je de waterval van bovenaf zien, maar dat geeft niet zo’n mooi gezicht op. Je kunt ook een kleine trail naar de onderkant lopen. We besluiten dit maar te doen. Het eerste gedeelte is vrij steil omlaag (en alles wat omlaag gaat, moet ook weer omhoog, dus dat wordt even zwaar), daarna is het nog een minuut of vijf vlak lopen naar de waterval. Vanaf hier heb je een veel beter uitzicht. We rusten wat uit en nemen een ontbijtkoekje welke we gratis bij ons afgelopen hotel gekregen hebben.

Dan lopen we weer terug. Het laatste stukje is inderdaad vrij steil weer omhoog, maar doordat het een kort stukje is, valt het mee. Bij het restaurantje welke bij de parkeerplaatsen zit, bekijken we of er een mogelijkheid is voor koffie. Maar het ziet er vrij uitgestorven uit en besluiten door te rijden. Onze volgende stop is een goed 20 mins verder: Bridal Veil Falls. Deze ligt vrijwel direct aan de weg, maar is lang niet zo mooi als de Spearfish Falls. Je kunt nog via wat rotsen en een brug van boomstammen naar de onderkant van de waterval lopen, maar we besluiten dit niet te doen.

De navigatie gaat op Devils Tower en geeft aan dat dit een uur rijden is. Dit geeft Martijn de gelegenheid om zijn ogen nog even te sluiten. Hij zet voor mij Nick & Simon kei hard aan. Hij slaapt er goed op en ik blijf er juist goed wakker van. Win-win dus! Als we bijna bij de statengrens zijn, maak ik Martijn weer wakker, aangezien ik het bord niet in mijn eentje kan fotograferen én rijden. Oorspronkelijk stond de staat Wyoming niet op de planning. Maar als je zo dichtbij Devils Tower bent, waarom dan niet er even langs. We zijn hier immers nog nooit geweest.

Bij het welkomstbord van Wyoming is wat parkeergelegenheid. Ofja, er is wat meer asfalt naast de snelweg gelegd, zodat je er makkelijker foto’s van kan maken. Hier maken we dan ook dankbaar gebruik van. Iets verderop rijden we naar het welkomstcentrum. Even een kleine pauze. Ze hebben hier zelfs wat koffie. We rijden weer verder en verlaten dan bij afrit 185 de snelweg. In de verte zien we de toren al opdoemen. Steeds dichterbij komen we. Deze toren aka rots is natuurlijk het meest bekend door de film Close Encounters of the 3rd Kind. Al heb ik, tot mijn grote schaamte, de film nog nooit gezien. Alleen delen ervan.

Bij de entree laten we onze America The Beautiful Pass zien en mogen doorrijden. Vervolgens rijden we weer door de prairie en dat betekent natuurlijk ook de bekende hondjes! Echt, overal zie je ze.

Op de terugweg maar weer even een stop maken. We rijden door tot aan de voet van de rots. Hier is een visitor center gevestigd en vanaf hier kun je ook trail welke om de rots heen gaat wandelen. Met de fotocamera en water op zak beginnen we rond 14.00 uur de circa 2 kilometer wandeling. Het is soms naar boven lopen en dan weer wat naar beneden, maar het grootste gedeelte is gewoon vlak.

Als we een goed kwartiertje onderweg zijn, staan er behoorlijk wat mensen naar boven te kijken. Er blijken twee klimmers op de rots te zijn. Pff, dat zou niet mijn sport zijn. Ze zijn al over de helft zo te zien.

Vervolgens zien we ook nog een hert onderaan de rots wat grazen. Heel voorzichtig loop ik er heen. Door mijn geritsel kijkt het hert even op, maar gaat daarna weer gewoon weer verder met eten.

Na een goed 35 minuten zijn we op de helft. Normaal gesproken zou je over 2 kilometer lopen een minuut of 25 doen, maar we zijn onderweg natuurlijk ook al een tijd gestopt. Exact om 15.00 uur zijn we weer terug bij de auto. De navigatie gaat op een Applebees in Dickinson North Dakota. Hij geeft aan dat het 4 uur en 22 minuten rijden is. Hoppa, dat worden weer even wat kilometertjes: 399 kilometer om precies te zijn. Geeft mij mooi de tijd om weer aan het verslag te beginnen. Als we een half uur onderweg zijn, rijden we South Dakota weer in.

Bij Belle Fourche rijden we de US-85 op. Vervolgens is het een heeeeel stuk rechtdoor. Er komt maar geen eind aan de weg. Tot zover je kunt kijken, zie je de weg kaarsrecht voor je.

Onderweg komen we veel herten tegen welke in de weide aan het grazen is. Maar gelukkig staat er langs de gehele weg gewoon een hek. We hebben ook nog totaal geen dode herten langs de weg gezien. Dat geeft wel een stukje gemoedsrust. Bij Buffalo maken we een stop bij een benzinepomp. Niet om te tanken, want die zit nog meer dan de helft vol, maar wel om even wat koud drinken te halen: Mountain Dew Kickstart. Daar zit wat cafeïne in. We wisselen meteen van chauffeur. Exact nog 2 uur rijden en 199 kilometer te gaan.

Dan rijden we bijna voor ons nieuwe staat ‘North Dakota’ in. Ze hebben langs de weg een uitham gemaakt, waar je ruimschoots kunt parkeren. Ook kun je naar het bord toelopen. Wat fijn! Als ik een paar foto’s heb gemaakt, komt ook Martijn erbij. Kan hij mooi wat foto’s van mij én het bord maken. Dan zien we dat er nog een auto de parkeerplaats oprijdt. Er stapt een man uit en als hij bij ons is, vraagt hij of we wellicht samen op de foto willen. Maar natuurlijk 😀 Daarna maken we ook nog van hem en het bord een foto.

We vervolgen onze weg weer. Jeetje, Staat nummer 46 is een feit! Ook hier in North Dakota is de weg kaarsrecht, met wat heuveltjes hier en daar. Onderweg zien we wel veel vogels laag over de weg vliegen. Het gaat telkens maar nét goed. Al zal zo’n vogel niet zo’n grote impact hebben als een hert tegen je voorruit. Maar goed, dan nog rijd ik ze liever niet plat.

Rond 19.00 uur rijden we bij Belfield de snelweg weer op. Vanaf South Dakota zijn we recht om hoog (Noordwaarts dus) gereden. En nu rijden we weer oostwaarts. Morgen staat het Nationale Park Theodore Roosevelt op de planning. Dat ligt eigenlijk weer wat naar het Westen, maar daar waren totaal geen (betaalbare) hotels te vinden. Dus morgen eerst een goed 40 minuten weer naar het Westen, om vervolgens in één ruk door circa 5 uur naar het Oosten te gaan. Ofja, onderweg zullen we vást nog wel wat rust-stops in plannen.

Iets na half 8 rijden we de parkeerplaats van Applebees op en zien we dat we vrijwel tegenover dit restaurant slapen. Dat scheelt weer. Al had ons hotel nooit ver weg kunnen zijn natuurlijk; Dickinson is niet zo heel groot. Eigenlijk heb ik zin in iets gezonds, maar als we de aanbieding bekijken van ‘2 for $20’ (dat betekent: 1 voorgerecht om te delen én 2 hoofdgerechten, voor maar 20 dollar), besluiten we om daarvoor te gaan. Helaas zit hier geen gezonde optie bij, dus ga ik maar gewoon voor écht slecht: Three Cheese Chicken Penne. Martijn kiest voor de Riblet Basket. Als voorgerecht nemen we de Mozzarella Sticks.

En zoals we gewend zijn van de Applebees, het staat al vrij snel voor onze neus. Lekker. Daarna rijden we door naar ons hotel. Binnen twee minuten zijn we er. Het is dat het verkeerslicht wat er tussen staat niet meewerkten, anders waren we er binnen een minuut. We checken in en krijgen kamernummer 155 toewezen. De receptioniste vraagt waar we vandaan komen, aangezien ze Martijns ID-bewijs (rijbewijs) niet herkent. Ze vertelt ons dat we de allereerste Hollanders zijn die hier slapen. Ja, dat kunnen we ons wel voorstellen. Wat moet je als toerist hier ook doen? Alleen dat Nationale Park is hier natuurlijk in de buurt en daar kom je als gewoon Nederlandse toerist ook niet snel. Hier kom je echt alleen maar omdat je North Dakota wilt afstrepen, want volgens mij rijdt je nooit alleen voor dit park hier naar toe. Toch?

We rijden de auto naar achteren, aangezien daar ook een ingang zat en onze kamer het dichtst bij die ingang zit. Checken de kamer alvorens we alle koffers uitladen en we keuren de kamer helemaal goed.

Snel halen we de koffers op en begin ik aan het verslag. Martijn loopt ondertussen naar de wasruimte, aangezien we onze wastas wat vol hebben. Bij dit hotel zit ook een heus waterpark. Maar stel je er niet al te veel van voor hoor. Twee kleine baden, een glijbaan en een bubbelbad. Maar goed, uiteindelijk triggert het ons wel om toch even de zwemspullen aan te doen. Ons wasje zal toch een half uurtje moeten draaien, dus combineren we het ene wachten met het aangename. In het zwembad zijn – uiteraard – een stel kinderen. En verder zijn er twee tafels gevuld met volwassenen. We vermoeden de ouders van de kinderen met een paar opa’s en oma’s. Uiteraard gaan we ook een paar keer van de glijbaan. Ja, als het er zit, dan moeten we deze natuurlijk ook zeker wel gebruiken. Hoe blij. Maar dat deert ons niets.

Na een kwartier zijn we het zwemmen alweer wat beu en sluiten we af in het bubbelbad. Allerjezus, wat is dat heet… 102 Fahrenheit, staat erbij. Dat komt neer op 38,8 graden Celsius. Maar wat is het heerlijk. Daarna lopen we weer terug naar onze kamer, alwaar we het chloor van ons afspoelen. Martijn gooit daarna onze was ook nog even in de droger.

Zo, zijn we weer helemaal bij met onze spulletjes.

Aantal gereden kilometers: 615
Weertype: zonnig, rond de 25 graden