De reis samengevat in cijfers:
München – Düsseldorf – Den Bosch
Als ik weer wakker word, is het inmiddels licht buiten. Het is zondagochtend en vliegen nog steeds ergens boven de zee. Niet lang daarna krijgen we ons ontbijt, wat niet meer is dan een muffin, een bakje fruit en een koekje. Als we zijn geland, lopen we meteen door naar de gate. Het is even zoeken waar het is, maar als we eenmaal bij de gate zijn, zien we nog een mooi plaatsje voor twee met een oplaadstation. Inmiddels is de accu van de smartphone natuurlijk ook aan de lege kant, dus dat kan nog mooi een uurtje opladen. Het boarden is inmiddels ook nog een kwartier opgeschoven. Dat geeft mij mooi gelegenheid om alvast aan het verslag te beginnen.
Rond kwart over 2 beginnen we met boarden. Ditmaal is het vliegtuig verdeelt in een 3-3 stoelenopstelling en zitten we op rij 6. Exact achter de businessclass. Net voordat we in willen stappen, wordt Martijn aangesproken op het aantal handbagage dat hij bij zich heeft; de trolley en een handtas. Normaal gesproken geen probleem, maar blijkbaar moet de grondstewardess het toch even kwijt dat het te veel is. Martijn vertelt dat we uit Amerika komen en dat het daar geen probleem was. Vervolgens wil ze dat de trolley in een afmetingsbakje wordt gestopt, want ze vermoed dat deze te groot is. Nou, hij blijkt prima te passen. Met een chagrijnige blik wordt onze handbagage alsnog goedgekeurd.
We nemen plaats op rij 6 en naast Martijn komt er een dame zitten. Helaas, wederom geen stoel naast ons vrij dus. De gehele vliegtuig achter ons zit dan ook ram-en-ram vol. Maar voor ons, bij de business class is het zo goed als leeg. Het is maar een goed uurtje vliegen. Martijn krijgt het voor elkaar om deze korte vlucht toch zo’n ogen dicht te doen en wat te slapen. Iets wat hem tijdens de lange vlucht niet is gelukt.
Dan landen we op Düsseldorf Airport. Nog een klein stukje en we zijn weer thuis. Thuis bij onze poezenkindjes. Mijn ouders hebben voorgesteld om Tibbe en Lizzie alvast op te halen uit het kattenpension, zodat ze al thuis zijn als wij komen. Wat lief!
Het is even wachten op de bagage bij de band en als we onze koffers hebben, gaan we met de ‘skytram’ terug naar onze auto welke geparkeerd staat bij P5. Zo neem je afscheid van een auto en zo rijd je weer in je oude vertrouwde Suzuki Swift.
Dat is wel even wennen zeg. Een veel lagere instap en ehm… schakelen! Onderweg tanken we de auto nog even vol en als we dan, iets na 18.00 uur thuis zijn, knuffelen we uitgebreid met onze katten.
Mijn ouders zijn er ook nog. Gezellig met z’n vieren halen we een frietje om de hoek (das traditie he, na vakantie heerlijk Hollands voer) en kletsen we wat bij. Al hoeven we niet veel meer te vertellen, aangezien ze al onze avonturen ook gelezen hebben via de blog.
Onze volgende vakantie is over 80 dagen! Woohoo… En dan gaan mijn ouders ook mee. We vliegen dan wederom naar Chicago, maar dit keer gaan we de stad zelf ook bekijken. Daarna via Michigan door naar de Niagara Falls om vervolgens via Pennsylvania weer terug te keren naar Chicago. Waarschijnlijk wordt het dan geen uitgebreide blog, maar wel veel foto’s! Reizen jullie dan weer met ons mee?
Indianapolis (IN) – Chicago (IL) – München
Hebben we een dagje geen haast, staan we nog op tijd op. Ontbijt is maar tot 09.00 uur en we hebben geen zin in een shake. Wel in een Denny’s eigenlijk, maar dat is dan gelijk weer zo aan de prijs voor het ontbijt. Doordat het hotel met een verbouwing bezig is, dien je het eten buiten de ontbijtzaal te halen. Gelukkig hebben ze wel bagels met creamcheese, maar helaas geen toast.
Nadat we ontbeten hebben, gaan we terug naar de kamer en maken we ons klusje af waar we gisteravond mee begonnen zijn: het inpakken van de koffer. We hebben afgelopen vakantie een verzameling aan spullen verzameld en dat willen we natuurlijk graag mee naar huis nemen. Dit blijkt wel even een uitdaging. Qua gewicht zal het wel goedkomen, maar qua volume… Gelukkig hebben we stoffen koffers, zodat het ook wat uit kan zetten. Telkens als we denken dat we er zijn, komt er toch weer een zakje met spullen tevoorschijn wat ook nog ergens in de koffer gepropt moet worden.
Als alles erin zit, wegen we onze koffers. Beide zijn tussen de 23 en 24 kilogram en we mogen 23 kg meenemen (vaak wordt 23.9kg nog toegestaan). Maar waarschijnlijk gaan we nog wat shoppen bij de outlets… Hm… dat wordt wederom een uitdaging.
Rond half 11 checken we uit en stellen we de navigatie in op een Walmart in Lafayette. We hebben immers nog een paar kleine dingetjes nodig. Onderweg realiseren we ons dat dit onze laatste tour zal zijn met deze Hyundai Santa Fe. Blijkt maar weer dat derde keer inderdaad scheepsrecht is. Onze derde auto van deze vakantie is een blijvertje. Al waren de andere twee ook prima hoor. Maarja, er kwam een servicebeurt en een hertje tussendoor.
Eenmaal in Lafayette, lopen we meteen door naar de marinade en kruiden hoekje. Voor de marinade slagen we, maar ook hier wederom geen Mc Cormick Montral Steak met weinig zout voor ons. Naja ach, we hebben thuis nog genoeg andere. We komen in september terug naar de States, dus zetten we het gewoon voor dan weer op het lijstje. De auto wordt ook weer aangevuld met wat benzine. Maar niet te veel, want we mogen hem leeg inleveren. Als we weer in de auto zitten, bedenken we ons dat we nog wat humus over hebben om te lunchen. Maar we komen geen rustplaats tegen. Dan zien we een afslag met Prophetstown State Park. Ja, wellicht is dat een idee…. Een State Park klinkt als natuur. Dat is ook wel een stukje leuker om even te rusten.
We slaan af en in een paar minuten rijden we er heen. Net voor het hokje waar we entree moeten betalen, komt er een man naar ons toe om informatie te geven. Het blijkt een park te zijn met vooral veel weide, verschillende boomsoorten en bloemen. Niet heel spannend, maar ach. Het voldoet. We betalen 10 dollar entree en rijden dan naar Meadow View picknick plaats. We stappen de auto uit en dan komt de BBQ-geur ons tegemoet. Oef, dat ruikt lekker zeg. Iets verderop zijn een man of 30 aan het BBQ-en. Het lijkt op een soort feestje wat ze hebben, aangezien ze ook slingers opgehangen hebben. Wat een leuk idee zeg, om zo je feestje te vieren met familie en vrienden.
Wij gaan zitten op een picknickbankje en nuttigen onder het genot van het getjilp van de vogels onze humus.
Als we dit op hebben, rijden we nog helemaal door naar achteren van het park. Hier zou je een trail kunnen lopen, van ongeveer anderhalf uur. Maar gossiemijne zeg, wat is het weer warm. De temperatuur op het dashboard van de auto geeft aan dat het 93 Fahrenheit is, dat is dus ongeveer 34 graden Celsius. We stappen wel even uit om naar het riviertje te lopen, maar komen al snel tot de conclusie dat het toch echt te warm is om te gaan wandelen. Snel de auto weer in. Ik maak nog wel even snel wat foto’s van Circle of Stones en dan gaan we op zoek naar een toilet.
We rijden naar het Aquatic Center (buitenzwembad met glijbanen) in het park en mogen zonder entree te betalen even snel gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. Zo, dat lucht op.
Dan gaat de navigatie op het adres van de outlets in Chicago. Iets langer dan twee uur rijden. Ik weet dat ergens na Lafayette de klok weer een uurtje achteruit gaat, maar waar precies weet ik niet. Martijn zit naast me klaar met het fototoestel en we houden alles in de gaten. Maar dan zien we ineens dat de tijd van de Tom Tom veranderd. Uh, hebben we het bordje gewoon gemist dan? Naja ach, we hebben er nu in ieder geval weer een uurtje bij.
Net na Hammond rijden we de staat Illinois weer in. De staat waar we drie weken geleden zijn begonnen. Jeetje, wat is het toch weer snel gegaan allemaal zeg. Vervolgens rijden we een tolweg op. Ohja, deze omgeving heeft tolwegen. Dat niet alleen, maar op deze tolwegen kunnen we alleen met cash betalen en niet eens met de creditcard. Ohjee… zó veel cash hebben we niet bij ons meer. De bedoeling was wel om weer wat bij te pinnen (we willen immers weer wat geld mee naar huis nemen voor de volgende keer – zodat we alvast wat geld bij ons hebben als we op het vliegveld landen in Amerika), maar dit zijn we gewoon vergeten te doen. We betalen 1,50 dollar aan tol. Volgens de navigatie komen er nog meer tolwegen aan, dus we besluiten om de snelweg te verlaten en ergens te gaan pinnen. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Tot twee keer toe geeft onze navigatie niet juist aan waar de bank zit. Ofja, wellicht heeft er ooit op die locatie een bank gezeten, maar nu vinden we er in ieder geval niets. Dan rijden we maar naar een tankstation. Daar kun je immers ook pinnen.
Goed, met een gevulde portemonnee zijn we weer onderweg. Ons zullen ze niet hebben met de tol. Als we de snelweg weer oprijden, moeten we uiteraard weer tol betalen. Maar wat is dat nou weer: een onbemande tolpoortje waar je alleen met muntgeld kunt betalen. Ja, dát hebben we natuurlijk ook niet veel aangezien de pinautomaat alleen maar papiergeld geeft. De tol is 1,10 dollar, maar we hebben maar 1,06 dollar. Gelukkig is er geen slagboom en kunnen we gewoon doorrijden. Geen idee of we hiervoor nog een boete krijgen, voor die 4 cent te weinig.
Dan zijn we bij Chicago Premium Outlets. We bezoeken achtereenvolgens Tommy Hilfiger, de Disneystore, Skechers, Maidenform en Levis. Maar slagen uiteindelijk alleen bij de Levis en Maidenform. De twee broeken van Levis proppen we in de handbagage, anders wordt de koffer alsnog te zwaar. Bij de foodcourt eten we ieder een kleine loempia. Niet dat we honger hebben, maar we willen graag wat klein geld hebben voor de tolpoortjes welke vást nog wel komen op weg naar het vliegveld. Gelukkig hebben we wel wat trek. Maar de vrouw achter de kassa snapt niet helemaal wat wij bedoelen. We geven namelijk een briefje van 20 en daarvan willen we graag wat quarters voor terug hebben. Maar nee, het komt niet over. We krijgen gewoon alleen maar briefgeld terug.
Vervolgens wisselen we 2 dollar bij een ander verkoopstandje. Hij begrijpt ons helemaal, ook wat betreft dat het voor de tol is. Mooi. Eenmaal terug bij de auto stellen we de navigatie in op het adres voor Alamo Car Rental Return. Ruim een half uurtje rijden nog. Mooi, want ik had ingecalculeerd om rond 18.00 uur bij Alamo te zijn. Maar volgens de navigatie gaan we er al om 17.45 uur zijn. Geeft ons extra tijd voor eventuele files onderweg.
Uiteraard moeten we weer tol betalen als we de weg op willen. Eén dollar 10. Ik gooi de muntjes erin, maar blijkbaar heeft hij één van de muntjes niet goed gepakt, want hij geeft maar niet aan dat we door mogen rijden. Naja zeg. We zijn niet van plan om nog meer los geld erin te gooien, anders hebben we voor de eventuele volgende tol niets meer. Goed, we rijden maar weer gewoon door. En ja hoor, wéér een tolpoortje. Het houdt maar niet op. We snappen heel goed dat toeristen die veel hier in de omgeving rijden, zo’n I-pass bij Alamo erbij huren. Voor ons was dit niet rendabel genoeg, omdat we met de administratie die we daar dan voor betalen, meer kwijt zijn dan nu steeds los betalen. Maarja, dan moeten we wél gewoon wat muntgeld op voorraad hebben he. Dat is een beetje misgecalculeerd door ons. Nu telt hij de 1,10 dollar wel goed. Gelukkig.
Daarna rijden we nog één keer door een tolpoortje, maar dan met wel gewoon een bemand hokje en kunnen we gewoon papiergeld geven. Iets voor 6-en zijn we bij Alamo en leveren we de auto in. Onze spullen zijn al redelijk geordend, dus dat is zo uitgepakt. We krijgen een bonnetje mee en alles is prima. Snel nemen we afscheid van de auto… Bye car!
We stappen de shuttle-bus in en bij terminal 1 stappen we weer uit. Het is even kijken waar we moeten zijn. Een man van United spreekt ons aan en verwijst ons naar het einde van de terminal, bij Lufthansa.
De koffers worden gewogen en zijn prima van gewicht. Dan vraagt de grondsteward naar onze handbagage. Hij kijkt even en vraagt of we de trolley ook op de weegband willen zetten. Oh, waarom? Handbagage wordt nooit gewogen… Hm, toch wel dus. De trolley is 12 kg en mag maar 8 kg zijn. Woops. Hij bekijkt ook de rest, maar dat is allemaal in orde (rugzak met camera, rugzak met laptop en een tas met losse spullen). Hij vraagt of we de trolley kosteloos willen inchecken, of de spullen willen herschikken. Inchecken is voor ons geen optie, omdat er veel technische spullen bij zitten wat kapot kan gaan bij het ‘gooien van de koffer’ wat vaak gebeurd bij koffers. We gaan even opzij en proberen wat spullen te herschikken. Van 12kg gaat het naar 11kg. Hm, wat is nog meer zwaar uit de trolley? Uiteindelijk hebben we veel in onze rugzak erbij kunnen proppen en komen we uit op 8kg. Hij wordt goedgekeurd. En naar de rest wordt nog steeds niet gekeken… Toch bijzonder. De rugzak is nu loei-zwaar (vást ook over de 8kg), maar dat boeit dan weer niet.
Iets verderop herschikken we de trolley weer gewoon zoals hij was. Echt gezeur om niets dus, want hij gaat gewoon weer mee als 12kg hoor. Als alles weer goed en wel in de trolley zit, wegen we ook nog eens de rugzak: bijna 10kg! En dat mag dus gewoon wel? Ach ja…
Daarna lopen we door de douane en security check. Net voordat we de schoenen uit moeten doen, riemen af, laptop uit de rugzak etc… vind ik onze kleine schaar welke we kwijt waren (en we dus een mooie nieuwe paarse schaar bij de Walmart hebben gekocht). Niet dat dát erg is, want die paarse schaar was nog geen 2 dollar én mooi. Maarja, mogen scharen wel mee in de handbagage? Zou toch zonde zijn om hem weg te moeten gooien… Ik besluit hem gewoon te laten zitten en dan zien we wel of hij eruit gehaald wordt.
We stoppen alles in een bakje, dan door de scanner en ik word gevraagd om gefouilleerd te worden. Blijkbaar zat er iets van metaal bij de zakken én mijn borsten? Een vrouwelijke medewerker vraagt of ze rondom mijn borsten mag voelen en of dat gewoon hier mag, of in een privé hokje. Nou, ge gaat uw gang maar hoor Gewoon gezellig hier. Maar alles is goed en ik mag door.
Op onze boardingkaart staat dat ze rond 20.50 uur gaan boarden. Het is nog geeneens 19.00 uur, dus alle tijd om te kijken of we nog ergens wat kunnen gaan eten. Maar echt heel veel zit er niet, achter de douane. Wel zit er een bar van Goose Island. Laten we daar eens gaan kijken. Maar echt gezellig ziet het er niet uit. Het is een bar midden in de gang van de gates. Ook zien we niet echt iets naar onze zin op de tap. We lopen weer iets terug en komen uit bij La Tapenade Mediterranean Café. Daar hebben ze Blue Moon op tap. Vooruit, om het af te leren… Nog één keer Blue Moon
Tevens bestellen we beide een flatbread (of pizza, net hoe je het wilt noemen) met kip en artisjokken. We gaan aan de bar zitten en laten het ons heerlijk smaken.
Als we de rekening krijgen, vallen we even figuurlijk van ons krukje. Whoops, niet op gerekend dat het wat duurder is op het vliegveld. We betalen nu zelfs meer als dat we gewoon bij een Applebees, of Denny’s ons avond eten nuttigen. En dit was dan nog maar een simpele pizza met bier. Naja ach, niet over nadenken. Het heeft goed gesmaakt en vanaf morgen gaan we gewoon weer op budget.
We lopen naar de gate en wachten daar een goed half uurtje voordat we mogen boarden. Het vliegtuig is opgedeeld in een 3-3-3 stoelenverdeling. Deze verdeling hebben we eigenlijk nog nooit gezien. Vaak is het 3-4-3. We zitten op rij 30, op de stoelen E en F. In de middelste rij dus. Naast mij blijft de stoel lang leeg, maar net voordat de deuren sluiten, komt er toch nog een mevrouw naast me zitten. Haar man zit een rij voor ons.
En dan zitten we in de lucht… en verlaten we Amerika toch echt 
Tijdens de vlucht vermaak ik me met een paar GTST’s en Martijn kijkt twee films. Uiteindelijk slaap ik ook nog eens een uur of twee.
Aantal gereden kilometers: 403
Weertype: heel erg warm
Louisville (KY) – Indianapolis (IN)
Omdat Kentucky Kingdom pas om 11.00 uur opent en we maar tot 09.00 uur kunnen ontbijten, delen we de ochtend iets anders in dan we gewend zijn. Eerst ontbijten en daarna een verfrissende douche. Bij het ontbijt is het aan de drukke kant, maar we vinden nog net een plaatsje.
Als we weer terug op de kamer zijn, gaat Martijn op zoek via choicehotels naar een hotel in Indianapolis. Onze laatste nacht. We hebben inmiddels weer wat punten gespaard (net over de 16.000), dus willen we voor vannacht weer een gratis overnachting boeken. We zien een Comfort Inn voor 12.000 punten met een Texas Roadhouse ernaast. Ja, dat is nog eens leuk voor een laatste avondje: bier & cocktails kunnen drinken. We boeken het hotel en nadat we beide weer helemaal fris & fruitig zijn, pakken we onze spullen. Het is nog maar 10.00 uur, maar het idee is om eerst naar een Dollar Tree te rijden, zodat we daar bubblewrap kunnen kopen. Wel zo handig om onze flessen wijn, sausen en weet ik nog wat allemaal meer goed in te kunnen pakken.
We checken uit en rijden dan een paar kilometer verder in de straat. Het is even zoeken naar de bubblewrap in de winkel, maar uiteindelijk vinden we het.
We kopen er gelijk wat ducktape bij. Helemaal mijn smaak: in het paars! Vervolgens rijden we naar Kentucky Kingdom, wat op een goed tien minuten rijden ligt. We rijden het terrein op en betalen 8 dollar aan parkeergeld. Op het terrein is niet alleen het pretpark gevestigd, maar ook de beursgebouwen.
Voor de ingang heeft zich al een behoorlijke rij gevormd, maar als dan de poortjes open gaan, lost het zich vanzelf snel op.
Wij laten onze online gekochte kaartjes scannen en daarna volgt de security-check. Martijn wordt aangesproken op het flesje water wat we altijd meenemen. Dit park heeft het beleid geen volle flesjes water mee te mogen nemen in het park. Het flesje mag wel leeg mee en mag overal gratis weer gevuld worden. Maar dat vinden we een beetje zonde. Het flesje water is tenslotte nog dicht en dus zo gloedje nieuw. Martijn loopt terug naar de auto om het flesje water daar weer achter te laten.
Als we in het park zijn, lopen we naar Guest Relations. Met ons online gekochte kaartjes kunnen we daar een polsbandje halen, zodat we overal gratis mogen drinken. Tja, waarom hadden we überhaupt dan een flesje water bij ons? Het park bestaat uit twee gedeeltes: door een weg is het park gescheiden van elkaar en is door middel van een loopbrug met elkaar verbonden. Op het eerste gezicht vinden we het park wat ‘vaag’ overkomen. Voor de achtbanen hoef je het niet te doen, al hebben ze hier een RMC en dat vinden wij dan wel weer de moeite om het op te nemen op onze planning.
We besluiten om als eerste naar Lighting Run te lopen. Volgens de site van RCDB betreft dit een Chance Ride Hyper GT-X. We hebben beide nog nooit van dit merk gehoord, maar het ziet eruit als een kruising tussen een Arrow en een hypercoaster. In principe mogen we meteen instappen, maar we wachten graag een paar rondes voor rij 1. Het is wel even wennen zeg, ze werken hier met één karretje en daardoor gaat het allemaal niet zo snel. Dat is erg afkicken nadat we de snelheid van Cedar Point zijn gewend. Een paar beurten voor ons, stappen twee vrij brede dames in de achtbaan. Met man-en-macht proberen ze de beugels dicht te krijgen, maar dat wil niet lukken en ze worden verzocht om weer uit te stappen. Oef, je zou daar zo op deze manier maar geconfronteerd mee worden.
Na een kwartier mogen we instappen en de rit is erg leuk. Erg soepel in de bochten, terwijl we dit niet verwacht hadden. Deze baan zal er geen prijzen mee winnen, maar voor dit park is hij zeker wel geschikt. Gewoon een leuk baantje. We halen wat te drinken (zo handig, zo’n polsbandje) en gaan in de schaduw zitten. Ja, het is weer gewoon ouderwets vochtig warm. Met nog een klein beetje drinken in de beker lopen we naar het andere gedeelte van het park. Hier zit ook het waterpark gevestigd. Op de plattegrond zien we ook dat er in het park Craft Beer Garden is. Dat klinkt wel iets voor Lin & Tijn (en nee, we zijn écht geen alcohollisten hoor!), maar het aanbod wat we graag zouden willen zien, heeft de beste man achter de toonbank niet. Wel veel onbekend spul, maar we zijn op zoek naar witbier (zoals Blue Moon of ShockTop). Er direct naast zit Hurricane Bay Beach Club en warempel, daar verkopen ze naast cocktails ook gewoon Blue Moon. Het is bijna 12 uur, maar we besluiten om eerst nog een achtbaantje te doen en daarna hier terug te keren.
We lopen naar T3, een Vekoma SLC. Dit staan over het algemeen bekend als ‘ auw-auw-auw’ banen. Maarja, alles voor de coaster-counter he. Als we het stationnetje in stappen, worden we door een groep aangesproken om voor hun te mogen staan in de rij. Ze zijn met z’n zessen en willen graag bij elkaar in de achtbaan. Prima hoor, wij willen wel voor jullie gaan staan hoor. Dan zien we dat er op dat moment iemand vast zit in het treintje. De beugel wil niet los. Er is zelfs al iemand van de technische dienst opgetrommeld. We horen dat ze inmiddels al bijna een half uur bezig zijn. Jeetje zeg, je zou daar maar zitten. Maar gelukkig weet de technische man een manier om hem los te krijgen: hij sluit een apparaat aan op de beugels en floep!. De dames stappen uit en dan zien we ineens wie het zijn: dezelfde iets te brede dames van Lighting Run. Woopsie. Ik zou in ieder geval een andere hobby gaan zoeken als ik hun was. Maarja…
Als we instappen, merken we dat het andere stoeltjes zijn dan we normaal gewend zijn van een Vekoma SLC. Oh, dat schept hoop. Je kunt zo in ieder geval niet met je oren tegen de zijkanten klappen. Dat is waar het meestal fout bij gaat bij dit soort baantjes. Maar de hoop verdwijnt al snel. Tjee zeg, wat schokt deze baan. Vooral in de bochten en dat is zo niet prettig. Snel terug naar Hurricane Bay Beach Club. Een biertje hebben we wel verdiend. Op de tap heeft ze ook de Storm Chaser. Een speciaal gebouwen biertje voor dit park. Het is een IPA wat veel weg heeft van Blue Moon, zegt ze. We bestellen er twee van. De dame achter de tap zegt dat ze er eerst eentje tapt, zodat we kunnen proeven. Martijn vindt hem (uiteraard) lekker, maar ik ga toch veilig voor de Blue Moon. Wat een zaligheid om even hier tot rust te komen, met op de voorgrond een gedeelte van het waterpark. Alsof we écht even op vakantie zijn. Want met al die pretparken afstruinen zijn we dat natuurlijk niet. Dat is toch best wel even wat werken hoor. Op de achtergrond zien we af en toe een laag vliegende vliegtuig. Ohja, het vliegveld is hier direct naast. Geeft wel een mooi beeld zo.
Helaas gaat het biertje sneller op dan we hopen, maar een tweede nemen we toch maar niet. We lopen naar de derde achtbaan in dit park: Roller Skater. Deze ziet eruit zoals de naam doet vermoeden: als een rolschaats.
We wachten een beurt en stappen dan in, niet bij elkaar overigens. Daarvoor is het karretje net wat te klein. Daarna lopen we naar Thunder Run. Een houten achtbaan van het merk Dinn Corporation. We mogen meteen instappen. De rit zelf is prima, zoals een houten achtbaan hoort te zijn: wat rauw.
We lopen verder en halen ondertussen weer wat drinken. Bij Storm Chaster blijven we even in de schaduw en ons drankje kijken naar de baan. Hij ziet er vrij compact uit voor een RMC. Nadat we ons bekertje fris op hebben, gaan we in de rij staan. Ofja, er is eigenlijk geen rij. Behalve uiteraard voor de eerste rij. We wachten twee beurten en mogen dan instappen. Hoog is deze RMC niet en doordat hij inderdaad compact is, heb je bijna ook geen tijd om te kunnen ‘zweven’. Het airtime-effect is dus niet groot. Je wordt wel het stoeltje uitgesmeten voor dit effect, maar je belandt er ook net zo snel weer in. En dat is wel jammer. Maarja, soepel is hij wel, dus niet vervelend.
Inmiddels is het alweer 15.00 uur en vinden we het tijd om richting ons hotel te rijden. We komen tot de conclusie dat dit parkje eigenlijk toch wel erg leuk is. Helemaal niet vaag, zoals we in eerste instantie dachten. De sfeer is hier prima. Gratis drinken en tevens ook gratis zonnebrand.
Volgende keer toch maar twee nachten Louisville plannen, zodat we ook gewoon kunnen zwemmen hier. Dat lijkt ons wel relaxt. We kopen beide nog een shirtje van dit park. Martijn zelfs twee en als we dan terug bij de auto zijn, stellen we de navigatie eerst in op een Walmart op de route.
Als we een goed tien minuten onderweg zijn, rijden we de Ohio River over en daarmee zijn we meteen in de staat Indiana.
Onze laatste staat deze vakantie. Morgen rijden we Illinois weer in om vervolgens vanuit daar naar huis te gaan. Bij de Walmart kopen we nog wat laatste spullen wat op ons lijstje staat. Alhoewel, we slagen niet overal in. Moeten we morgen wederom naar de Walmart. Vervelend hoor Dan stellen we de navigatie in op ons hotel in Indianapolis. Twee uur rijden geeft hij aan. Prima, geeft mij weer genoeg gelegenheid om aan het verslag te werken.
Als we rond half 7 bij ons hotel zijn, checken we in en krijgen we kamernummer 325 toegewezen. We hebben een suite geboekt en dat ziet er prima uit. Een zit- en kantoorgedeelte en de slaapkamer apart. We zien veel ruimte en dat is mooi. Vaanvond willen we alle spullen wat we afgelopen drie weken gekocht hebben bij elkaar rapen, in wrappen waar nodig en dan in de koffer stoppen. Daarbij is ruimte wel welkom.
Als we alles, en dan bedoel ik ook echt alles, uit de auto gehaald hebben, rijden we naar de Walmart hier om de hoek. We hebben wel een schaar bij ons, maar we weten even niet meer waar deze is. En die hebben we wel nodig met de ducktape en bubblewrap. We slagen voor een lief klein paars schaartje en kijken meteen hier naar de rest van de boodschappen welke we nodig hebben. Maar helaas. Het blijft bij alleen het schaartje.
Eenmaal ‘thuis’ lopen we naar Texas Roadhouse. Naast dit restaurant zit ook een Tilted Kilt, maar deze blijkt permanent gesloten. Dat is nou jammer… We bestellen beide een 11 oz steak, maar Martijn gaat dit keer ook voor de zoete aardappel met bruine suiker en kaneel als bijgerecht. We wisten niet dat deze combi bestond, maar het blijkt erg lekker te zijn. Goed om te onthouden. De steak smaakt echt goddelijk. Ik heb een beetje blauwe kaas dressing bewaard van mijn salade. Dit smaakt ook erg goed bij mijn steak.
Als toetje bestellen we beide een cocktail. We hoeven niet te rijden, dus eindelijk kan het. Martijn gaat voor de Jamaican Cowboy en ik neem de Hurricane Margarita. We nemen er beide ook een Kicker bij. Toe maar joh, laatste avond is alles geoorloofd. Het smaakt echt té lekker.
Dan krijgen we de rekening. We leggen de credit card erbij, maar ik ben eigenlijk nog niet klaar. Ik kijk Martijn aan en hij pakt de Credit Card weer terug. Nou oké, vooruit… nog ééntje dan. Martijn gaat nu voor de Kenny’s Cooler en ik voor de Sangria Margarita. Als onze ober weer terugkomt, verontschuldigt hij zich voor het feit dat de fruitstukjes op zijn. Deze horen natuurlijk in een Sangria. Naja ach, het is hem vergeven hoor.
We lopen weer terug naar ons hotel en dan word ik me ineens een partij emotioneel. De laatste avond… dit is gewoon de laatste avond. Niet leuk! Alcohol in het bloed helpt natuurlijk ook niet mee. Maar jee zeg, het is gewoon de laatste… Het was me wel weer een avontuur hoor. Pretparken afgewisseld met natuur. Roadtrippen is toch echt wel ons ding. Ook al zitten er af en toe wat lange dagen tussen. Oké, dat mag op zich ietsjes minder. Maar het geeft zo wel een vast ritme: ontbijten met een bagel creamcheese en toast met jam, dagactiviteit, tijdens roadtrippen verslag tikken en foto’s uitzoeken, tegen 21.00 uur aankomen bij hotel, eten, tijdens Friends op Nick@Nite het verslag up to date maken en slapen.
Eenmaal terug op de kamer pakken we alle spullen uit welke we gekocht hebben, wrappen we wat boodschapjes en checken we in voor de vlucht van morgen.
Omdat we pas om 21.20 uur vliegen, hebben we nog een lange dag voor de boeg. Als eerste is het een drie uurtjes terugrijden naar Chicago en daar zullen we nog een Outlet Center bezoeken, aangezien ik nog niet al mijn kleding bij elkaar heb geshopt.
Aantal gereden kilometers: 235
Aantal achtbanen: 5
Weertype: en alweer vochtig warm
Cincinnati (OH) – Louisville (KY)
Iets na 8-en staan we op, kleden ons aan en bekijken op internet het aanbod aan hotels in Louisville. Oorspronkelijk stond op de planning om voor vannacht hier ergens in de buurt te slapen. Maarja, we denken niet tot eind van de dag in Kings Island rond te lopen, dus kunnen we makkelijk vanavond de weg weer op. Morgen staat een pretpark in Louisville op de planning. Wellicht handig om daar dan ook een hotel te zoeken? We kijken dus op de site van choicehotels en zien prima hotels in ons budgetcategorie. Dan zien we een Sleep Inn wat vrijwel tegen het park aan zit. Laten we die maar boeken dan
Inmiddels is het kwart voor 9 en het ontbijt is maar tot 9.00 uur. Oeh, snel naar beneden wat eten. De ontbijtzaal zit nog vrij vol op dit tijdstip. En als ik twee voor 9 nog even rondkijk om te kijken wat ik eventueel nog snel lust, zie ik gewoon dat de hulp de gebakken eieren bijvult. Dat is toch best bijzonder, zo kort voor eind nog spullen aanvullen. We hebben wel eens anders meegemaakt. Dat men vijf minuten voor tijd alles al op aan het ruimen is en dat je vooral niets meer mag pakken.
Als we terug naar de kamer gaan, nemen we meteen zo’n bagagetrolley mee en niet veel later zitten we in de auto op weg naar Kings Island. Dit park heeft 16 achtbanen, waarvan we er al 6 gedaan hebben. Eigenlijk 7, maar Son of Beast is helaas niet meer. Dat betekent dus dat we vandaag hopelijk 10 nieuwe achtbanen op ons lijstje bij kunnen schrijven.
In een minuut of zeven rijden we naar het park. Voor ons als ‘Platinum Passholders’ is het park om half 10 al geopend, maar we hadden vanochtend even geen zin om vroeg op te staan en te haasten. Dus om tien voor tien lopen we het park in. Althans, het eerste gedeelte is al voor iedereen geopend, iets verderop mag je als pashouder naar binnen, maar dat hebben we niet door. We kijken dus op het plattegrondje waar we als eerste heen willen en zien dan dat aan de andere kant van het water een speciale ingang is gemaakt voor de pashouders. We lopen in een stevige pas er naartoe en als we dan drie stappen door het poortje zijn, is het 10.00 uur en mag iedereen het park binnen. Goed, dat was dus een beetje een nutteloze actie van ons. Ach ja, zijn we in ieder geval die hele meute voor.
Als eerste lopen we naar Diamondback. Dit is een B&M Hyper Coaster Ofwel een hoge achtbaan welke steeds over heuvels heen gaat. We wachten een kwartier en stappen dan helemaal voor in. Het is een leuke baan, maar we zijn denk ik wel wat verwend. We hebben natuurlijk al wat hogere in deze soort gedaan. Maar goed, vervelend is hij niet.
Daarna lopen we door naar Flying Ace Aerial Chase. Een Vekoma Suspended Family. Normaal vind ik achtbanen van het merk Vekoma niet zo tof, maar de juniorversie is prima te doen. We zien alleen bij de ingang dat je niet langer dan 76 inch mag zijn om hierin te mogen. Dat is ongeveer 1.92 meter. En Martijn is 1.97 meter.
Hmm.. We gaan het toch proberen. Martijn hangt wat tegen de reling aan, zodat hij kleiner lijkt dan hij werkelijk is. En het lukt, hij mag gewoon instappen. Mooi zo. De rit zelf is eigenlijk best schokkerig. Je schommelt niet eens subtiel, je gaat gewoon abrupt van op-en-neer in je karretje. Niet prettig.
Daarnaast zit Mystic Timbers, een houten achtbaan van het merk GCI welke vorig jaar is geopend en hebben de prijs gewonnen van Beste Nieuwe Attractie in 2017. Nou, we zijn benieuwd.
We bergen de tassen weer op in een locker en wachten dan ongeveer 10 minuten. Uiteraard stappen we ook hier weer voor in.
Tijdens de lifthill worden we door de radio al gewaarschuwd vooral niet naar de schuur binnen te gaan (hoort bij de ‘show’ he ) en dan gaat de baan via een bocht naar links naar beneden, zoals we eigenlijk gewend zijn van een GCI. Vervolgens gaan we een paar heuvels over. Wauw zeg, dat geeft een bak airtime. Leuk! Mijn shirt gaat er zelfs van omhoog. Och jeetje toch, gelukkig dat het niemand kan zien. Ik probeer tijdens de rit deze steeds weer naar beneden te trekken, maar dat is toch wel lastig hoor. Nog geen drie seconden later is m’n shirtje weer omhoog. Wat gaat deze baan hard zeg. Dan een bocht en we gaan weer terug met het karretje, om vervolgens toch de schuur in te gaan. Oh oh oh, we werden nog zo gewaarschuwd. Maar er gebeurt niet veel. We staan stil. Gelukkig wordt er wel een leuk liedje afgespeeld (Can’t take my eyes of you). Maar dan gaan we weer rijden om naar het stationnetje te gaan en komen er ineens vleermuizen tevoorschijn. Argh….
De baan heeft een hele hoge herhalingsfactor, dus we sluiten gewoon weer aan in de rij. Ditmaal stappen we een keer bijna achter in. Ook hier is de rit erg leuk. Al hebben we hier meer moeite met de armen in de lucht te kunnen houden. Geen idee waaraan dit ligt. Nu krijgen we overigens geen vleermuizen in de schuur, maar slangen. Ook niet prettig
Ik wil hem eigenlijk nog een keer voorin doen. Als we de rij weer in willen gaan, vraagt Martijn aan een medewerker hoeveel verschillende filmpjes er eigenlijk zijn in de schuur. Dit blijken er drie te zijn: vleermuizen, slangen en een boom. Ze draaien steeds random en de boom is het meest uniek, omdat deze het minst gedraaid wordt. We stappen weer voor in en potjandossie, vergeet ik gewoon mijn shirt goed in te stoppen. Daar gaat ie weer hoor. Woops. En we krijgen weer slangen in de schuur.
Na drie keer vinden we het wel genoeg en lopen dan naar Beast. Dit is de langste houten achtbaan ter wereld. Hij is maar liefst 2.2 kilometer lang. Uit onze herinnering van 2006 zou het eerste gedeelte wat tam zijn, om vervolgens het tweede gedeelte er doorheen te raggen. Nou, kom maar op. We wachten een kwartier en stappen dan in op rij 2. Aangezien dit ook weer een baan is waarbij de karretjes verdeeld zijn in drie rijen en dus onder rij 1 en 3 de wielen zitten… We gaan de lifthill op en daarna naar beneden. Dit gaat toch best nog wel snel hoor. Vervolgens rijden we inderdaad wat tammetjes door het bossen. Nog wel hard hoor, maar niet superhard. Maar erg vermakelijk is het wel. Daarna de tweede lifthill. Ohjee, daar komt het! We gaan de bocht om en met een vaart rijden we op een bocht, met daarachter een tunnel af. Waaaah, dat gaat hard. En dan, zijn we er ineens alweer. Alleen die bocht na de tweede lifthill en that’s it. In mijn herinnering was Beast toch echt nog wel een stukje ruiger. Maarja, in 2006 waren we natuurlijk nog helemaal niets gewend he. Maar bij een volgend bezoekje, zullen we deze baan nog steeds niet overslaan hoor. Daar is hij gewoon te leuk voor.
Dan lopen we door en komen we uit bij Backlot Stunt Coaster. Deze baan was er al wel in 2006, maar op de één of andere manier hebben we hem toen niet gedaan. Destijds heette deze baan ook Italian Job; Stunt Track. Juist… naar de film. In 2006 was dit park ook nog van Paramount en is in 2007 overgekocht door Cedar Fair. Je merkt nog aan alles dat er veel budget van Paramount in dit park zit. Het is allemaal gewoon af en veel theming. Als we bijna aan de beurt zijn, gaat de baan in storing. Nou zeg… We wachten nog een goed tien minuten. Een technisch mannetje is opgeroepen en het lijkt allemaal langer te duren dan ze hoopten. We besluiten ook maar uit de rij te gaan en deze gewoon later op de dag weer te proberen.
Vervolgens lopen we een plein op waar ze Firehawk en Flight of Fear hebben staan. Beide banen hebben we nog niet gedaan. We vrezen alleen een beetje voor Firehawk. Dat is namelijk een Vekoma Flying en uit ervaring weten we dat deze niet zo lekker hangt. Ten eerste lig je eerst onprettig in het stoeltje, om vervolgens bovenaan de lifthill om te draaien en dan hang je in de beugels.
Je hebt dit soort type achtbaan ook van het merk B&M en die zijn zo veel prettiger. Maar goed, we gaan hem maar doen. We bergen de tassen weer op in een kluisje en wachten dan een minuut of tien. We morgen vooraan plaatsnemen. En zoals verwacht, de rit zelf is niet zo heel prettig. In de loopings pakt hij ook nog een bak G-krachten. Ofwel, een drukkend gevoel op de maag. Snel verder naar Flight of Fear.
Dit is een achtbaan in het donker. Jeuh. We moeten hiervoor alleen wel een tijdje wachten. Gelukkig voor het grootste gedeelte binnen, in de airco. Tijdens het wachten, worden we ook getrakteerd op een soort van voorshow op de TV. Dit doet Universal-waardig aan. Dan stappen we in en worden we een soort hal in afgevuurd. Oh man, wat gaat dit lomp. Ik kets bijna elke bocht tegen Martijns schouder aan. Sorry schat… Goed, dit stukje park gaan we snel vergeten.
Inmiddels is het al over 2-en en vinden we het wel weer eens tijd voor een verfrissing. En waarmee kun je ons blij mee maken? Juist, met een biertje en lopen we naar ‘Biergarten’. Ze hebben alleen niet veel speciaals op de tap. Veel lagers. En verder een radler en corona. We bestellen twee bekers van deze laatste en gaan even relaxt op een picknickbankje zitten, onder het afdakje uiteraard. Want in de zon is het echt te warm voor. Heerlijk, deze break.
Na drie kwartier pauze, gaan we weer verder met onze achtbaanavontuur. Iets verderop zit Racer. Ze hebben een blauwe en een rode kar. Twaalf jaar geleden hebben wij de rode gedaan. Deze stond toen nog achterstevoren op de track. Jaja, destijds reed er eentje vooruit en de andere achteruit en kozen wij dus voor degene die achteruit ging. Nu gaan ze beide weer vooruit. We kiezen dus voor de blauwe. De rit is erg leuk en er staat totaal geen rij. Dus ach, doen we de rode toch ook gewoon een keer.
We hebben wat trek gekregen, maar willen eigenlijk niet een gehele maaltijd verorberen. We lopen Festhause binnen en zien daar een Panda Express. We bestellen Orange Chicken en SweetFire Chicken met noodles om te delen en gaan dan midden in de zaal zitten. Vervolgens komt er een band de stage op. Ze beginnen allerlei country covers te spelen en dat doen ze nog best goed ook nog. Erg gezellig.
Nadat we ons bordje op hebben, lopen we naar Banshee. Een B&M Inverted coaster. Als we de rij instappen, lopen we ineens langs een soort van grafsteen met de tekst 2000-2009 en een plaatje van Son of Beast.
Ohja, hier heeft Son of Beast gestaan. Ach goss… De enige houten achtbaan met een verticale looping. Zie hieronder een foto van vroeger….
Wij hebben deze baan op 9 juni 2006 gedaan en op 6 juli 2006 (nog geen maand na ons bezoekje dus) gebeurde er een ongeluk mee, waarbij er 27 mensen gewond raakten. De baan werd gesloten voor onderzoek en in 2007 heropent nadat ze de looping verwijderd hadden. Echter, in 2009 bleek er toch weer een (dubieus) incident geweest te zijn, waardoor Son of Beast voorgoed sloot. We staan er dus even een momentje bij stil en… door!
We hoeven niet lang te wachten en stappen dan in op de eerste rij. Hij gaat erg soepel, al trilt hij wel. Maar de bochten en loopings gaan erg ‘smooth’. We hebben ook een ander soort beugel als we gewend zijn. Hierdoor kun je zéker niet met je oren tegen de beugel aan knallen. Erg fijn. We doen hem dus gewoon nog een keer, maar dan vanaf de vierde rij.
Nog maar drie achtbanen op de planning. De banen Vortex, Adventure Express, Invertigo en Bat slaan we bewust over. Deze hebben we in 2006 al gedaan en vinden we niet zo bijzonder. We lopen richting Camp Snoopy, want daar staan twee kinderbanen welke we nog moeten doen. Maar onderweg komen we Boo Blasters On Boo Hill tegen.
Dat is een attractie waarbij je in een karretje zit en dan met een laserpistool op doelenwitten kunt schieten en daarmee punten kunt behalen.
Maar wat is dat nou? Dat schietding werkt helemaal niet. Nee, het is geen smoes. Alle drie de pistooltjes in het karretje werken niet. Of toch wel? Ineens heb ik wat punten. Maar allememachies hee, wat staat deze slecht afgesteld. Normaal hoor je ook nog wel iets van een geluidje als je schiet. Of je ziet een soort van straal, of puntje. Maar hiermee is het gewoon wat in de rondte schieten en hopen dan je iets raakt. Nee, deze attractie is gewoon echt verkracht joh. Dat zoiets überhaupt kan bij zo’n attractie. Goed, maar weer verder dus…
Dan staan we voor Woodstock Express. Martijn en ik stappen bij elkaar in een karretje, maar we hadden beter apart van elkaar kunnen zitten. Martijn zit helemaal klem met zijn knieën. Een man voor ons zit alleen in het karretje en wordt verzocht om zijn benen op zij te leggen. Ja, dat ziet er inderdaad een stuk beter uit. Woops. De rit zelf is best oké. Al heb ik geen idee hoe Martijns knieën ervan af gebracht hebben. Hij kan in ieder geval nog uit het bakje. Dat scheelt wel.
Dan lopen we naar Great Pumpkin Coaster. Ik had al gezien op het plattegrondje daar we daar beide te groot voor zijn. Maximale grote is namelijk 60 inch (dat is circa 1.52 meter). Maar als we het bordje lezen, zien we dat mensen boven deze lengte vergezeld moeten worden door een kind. Aha, hetzelfde dus als in Cedar Point. Gaan we zo maar weer eens kijken of we daar van die vrijstelling-vouchers kunnen halen. Alhoewel,.. eigenlijk hebben we daar niet zoveel zin. Eerst weer terug naar de ingang, om vervolgens het park weer door te moeten. En het is al zo warm. En we beginnen loom te raken. Eigenlijk willen we gewoon richting ons hotel.
Maar niet voordat we Backlot Stunt Coaster gedaan hebben. Als we daar aan komen, zien we dat hij het gelukkig weer doet. De rij is niet zo lang en mogen in het achterste karretje plaatsnemen. De rit is maar kort, maar wel leuk. In de helix krijg je ook hier weer wat G-krachten te verwerken.
Daarna lopen we nog naar Eiffeltoren. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op het park.
Eenmaal beneden, lopen we nog wat winkeltjes in, maar vinden helaas geen leuk shirtje.
We lopen het park uit en als we in de auto zitten, stellen we de navigatie in op Chili’s. Dit restaurant ligt vrij dicht in de buurt van ons hotel in Louisville. Daar hebben we op het begin van de vakantie al eens gegeten, maar toen was het alleen een soepje. Nu hebben we wel zin in iets meer. De navigatie geeft aan dat het een goed twee uur rijden is.
Als we een half uur onderweg zijn, rijden we de staat Kentucky in.
Onderweg gaat de reis voorspoedig en tanken we de auto weer vol. Rond kwart voor 9 arriveren we bij Chili’s. Het duurt even voordat we naar een plaats gewezen worden. Blijkbaar hebben ze personeelstekort, want we worden geholpen door de barman. Ik ga dit keer voor gezond: sirloin met avocado, sla en kerstomaatjes. Volgens de menukaart 420 calorieën. Martijn bestelt de Southern Smokehouse Burger. Ofwel een hamburger met sla, tomaat, augurk, bacon, kaas en gefrituurde uienringen. Ook dit duurt even voordat het voor onze neus staat. De barman is nergens te bekennen meer. Zou hij én de bar, én de bediening én de keuken doen vandaag? Das best druk, zo in je eentje. Maar waarschijnlijk lijkt het zo lang te duren, want we hebben best wat honger. Als het dan eindelijk geserveerd wordt, lijkt mijn vlees best wel aan de kleine kant. Ja, 6 oz is natuurlijk niet veel. Maar bij Texas Roadhouse is 6 oz toch wel wat groter hoor. Maarja, als je een groot stuk vlees naar binnen werkt, dan is het hele idee van gezond eten natuurlijk ook een beetje weg. Het smaakt in ieder geval erg lekker. En de portie blijkt gewoon prima genoeg te zijn. Niets te weinig eigenlijk. Beter als te veel, want dat is gewoon zonde. Dus, wat zeur ik
Dan rijden we naar ons hotel. Deze ligt op nog geen vijf minuten rijden van Chili’s. We checken in en krijgen kamernummer 131 toegewezen. Als we in de kamer staan, ruiken we weer wat vreemds. Het ruikt niet vies, maar het ruikt erg vochtig. De lakens lijken ook wat vochtig aan te voelen. De airco heeft de hele dag aangestaan en blijkbaar maakt dat de kamer vochtig. We vragen of ze wellicht een andere kamer heeft. Ze weet het niet helemaal zeker en gaat persoonlijk wat kamers langs. Dan mogen we een kijkje nemen in een andere kamer, maar dit blijkt een Double Queen te zijn. En we hebben een King-bed geboekt. Ze denkt nog wat na wat ze dan eventueel kan doen, maar ze weet niet zeker meer of ze nog wel Kings hebben. Ze goochelt wat met kamernummers en vraagt dan of we kamernummer 133 willen bekijken.
Deze ruikt ook iets of wat vochtig, maar een stuk minder als kamernummer 131. Prima, doen we deze. We installeren de spullen en ik tik het verslag van vandaag af.
Morgen het laatste pretpark van deze vakantie: Kentucky Kingdom. Tevens ook de laatste volledige dag. Al kun je zaterdag ook wel als volledig beschouwen, aangezien we pas in de avond gaan vliegen.
Aantal gereden kilometers: 220
Aantal achtbanen: 11 (waarvan 9 nieuw voor ons)
Weertype: wederom vochtig warm
Sandusky (OH) – Cincinnati (OH)
Oh, wat is dat lekker zeg: uitslapen! We zijn erg blij dat we vandaag de ‘early entry’ skippen. Rustig pakken we onze spullen en checken om kwart over 10 uit. Dan rijden we naar Perkins voor ons ontbijtje vandaag. Zo te zien heeft het vannacht geregend en de bewolking is nog erger dan gisteren. Hm, vandaag stond er eigenlijk op de planning om veel foto’s te maken, omdat het gisteren ook niet zo’n denderend weer was. Naja, we zullen zien.
Martijn bestelt ‘The Everything’ en ik ga voor de ‘Hearty Harvest’. Ben ik even gezond bezig, al zeg ik het zelf. Afgezien het feit dat ik wat hashbrowns bij Martijn van het bordje pik en de jus d’orange zal ook niet versgeperst zijn, maar uit een pak komen. Maar toch… Het smaakt in ieder geval verrukkelijk.
Dan rijden we weer naar Cedar Point. Het park heeft vandaag nog minstens vier achtbanen op het programma om onze Coaster Bingo compleet te maken. En voor de rest zien we wel of we nog extra banen gaan doen. We parkeren uiteraard iets verder weg dan gisteren, al vind ik de afstand nog steeds meevallen. We lopen naar binnen en als eerste gaan we naar GateKeeper. Een B&M Wingcoaster.
We bergen onze tassen weer in een kluisje en sluiten dan aan in de rij. We wachten net geen half uur en stappen dan in het tweede karretje. De rij voor het eerste karretje vinden we net wat te lang. De rit zelf is erg leuk. Eigenlijk willen we hem nog wel een keer doen, maar daarvoor is de rij inmiddels te veel voor toegenomen. Naast GateKeeper staat Wicked Twister. Een Intamin Impulse Coaster. Maar zelf noemen we deze altijd de ‘Gekke Wokkel’. Deze hebben we in 2006 ook al gedaan, maar is gewoon leuk om te doen. Er staat aangegeven dat er een kwartier wachttijd is, maar als we eenmaal de rij in lopen vragen we ons af hoe ze aan die tijd komen. Er staat totaal geen rij en mogen direct instappen. We stappen bijna in het achterste karretje. Bij dit soort banen is óf voorin óf achterin het leukst, omdat je dan ofwel vooruit het hoogst gaat, ofwel achteruit het hoogst. De operator vraagt of we klaar zijn en dan telt ze af. Three, two, one… bam… weg zijn we. Ja, leuk.
We halen onze tassen weer op en lopen dan naar Blue Streak. De tweede coaster welke we nog af moeten strepen vandaag. Blue Streak is een houten achtbaan van het merk PTC. Al een oudje, aangezien deze geopend is in 1964. We wachten een goed twintig minuten en gaan dan in het midden van het karretje zitten. De karretjes zijn namelijk opgedeeld in drie rijen per kar. De voorste en achterste zitten boven de willen. De middelste niet. Uit ervaring weten we dat ‘oud hout’ niet prettig is boven de wielen. Maar de rit is ook hier in het midden niet fijn. Hij is vooral in de bochten wat lomp. Maar de kids voor ons lijken daar maling aan te hebben. Sterker nog, ze schreeuwen het uit dat ze nog een keer willen en smeken de ouders voor nog een ritje. Worden wij nou te oud hiervoor dan? Of zijn we gewoon te verwend? Laten we het maar op het laatste houden…
Naast Blue Streak zit Valravn. De derde coaster welke we nog af moeten strepen. Dit is een B&M Dive Coaster. Zeg maar zo’n zelfde soort als de Baron in de Efteling. Maar dan een stukje hoger en langer. De tassen worden weer opgeborgen in een kluisje en gaan dan in de rij staan. Beetje jammer dat de rij niet overdekt is, want inmiddels is de zon gaan schijnen en niet zo’n beetje ook. Doordat het vannacht geregend heeft, voelt het allemaal erg vochtig en plakkerig aan. Het zweet gutst gewoon van mijn voorhoofd. We wachten circa 25 minuten en sluiten dan aan in de rij voor de eerste rij. Bij zo’n ‘val-coaster’ wil je hem uiteraard wel op de eerste rij doen. Gelukkig heeft elke rij 8 stoeltjes, dus dat er een man of 15 voor ons staat is niet erg. Na twee beurten wachten mogen wij al.
Wat een heerlijke baan is dit toch. Al vinden we Sheikra in Busch Gardens Tampa toch nét wat leuker. De aankleding daarvan is vooral beter. Maar evengoed, is deze toch ook wel erg leuk. Voor de meetellers onder ons, we hoeven nog maar één achtbaan te doen om onze Coaster Bingo te halen. En dat is de kiddie coaster waar we gisteren niet in mochten omdat we geen kind bij ons hadden. Nou hebben we daar voor vandaag mooi vrijstellingskaartjes voor. Ha!
Onderweg besluiten we om onze Cambridge repen te eten. En waar kun je dit nou beter doen dan op de tribune bij Top Thrill Dragster? Na een karretje of vijf is het ineens stil. Er staat een kar klaar met mensen, maar ze worden weer naar achteren toe gereden. TTD blijkt een storing te hebben. Al gokken we erop dat dit komt door de harde wind. Het mag dan prima weer zijn, maar blijkbaar waait het daarboven toch te erg. Dan lopen we maar verder. In Camp Snoopy staat de kiddie-coaster Wilderness Run. Gelukkig is het niet druk.
We laten onze vouchers zien en mogen dan instappen. Uiteraard moeten Martijn en ik wel apart van elkaar zitten, want de karretjes zijn veel te klein om samen naast elkaar te zitten. We gaan een rondje en wieeee… Kijk ons eens blij zijn. De operator vraagt of we nog een keer willen. Tuurlijk joh. Al wil het jongetje met zijn moeder in het derde karretje er toch we uit. Ze laten hem eruit en wij mogen gewoon nog een keer. Na deze tweede keer stappen we uit. Alhoewel… dat is nog wel even een uitdaging voor Martijn. Zijn knieën zitten helemaal vast door de beugel. Hij kan zich totaal niet bewegen met z’n benen. Met man en macht proberen ze de benen van hem te duwen zodat de beugel er weer overheen kan. Maar het wil niet lukken. Goed, en nu? Voet misschien daar? Nee, dat gaat ook niet. Ehm… en als je nu… ja! Het lukt! Het zag er wellicht knullig uit, maar hey… wij hebben een Coaster Bingo! Woohoo!
Inmiddels is het al na 2-en en we hebben nog twee gratis bonnen voor een biertje over. Maarja, eigenlijk verwachten we dat we bijna klaar zijn in dit park. Oorspronkelijk stond er op de planning om vannacht te slapen in Columbus. Een twee uur rijden hier vandaan. En dan morgenvroeg niet al te laat weg, omdat het vanaf Columbus anderhalf uur rijden is naar Kings Island. Maarja, nu we redelijk vroeg klaar zijn hier. Kunnen we ook gewoon doorrijden naar Cincinnati, zodat we morgenochtend niet zo lang meer hoeven te rijden. Dus als we nu een biertje gaan doen, dan is die nog niet gezakt voordat wij in de auto stappen. Laten we verstandig zijn en kijken of we de bonnen ook kunnen omwisselen voor gewoon een frisje. Maar dat blijkt nog niet zo makkelijk. Op het bonnetje staat duidelijk dat het bedoeld is voor bier en dus niet voor frisdrank. En dat terwijl je zou denken dat ze meer ‘winst’ maken als ze gewoon frisdrank geven in plaats van bier. Het meiske van de ‘snackbar’ gaat het vragen aan haar supervisor, maar schudt nee maar zegt daarbij: ik kan jullie wel twee bekertjes geven maar met kanttekening dat het eigenlijk bedoeld is voor bier. We snappen even niet wat ze nu bedoeld. Die bekertjes hebben ze tenslotte ook bij de bierstandjes. We staan wat beduusd om ons heen te kijken en ze wijst naar de frisdrank fontein. “Jullie willen toch gewoon drinken…. Nou, pak maar gerust, maar wel met een kanttekening dat het bedoeld is voor bier”. Ow… dát bedoelt ze. Wat aardig van haar. Wat een service. We mogen dus gewoon gratis fris aftappen. Dit zul je in Nederland niet snel meemaken… En het smaakt echt heerlijk verfrissend. Onze bierbonnen hebben we niet in hoeven te leveren. Laten we dan daarmee iemand blijk maken. Weggooien is zonde. Op een bankje zien we een stel zitten met een polsbandje voor het Bier en BBQ Festival en zijn aandachtig het boekje aan het doornemen wat te kiezen. Martijn geeft onze bonnen aan hun en ze reageren erg enthousiast. Fijn, toch weer mensen blij gemaakt vandaag.
Omdat we nu vrij dicht in de buurt zijn van Steel Vengeance, kijken we even hoe lang de wachttijd is. Hm, anderhalf uur. Nee, laten we dat niet doen. Anders zijn we nog niet op tijd weg. Wel maken we wederom wat foto’s en lopen dan om de hoek een winkel binnen.
Martijn heeft hier namelijk een leuk shirtje gezien. Maar helaas, zijn maat hebben ze hier niet meer. Maar gelukkig vindt hij ook een ander leuk shirtje. We vragen nog wel even na of ze misschien in een andere winkel in het park hetzelfde shirtje hebben. En de jongen vermoed dat ze deze wellicht wel bij de winkel bij Steel Vengeance ligt, dus lopen we weer terug. Maar helaas. Daar hebben ze alleen shirtjes van Steel Vengeance. Toch maar weer terug naar die andere winkel, waar Martijn het shirtje van z’n tweede keuze koopt.
Dan lopen we terug naar de ingang. Onderweg komen we nog langs Gemini. Gisteren hebben we de rode versie gedaan, maar nu rijdt ook de blauwe versie. Doen we die toch ook maar vandaag. Weten we zeker dat we ze allebei hebben gedaan. We wachten een tien minuten en stappen dan in. Vandaag rijden ze beide tegelijk en dat geeft wel een leuk effect. Het lijkt alsof wij voorlopen op de rode. Wij gaan een stuk sneller na de heuvel naar beneden. Maar vervolgens hebben zij de binnenbocht en halen ze ons weer in. De volgende bocht is voor ons en zo gaat het de hele rit door. Dan lopen wij voor en dan zij weer. Maar, uiteindelijk winnen wij. Jeuh!
Dan lopen we weer langs Top Thrill Dragster. Nog steeds in storing! Jeetje zeg, wat zijn wij blij dat we deze gisteren al een paar keer gedaan hebben. Vervolgens lopen we langs weer een winkel met shirtjes en daar ziet Martijn het shirtje van zijn eerste keuze met wél zijn maat. Nou zeg. We vragen aan de kassa of we het shirtje mogen omruilen, maar dit blijkt nog niet zo makkelijk. Ze kan het andere shirtje niet scannen, omdat ze die niet in deze winkel verkopen. We zullen hiervoor terug moeten naar de winkel waar we hem gehaald hebben. What the… dat is helemaal aan de andere kant van het park! Oh my… Wel kopen we nu het andere shirtje en zijn dan weer op weg naar het andere winkeltje. Daar gaat onze planning voor op tijd weg te gaan. Ja, zo halen we onze stappen wel. Maar het zou fijner zijn geweest als het niet zo warm was erbij. De voeten beginnen langzaamaan ook moe te worden. Ze zwellen ook nog eens behoorlijk op met dit weer.
Als we bij het andere winkeltje aankomen, vragen we aan het meisje achter de toonbank of we het shirtje terug kunnen geven. Ze kijkt er erg moeilijk bij. Zeg schat, we hebben dit shirtje nog geen half uur geleden bij jou gekocht. Ze belt naar haar supervisor om te vragen of ze hierheen kan komen. Het blijkt dat ze wel spullen mag verkopen, maar geld teruggeven, dat mag alleen haar meerdere. Ook prima. Binnen vijf minuten is haar supervisor er en krijgen we ons geld teruggestort op de creditcard.
We besluiten om de weg terug via de andere kant van het park te lopen. De weg via Top Thrill Dragster kennen we nu wel. Het is ietsjes om, maar het is wel het mooiere gedeelte van het park. Veel groen ook. Het heeft wel iets weg van Dollywood zo. Zeker met al die houten kraampjes. Dan zien we een kraampje waar ze ijs en milkshakes verkopen. Oef, daar hebben we eigenlijk wel behoefte aan. In eerste instantie willen we voor een milkshake gaan, maar als we dan zien hoeveel calorieën deze heeft…. 1160! Dat is toch wel een beetje veel van het goede. Een ijsje heeft er maar 220 stuks. Nou, laten we daar dan maar voor gaan.
Het eet alleen een stuk moeilijker dan gedacht. Het smelt waar je bij staat. Niet bij te houden met likken… Snel wat servetten halen. Maar het drupt er aan alle kanten af. Wat een bende wordt het. Maar lekker is het wel! Als we bijna bij de uitgang zijn, lopen we nog een laatste winkel binnen met shirtjes. Vanochtend heb ik hier namelijk een leuk shirtje gezien. Gelukkig hebben ze mijn maat nog. We zien ook nog wat andere toepasselijke shirtjes, maar die laat ik hangen.
Dan lopen we om half 5 het park uit. Toch wel een heel stuk later dan gepland. Hadden we alsnog gewoon een biertje kunnen nemen om 14.00 uur. Naja ach, een dagje zonder alcohol is ook niet verkeerd. Alhoewel
Goed, waar gaan we heen is het volgende punt. In de auto bekijken we het hotelcouponnenboekje en daar staat een Comfort Inn in voor 55 dollar bij Mason. Als we het adres in de navigatie tikken, blijkt dat dit bijna 4 uur rijden is. Terwijl we eigenlijk 3.5 uur hadden ingecalculeerd. Maarja ach… vier uur rijden is een makkie voor ons. We rijden Sandusky uit en dan bedenken we dat het wellicht handiger is om de navigatie op het adres te zetten waar we willen eten. In mijn ‘roadbook’ heb ik namelijk thuis al opgezocht naar restaurantvoorkeuren. En Brio Tuscan Grille komen we alleen tegen in Columbus of in Cincinnati tijdens onze route. Ik stel daarom de navigatie in op een Brio in Columbus, dat is mooi in het midden van de autorit. De eerste twee uur rijdt Martijn, zodat ik ons verslag kan tikken op de laptop. Vanaf Columbus neem ik het stuur over.
Als we net voor Columbus de afslag moeten nemen voor Brio, is het even zoeken waar het precies zit. Dit blijkt bij de Polaris Mall te zijn. Voordat we naar het restaurant lopen, pak ik nog even mijn borstel uit de koffer. Ik heb coasterhaar en daarmee kan ik natuurlijk niet het restaurant in lopen. Het is niet erg druk bij Brio en bestellen beide de carpaccio. Voor dit gerecht staat Brio tenslotte op ons lijstje. Het staat onder ‘small plates’, maar dat is het ábsoluut niet. De ober vraagt wat we als hoofdgerecht willen, maar we geven aan dit na de carpaccio te bekijken. Dat vindt hij een uitstekend plan.
Dan komen de bekende grote borden voor onze neus. Wauw, wat ziet er dat toch altijd weer indrukwekkend uit. En het smaakt ook nog eens voortreffelijk.
De vorige keer dat we bij Brio waren, hadden we na de carpaccio ieder een salade genomen. Maar nu hebben we eigenlijk wel zin in pasta. Maarja, een groot bord pasta is weer juist te veel van het goede. We vragen of we de Pasta Pesto ook mogen delen. Uiteraard mag dit. Na een minuut of tien worden twee kleine bordjes pasta gebracht. Oh, dat is nog eens handig. In plaats dat we van één groot bord samen moeten doen, krijgen we gewoon ieder een bord. Alleen is de portie wat kleiner. Ook dit smaakt erg lekker. Goede keuze om het hoofdgerecht samen te delen.
Voordat we teruglopen naar de auto, lopen we de mall nog even in en bezoeken we de Disney winkel. Daar zien we iets waar we al een tijdje naar op zoek zijn: een siliconen pannenkoek/eier vorm. Thuis hebben we er al eentje, maar als je twee eieren wil bakken, is een extra siliconen ding makkelijker. Alleen zitten er hier ook nog twee andere figuurtjes bij. Ach joh, des te meer verschillende eieren om te bakken.
Ondertussen kijken we op internet wat het normale tarief is van ons hotel waarvoor we een bonnetje van 55 dollar hebben. Dit blijkt 74 dollar voor een Queenbed te zijn en 83 voor een Kingbed.
Eenmaal terug in de auto, stellen we de navigatie in op het adres van de Comfort Inn waar we heen willen. Nog anderhalf uur rijden. Prima. Als we net een half uur onderweg zijn, begint het wat te schemeren en wordt het snel donker. Dat rijdt niet heel prettig. Zeker niet als we ook nog eens een dood hertje langs de weg zien liggen. Als we een goed vijf minuten van ons hotel verwijderd zijn, zien we links van ons Kings Island liggen. Zo zeg, dát is dichtbij. Hoeven we morgen niet zo heel vroeg op. Erg fijn. Gelukkig komen we gewoon heelhuids aan bij het hotel. Met het bonnetje op zak lopen we naar binnen. We vragen eerst of hij kamers beschikbaar heeft en wat de prijs van een kamer met een Kingbed is. Dat is 99 dollar. Oke, en wat kost het met Triple A rate (ANWB-korting dus), dan kost het 94 dollar. Oke, en wat kost het met dit bonnetje? Dat zijn de kosten voor een kamer met een Queenbed, voor een Kingbed rekenen we daar 20 dollar bij. Ofwel: 75 dollar. Dat klinkt uitstekend in onze oren. Dat is toch zeker wel 8 dollar goedkoper dan dat we het via internet geboekt zouden hebben. Top.
We krijgen kamernummer 237 en gaan op zoek naar een trolley voor de koffers te vervoeren. Dit blijkt nog niet zo makkelijker. Ergens halverwege het hotel zit de lift en gelukkig staat daar ook een trolley. We laden onze spullen op de trolley en brengen deze naar onze kamer, welke er weer prima uitziet.
Morgen dus ons een-na-laatste pretpark van de vakantie. Jeetje, wat gaat dat hard ineens zeg. Zaterdag vliegen we alweer naar huis. Kings Island zijn we in 2006 ook nog geweest, maar hebben toen niet alle achtbanen gedaan. En er zijn ondertussen ook nog vier nieuwe banen bijgebouwd. Dus het wordt weer een leuk dagje voor ons
Aantal gereden kilometers: 347
Aantal achtbanen: 6 (waarvan 4 nieuw)
Weertype: vochtig warm
Sandusky (OH)
En toen was het ineens kwart voor 7. Wat is het vroeg zeg. Maar voor een pretpark als Cedar Point staan wij graag zo vroeg op. Al blijven we nog wel een goed half uur liggen om op facebook en de blog de reacties te lezen. Blijft leuk We lopen naar de ontbijtzaal en er is verrassend genoeg nog niemand aan het ontbijten, maar als we net onze bagel en toast op ons bord hebben, komen er net wat mensen aan.
We lopen weer terug naar de kamer, poetsen de tandjes en zitten om 08.15 uur in de auto, op weg naar Cedar Point. Het park zelf is om 10.00 uur pas open, maar voor hotelgasten en Premium Passholders (wij dus) is het park al om 09.00 uur geopend.
In een kwartier rijden we er heen en parkeren de auto vrij vooraan. Dat is wel een voordeel zo zeg.
Het park is nog niet open en er staat een man of 50 te wachten bij de ingang. Dan gaan de luiken open, maar morgen we nog steeds niet het park in. Na een goed tien minuten mogen we naar binnen. Woohoo. Maar dan, na een meter of 400 worden we weer geacht om te wachten. Tot 09.00 uur.
Er spreekt een man door de luidsprekers en vraagt iedereen om zichzelf om te draaien en mee te zingen met het Nationaal Volkslied. Dat klinkt eigenlijk best indrukwekkend. Vervolgens is het park geopend en rennen de voorste meteen door naar helemaal achterin het park. Dat zijn wij ook van plan, aangezien daar Steel Vengeance zit. Deze baan was vroeger van hout, maar is omgebouwd door RMC als een hybride baan en pas dit jaar geopend. Het is echt een énorm lange loop. We stappen maar door en door.
Als we na een kwartier lopen eindelijk bij de achtbaan zijn, zien we dat zich al een behoorlijke rij heeft gevormd. Ja, de hotelgasten komen natuurlijk vanuit andere ingangen en dan gaat het snel. We worden geacht om onze tassen in een kluisje op te bergen. Nou vooruit. Dit blijkt 2 dollar voor 2 uur te zijn. Jeetje, prima als ze je verplichten om je tas weg te leggen, zodat het instappen sneller gaat. Maar biedt het dan ook gratis aan. Naja ach…
We wachten exact een uur voordat we in mogen stappen. Uiteraard doen we hem vooraan. We gaan naar boven en dan loodrecht weer naar beneden. WTF, wat is dit gaaf! Vervolgens de heuvel weer op en…. een zwerm aan vliegjes in onze ogen, mond en T-shirt. Tuurlijk joh, we ontbijten gewoon nog even verder. Destijds had Mean Streak er ook al last van (de baan ligt exact langs stilstaand water), maar verder…. Wauw…. Wauw wauw wauw! Ik kan niets anders zeggen. Dit overtreft echt álles!
Als we uit de baan komen, besluiten we om de tassen maar even in het kluisje te laten en naar Maverick te lopen. Deze ligt er tenslotte vrijwel naast. Ondertussen passeren we de kraampjes van Brew & BBQ. Vanaf 14.00 uur kun je hier tickets voor kopen om verschillende bieren en BBQ-hapjes te proberen. Hm, dat klinkt wel iets voor Lin & Tijn.
Bij Maverick wachten we 40 minuten voordat we in mogen stappen. Uiteraard hier ook front. Deze baan is een jaar nadat wij er in 2006 zijn geweest geopend. Dus ook weer een nieuwe voor ons. De baan is echt geweldig. Zeker het stuk in de tunnel en dan word je nogmaals ‘afgeschoten’. Leuk effect.
Maarja, hij haalt het zeker niet bij Steel Vengeance natuurlijk. Ik denk ook wel dat na die baan alles tegen gaat vallen hahaha… Ach, de echte achtbaan fan waardeert ook ‘de kleinere’. We lopen weer terug naar Steel Vengeance om mijn tas en de cameratas uit het kluisje te halen. Vervolgens gaan we op zoek naar een plekje in de schaduw om onze cambridge repen op te eten. We hebben natuurlijk vrij vroeg ontbeten, dus nu hebben we – rond 11 uur – alweer wat honger. Aangezien we in de middag naar ‘het bier- en BBQ-festival’ gaan, eten we nu alvast de repen op. Ook wel zo verstandig zodat ze niet smelten in mijn tas.
Onze derde achtbaan wordt Millenium Force. Een baan welke we in 2006 al wel gedaan hebben. Dat was toen één van de hoogste in Amerika, maar in 12 jaar is er natuurlijk énorm veel bijgebouwd. Dus in feite is dit nu ‘een kleintje’. Het is totaal niet druk en doen deze dus uiteraard ook weer vooraan. Na 15 minuten wachten mogen we al in stappen. Voor een ‘kleintje’ vinden wij hem nog steeds erg tof hoor. We doen hem dus gewoon nóg maar een keer. Ditmaal hoeven we maar 10 minuten te wachten en stappen we een keer ergens in het midden in een karretje. Ook daar is hij tof, maar daar voel je de wind een stuk minder.
Omdat we ook hier weer onze tassen in een kluisje gedaan hebben, lopen we eerst zonder tassen naar Rougarou. Een B&M Floorless baan. In 2006 was dit nog een ‘staande achtbaan’, maar deze is dus ook verbouwd. Maar dan naar een achtbaan zonder vloer. We mogen meteen instappen en doen hem dus ook uiteraard voorin. Hm, deze baan vinden we niet zo prettig. Toch raar, want banen van het merk B&M vinden we meestal wel prettig. Maar hij schudt vooral veel en dat maakt het niet fijn.
Daarnaast zit Iron Dragon. Een hangende baan van het merk Arrow. Dit soort banen hebben ze niet zo veel meer over de wereld. Veel welke er waren zijn inmiddels gesloten en afgebroken. We moeten een beurt wachten en stappen dan helemaal achterin. Als we net zetten, wordt ons verzocht om weer uit te stappen. Blijkbaar is er een storing. We gaan weer achter het hek staan, maar er gebeurt helemaal niets. Het lege karretje gaat niet van de baan. Hierdoor zitten de mensen in het andere karretje heel lang te wachten. Ze kunnen nergens heen. Pas na een kwartier komt er beweging in. En dan mogen wij ook weer instappen.
En dan snappen we waarom er ook niet veel van dit soort banen meer zijn. Echt fijn is hij eigenlijk niet. Gaat vooral abrupt van links naar rechts… Nee, niet ons ding. Vervolgens komen we langs één van de betere banen welke Amerika rijk is: Top Thrill Dragster. De tweede hoogste coaster van de wereld. De hoogste staat in Six Flags Great Adventure bij New York City in de buurt: Kingda Ka (welke we – uiteraard – ook gedaan hebben). Maar Kingda Ka heeft schouderbeugels. Deze Top Thrill Dragster alleen heupbeugels en dat maakt de rit zó veel leuker.
We wachten een dertigtal minuten en dan mogen we aansluiten in de rij voor ‘frontseat’. We hoeven maar een beurt of twee te wachten. We stappen in, moeten een tijdje wachten voordat de lichtjes op ‘geel-geel-geel-GROEN’ gaan en… sjoef!!! Met een snelheid van 193 km/u word je afgevuurd en schiet je omhoog. Vooral in het gedeelte waarbij je in een bocht verticaal naar boven gaat, voel je in je maag. Een paar G duwt erop. En dat is een prima gevoel. Heuveltje over en weer loodrecht naar beneden met weet ik hoe snel. Na 17 seconden is het alweer gedaan. Maar wat een baan blijft dit zeg. Het is geen ingewikkelde baan. Gewoon recht naar voren, recht om hoog, heuveltje over, recht naar beneden en dan weer recht terug. Maar wat blijft het een geweldige ervaring. Maarrrr… Steel Vengeance wint het nóg steeds vandaag!
Daarna lopen we door naar Corkscrew. Een oudje, geopend in het jaar 1976.
We mogen meteen instappen. En dat hij oud is, dat merken we. Totaal niet prettig. Snel uitstappen en naar de volgende. We lopen alvast in de richting van het Bier festival. Onderweg komen we Woodstock Express tegen in Camp Snoopy. Tja, voor onze coaster counter moeten we hem nog afvinken, dus pikken we deze maar mee. Heerlijk hoor, zo’n kinderbaantje.
Daarnaast ligt Wilderness Run. En nóg kleinere baan. We staan even als enige in de rij, maar dan komt de operator naar ons toe. We zijn te lang. Uh, hoe kan dat nou? Er zit gewoon een volwassen vrouw in het karretje. Maar dan blijkt dat je hiervoor samen met een kind in moet. Alleen als volwassenen mag niet. Aha, zeg dat dan, muts. In plaats van dat we te groot zijn. Ge het gewoon een excuus-kindje nodig voor deze baan. Jammer, dat wordt dan geen Coaster Bingo voor dit park. Een beetje teleurgesteld lopen we weer verder. Dan herinnert Martijn zich dat hij ergens gelezen heeft dat je voor deze achtbaan bij de Guest Relations een vrijstelling kunt halen. Hm, straks maar eens proberen.
Voor nu, hop hop, naar het hop! We kopen tickets en krijgen hiervoor een klein ieniemienie plastic bekertje en een boekje waarop alle biertjes en eten staat vermeld. Voor elk ticket kun je een proefglaasje laten vullen met bier, of een food sample halen. Voor drie tickets kun je een heel glas (bekertje) vol met bier krijgen. Omdat we passholders zijn, krijgen wij ook nog een ticket voor sowieso een glas bier te kunnen nuttigen. Goed, die bewaren we mooi voor morgen. Want dan staat er gewoon nóg een dagje Cedar Point op het programma.
We bekijken het aanbod en als eerste halen we een witbiertje samen met wat ribbetjes en Mac & Cheese Pulled Pork. Het smaakt echt heerlijk. Vervolgens halen we zo nog een paar keer een bier-sample en wat eten erbij. Ja, dit is wel voor Lin & Tijn weggelegd. Het is niet zo heel druk aan de tafels. Sporadisch zien we mensen een biertje bestellen. Al gaan de meeste voor steeds een groot biertje. We besluiten om wat tickets achter de hand te houden om onze laatste ronde ook met een grote te eindigen.
Nadat we genoeg gegeten en gedronken hebben, zijn we weer klaar voor een paar achtbanen. We doen Cedar Creek Mine Ride en daarna doen we een keer geen achtbaan, maar een hele grote schommel: Sky Hawk. Wat een heerlijk gevoel is dat. Jammer dat de rit maar zo kort is.
Daarna lopen we naar Gemini. In 2006 hebben we de blauwe versie gedaan en moeten dus alleen nog de rode. We mogen meteen instappen en zien dan dat de blauwe het niet eens doet. Komt dat mooi uit. Eigenlijk is dit een ‘racer’. Een baan met twee achtbanen naast elkaar en dan racen ze tegen elkaar. Maarja, als er eentje niet doet, dan is het niet echt een race he. Ach, zo in z’n eentje is hij ook best leuk om te doen.
De planning is om richting de uitgang te lopen en dan Blue Streak mee te pikken. Maar als we langs Magnum XL-200 lopen, zien we dat er maar een kwartier wachttijd is. Hm,… nah, doen we morgen wel. Vervolgens lopen wel langs Top Thrill Dragster, daar is maar 5 mins wachten. Oeh… We bergen de tassen op in een kluisje en besluiten dan om als eerste tóch naar Magnum XL-200 te lopen. Deze baan hebben we in 2006 al wel eens gedaan en toen vonden we hem wel top. In die tijd was dit echt ook een hoge baan. Het kwartiertje wachten blijkt 0 mins te zijn. We stappen in en merken dat deze baan toch ook wel zijn tijd heeft gehad. Nee, niet zo prettig meer.
Dan lopen we naar Top Thrill Dragster. Ook hier geen wachtrij meer. Alleen voor de frontrij staat een rij. Nah, dan doen we hem wel ergens in het midden. En zoef, weg zijn we weer… Voor ons zit een meisje van, ik schat een jaar of zeven, acht, samen met papa in de baan. Zo te horen is ze er nog nooit in geweest, maar wát een enthousiasme komt daaruit. De kids van hier worden gewoon met dit soort banen opgevoed. Wat een luxe.
We kijken elkaar aan… gaan we nog een keer? Tuurlijk joh, we zijn er nu toch. Ditmaal doen we hem op de tweede rij. Ook daar is hij prima. Vervolgens besluiten we om toch maar te gaan. Blue Streak zetten we gewoon op de planning voor morgen. Samen met GateKeeper en Valraven. De rest hebben we allemaal (al eens ooit) gedaan. Ja, oke… behalve Wilderness Run dan.
Als we bij Guest Service zijn, geven we aan dat we coasterfans zijn en dat we Wilderness Run ook graag zouden doen. Hij kijkt in zijn lade en vindt nog exact twee laatste vrijstellingen. Hij zet er onze naam op en de datum voor morgen. Mooi, is dat ook weer geregeld. Tof dat ze zoiets doen zeg. Nooit geweten eigenlijk. Inmiddels is het alweer half 8. Iets later dan we eigenlijk gepland hadden om naar huis te gaan. Maarja, zo is het bier in ieder geval goed gezakt. Mogen we weer gewoon legaal rijden.
Eenmaal terug bij ons hotel, lopen we naar Applebees. Deze zit gewoon tegen ons hotel aan. We hebben geen grote honger door het vele lekkere eten bij de BBQ, maar bij Applebees hebben ze altijd lekkere cocktails. Wellicht dat we een voorafje aan de bar, samen met wat drinken erbij, wel lusten. De barkeepster raadt ons de specialiteit van de dag aan, deze kosten maar 1 dollar tot 1.50 dollar. Dat is wel erg goedkoop voor een cocktail. We bestellen er ook wat mozzarella sticks en kip wontons bij. Daarna nog een ronde Bourbon & Berries voor Martijn en een Watermeloen Sangria voor mij.
Genoeg drank voor vandaag en lopen terug naar ons hotelkamer. Daar begin ik aan ons verslag en Martijn kijkt ondertussen The Matrix.
Morgen dus weer een dagje Cedar Point op de planning met de nog ontbrekende achtbanen voor ons. Voor morgenavond hebben we nog geen hotel geboekt. Waarschijnlijk wordt het ergens rondom Columbus. Dat is een goed 2.5 uur rijden. Morgen maar eens kijken wat we daarmee gaan doen
Aantal gereden kilometers: 23
Aantal achtbanen: 11 stuks (waarvan 8 nieuwe voor ons). Zo goed, Inge?
Weertype: bewolkt, maar warm
Grand Haven (MI) – Sandusky (OH)
Omdat het park pas om 11.00 uur gaat en we wederom geen gebruik willen maken van het hotel ontbijt, kunnen we heerlijk uitslapen. Maar nog voordat de wekker gaat worden we wakker. Ja, dat kan natuurlijk ook. Vandaag ontbijten we overigens niet buiten de deur hoor, maar pakken we een shake van de Cambridge. Dat is welkom na het uitgebreide ontbijt van gisteren.
Ondertussen pakken we de koffers weer in. Vannacht hebben we prima geslapen, al had ik juist vermoed dat dit niet zou lukken. Dit motel is wel één van de meest simpele welke we de afgelopen vakanties gehad hebben. Al is de kamer prima schoon, op een paar vlekken van dode insecten na dan. Tevens is het wel erg gehorig allemaal. Wij slapen op de begane grond, maar we horen continue het lopen van onze bovenburen. Gelukkig slapen zij ook gewoon ’s nachts.
Nadat we alle spullen ingepakt hebben, checken we uit en rijden we richting Michigan’s Adventure Park. Als we daar iets na 11-en arriveren, zien we dat het park vandaag al op 10.00 uur geopend is.
Naja zeg, hadden we al een uur in het park kunnen zijn. We rijden het terrein op, mogen met onze jaarpas van Cedar Fair doorrijden (bespaart weer 13 dollar aan parkeerkosten) en zien dan dat het parkeerterrein vrijwel leeg is.
Wow. Er staan natuurlijk wel wat auto’s, maar het kan veel en veel drukker zijn. Ik schat een goed 200 auto’s? Het weer ziet er inmiddels ook een stuk beter uit dan gisteren. De lucht is weer strak blauw en de temperatuur is gestegen naar 24 graden.
We lopen door de poortjes van de security en daarna gaan we met onze jaarpas het park in. Eenmaal binnen is het zoeken naar een plattegrond. We worden aangesproken door één van de medewerkers en ze loopt met ons mee om aan te wijzen waar een parkmap ligt. Verder vraagt ze of we nog iets meer nodig hebben. Nee hoor vrouwke, tis goed zo. Oh, wat hou ik toch van Cedar Fair parken. Altijd zo heerlijk vriendelijk.
Als eerste lopen we naar Shivering Timbers, een houten achtbaan van het merk CCI. Een Out and Back, wat dus betekent dat hij eerst helemaal naar achteren gaat over heuvels en daarna bochtje om en weer over heuvels terugkomt. We wachten een kwartier en dan sluiten we aan in de rij voor het voorste karretje. We merken dat ze in dit Cedar Fair park niet echt doorwerken. Dat zijn we eigenlijk niet gewend. Het duurt allemaal erg lang voordat ze iedereen gecontroleerd hebben of men vast zit. Na een beurt of 4 zijn wij aan de beurt. Martijn gaat zitten met zijn #700 blaadje. Jaja, voor hem is dit achtbaan nummer 700!
Als ik een foto van hem gemaakt heb, neem ik ook plaats naast hem. De rit is echt supertof. Erg smooth en vooral over de heuvels een bak airtime. Leuk.
Daarna lopen we naar Wolverine Wildcat. Ook een houten achtbaan, maar een stuk kleiner (en geen out & back). Ik besluit hier maar mijn 700e blaadje te pakken. Officieel ben ik daar natuurlijk al overheen, maarja. Dan maar on-officieel. Het feit blijft dat ik er (meer dan) 700 gehad heb. Ja toch? Als we in de rij staan, raken we aan de praat met een man achter ons. Hij gaat samen met zijn dochtertje en vriendin van dochtertje in de achtbaan. Hij vraagt waar we vandaan komen, waar we allemaal heen zijn geweest enzo. Leuk gesprek en het doodt de tijd een beetje, aangezien we hier een half uur wachten voordat we voorin plaats mogen nemen.
Als we in mogen stappen, pak ik mijn blaadje met 700 erbij en lach erg enthousiast naar de camera welke Martijn in zijn hand heeft.
We worden aangesproken door de operator. Ze is helemaal enthousiast en verbaast dat wij al 700 achtbanen op onze naam hebben staan. Hihi… ja, je kan maar een hobby hebben he? De rit zelf is best oké, maar haar grotere broer van daarnet is een stuk leuker.
Inmiddels hebben we trek gekregen en zien we een Coasters diner. Martijn heeft wel zin in een shake, maar als we in de rij staan, zien we dat ze eigenlijk geen bijzondere shakes hebben. Omdat we toch wel iets lusten, bestellen we een half portie frietjes en een half portie uienringen (‘Fring’). Ze hebben vijf verschillende sausen, dus Martijn vraagt aan me of ik van elke saus een beetje wil aftappen. Tuurlijk joh, tis gratis dus dan willen we daar wel gebruik van kunnen maken he. We zitten met onze gedachten vast nog in ‘Holland’. Het eten smaakt in ieder geval prima.
Als onze maag weer gevuld is, lopen we naar onze derde achtbaan. Dit is wederom een houten baan: Zach’s Zoomer. We mogen direct instappen. Het is een CCI Family. Een kleintje dus. De kleinste van de drie houten banen hier in het park. De rit is zoals we eigenlijk al verwachten wat saai en vooral in de bochten iets te abrupt. Snel maar weer verder.
Dan lopen we naar Corkscrew. Deze is van het merk Arrow. Hij heeft wel wat weg van de Python in de Efteling, alleen mist deze de looping en de helix. Er zit alleen een corkscrew in. Goh, wat een toepasselijke naam dan voor deze baan Ook hier mogen we direct instappen en zelfs helemaal voorin. We verwachten eigenlijk dat het een ‘auw auw auw’ baan is, maar hij is vrij subtiel.
Vervolgens moeten we helemaal naar de andere kant van het park om de meest gevreesde baan van dit park: Thunderhawk. Dit is namelijk een hangende baan van het merk Vekoma. Een Nederlands product dus, maar niet het meest subtiele product uit Nederland. We vinden hem dus niet eng (welke achtbaan vinden wij nog eng dan?) maar we weten gewoon dat deze auw gaat doen. Althans, je hebt uitzonderingen…
Ook hier geen rij en mogen meteen instappen. De rit zelf is verrassend prettig.
Dit is dus één van de uitzonderingen waar ik het net over had. Zo fijn. Scheelt weer oorpijn. Nog maar twee achtbanen op de planning. We hadden eigenlijk gehoopt dat we rond een uur of 13.00 richting Sandusky konden rijden, maar helaas… Het is inmiddels al 14.00 uur, dus dat hebben we niet gehaald. Snel maar door dan. Onderweg kopen we ook nog ieder een shirtje en arriveren dan bij onze zesde baan: Mad Mouse. Doordat de capaciteit hier niet optimaal is, duurt het even voordat wij in mogen stappen. Dan gaan we omhoog en het meisje achter ons schreeuwt het uit. Ze heeft blijkbaar enorm last van hoogtevrees en als we de eerste bocht om gaan, lijkt ze wel te gaan huilen. Haar moeder wat naast haar zit begint door de spanning juist erg te lachen. Ach goss. Als we weer terug zijn op het begin lijkt het meisje weer te kunnen lachen. Ze heeft het maar mooi geflikt.
Snel door naar de laatste achtbaan voor ons: Big Dipper. Maar zo ‘big’ is hij niet Het is de allerkleinste in dit park. Echt voor de ukkies. En wij mogen er gewoon ook in. Mooi zo
Dan lopen we het park uit. Inmiddels is het kwart over 3. Omdat het op het parkeerterrein toch niet zo druk is, rijden we een stukje naar achteren. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op Shivering Timbers. Onze eerste baan van vandaag, voor Martijn de 700e.
Dan zetten we de navigatie aan en stellen hem in op ons adres in Sandusky: 4.5 uur voor de boeg. Mooi, dat geeft mij genoeg tijd om alvast aan het verslag te beginnen. Net voordat we de US-31 oprijden, tanken we de auto nog even vol. Daarna rijden we de I-96 op, maar als we daar net een kwartier op zitten, zien we dat het stukje bij Grand Rapids afgesloten is en worden we geacht om een stukje via de US-131 te rijden. Prima hoor. Qua tijd maakt dit geen verschil.
Daarna rijden we de I-96 weer op en als we twee uur onderweg zijn, nemen we bij Fowlerville de afrit, zodat we van chauffeur kunnen wisselen en meteen een plaspauze kunnen inlassen. We rijden weer verder en bij Ann Harbor gaan we de snelweg af en rijden we de US-23 op. Nu is het opletten geblazen. Via deze weg zullen we namelijk de staat Ohio inrijden. Maar we zitten nog maar op 50 mile, dus dat duurt nog wel een half uur. Ondertussen zoekt Martijn de foto’s uit en kijkt hij daarna een aflevering van CSI. Maar midden in de aflevering stoor ik hem, want we zijn inmiddels bij milemarker 5 aangekomen. Even wat zachter rijden en ja hoor, daar is hij: het welkomstbord van Ohio.
Dan is het zoeken naar een welkomstcentrum, maar helaas… die komt maar niet. Ach ja, we hebben pas over een paar dagen weer een hotel nodig, dus kijken we dan wel of we een couponnenboekje kunnen scoren. Vervolgens rijden we na Toledo de Turnpike op. Dat betekent dus een tolweg. Ik pak een ticket van het tolpoortje en dan is het een behoorlijk eind rechtdoor. Na een minuut of tien rijden, zien we een Service Plaza. Wellicht hebben ze daar een couponnenboekje. We hebben namelijk wel twee verschillende boekjes, maar in de ene staat geen Ohio, Kentucky en Indianapolis. En dat zijn nou net de staten waar we nog naar hotels op zoek zijn.
Het welkomstcenter in de Service Plaza is al gesloten, maar de foldertjes en boekjes liggen gewoon los om te pakken. Meteen checken we op internet wat er voor restaurants in de buurt zitten bij ons hotel. Genoeg in ieder geval. Echt tégen het hotel aan zit een Applebees, maar daar zijn we nog niet zo lang geleden al geweest. Al twee keer deze vakantie zelfs. Eigenlijk hebben we zin in een goede steak en waar kun je die nou beter eten als bij Texas Roadhouse? Deze zit op een goed vijf minuten rijden van ons hotel.
We stellen de Tom Tom in op Texas Roadhouse en rijden dan de Turnpike weer op. Als we nét de tweede Service Plaza voorbij rijden, gaat ineens het lichtje branden van de benzine op het dashboard. Oh, woops. De tank is alweer bijna leeg. We kunnen nog maar 18 mile ermee rijden. Hm… Op de navigatie zien we dat de dichtstbijzijnde benzinepomp op 14 kilometer zit. Oh, dat moet wel te doen zijn, toch? En dan belanden we ineens in een file. Er zijn wegwerkzaamheden en van drie-baans gaat het over in één-baans, maar echt ritsen wil het niet hier in Amerika… Gelukkig heeft een vrachtwagen achter ons het briljante plan om in het midden van de weg te rijden, zodat er niemand meer langs kan. Ondertussen zien we de teller naar beneden gaan. Nog maar 16 mile rijden. Gaan we het halen?
Dan moeten we bij afslag 110 eraf om richting Sandusky te gaan en vrijwel direct na de afslag kunnen we tanken. Mooi zo. Vervolgens rijden we Sandusky in en al snel zijn we bij Texas Roadhouse. We bestellen beide de combi ‘steak & ribs’. Alleen nu beide een steak van 6 oz. Vorige keer had Martijn de combi met 8 oz en kwam tot de conclusie dat 6 oz meer dan genoeg is. Uiteraard bestellen we hem medium-rare. Als bijgerecht hebben we beide de caesar salade en deze komt zoals gewoonlijk als eerste. Daar heb ik in het begin dat wij in Amerika kwamen wel aan moeten wennen hoor. Het is een bijgerecht, maar je dient hem al op te eten voordat het hoofdgerecht komt. Dan is het mijns inziens geen bijgerecht meer he. Maar als volleerde Amerikanen eten we nu, met alleen de vork – want je ‘hoort’ het te spaaien, de salade op voordat ons hoofdgerecht komt.
Dan krijgen we onze combo voor onze neus. Goh, dat ziet er nog steeds bést veel uit. Zoals altijd hier bij Texas Roadhouse vraagt de serveerster of we de steak willen checken of hij goed gebakken is. Nou, en dat ziet er weer voortreffelijk uit. Niet eens medium, maar écht medium-rare! Als een steak goed gebakken is, smaakt het echt zó lekker. Maar zoals verwacht, het is nog steeds behoorlijk veel. Martijn krijgt het nét op, maar laat zijn frietjes staan. Ik laat mijn aardappelpuree en een paar stukjes van de ribs staan. Oké, note: volgende keer bestel ik de steak van 6 oz en Martijn de combo. Dan delen we de ribbetjes gewoon.
Dan rijden we naar ons hotel: Sleep Inn. We krijgen kamernummer 231, pakken onze koffers en lopen dan naar de kamer. Dat ziet er weer prima uit.
Morgen staat Cedar Point op de planning. Een pretpark welke we voor het eerst (en laatst) in 2006 gedaan hebben, dus wordt het wel weer eens tijd. Ze hebben daar zó veel achtbanen. In 2006 hebben we niet eens alle achtbanen kunnen doen, dus hopelijk lukt het deze vakantie wel. We gaan zelfs twee dagen naar dit park Met onze jaarpas hebben we ook nog eens ‘early entrance’, dus gaan we morgenvroeg op pad.
Aantal gereden kilometers: 505
Weertype: zonnig, gemiddeld 25 graden
Holland (MI) – Grand Haven (MI)
De planning is om rond openingstijd van Windmill Island Gardens bij de ingang te zijn (en dat is om half 10), maar als de wekker om 8 uur gaat, merken we beide dat we nog totaal geen puf hebben om op te staan. Het ontbijt in het hotel is tot 10.00 uur, maar daar maken we vandaag toch geen gebruik van. We willen een keer bij Denny’s ontbijten, zodat we meteen hun bekende mok daar kunnen kopen.
Pas rond kwart over 9 staan we op. Laten we er vandaag eens een rustig dagje van maken. Als we om tien uur zijn uitgecheckt rijden we naar de Denny’s welke op een goed 900 meter van ons hotel af zit. We bestellen beide een omelet. Martijn de Ultimate en ik de Loaded Veggie. Als ik in plaats van de hashbrowns, toast en normale eieren kies voor Engelse muffin, eiwit en vers fruit, dan is het ook nog eens onder de 450 calorieën. Maar nee, daar heb ik nu geen zin in. Ik kies gewoon lekker voor de hashbrowns. Het smaakt allemaal erg lekker, maar het is wel veel allemaal.
Martijn krijgt zijn bordje dan ook niet helemaal leeg. En dat vind ik dan weer zonde. Ik pik gewoon wat van zijn hashbrowns. Om vervolgens van Martijn te horen: het is pas zonde om al die calorieën er weer af te lopen… Goed, en bedankt Tijn! Bij het afrekenen vragen we naar de mokken. Maar helaas, ze waren helemaal uitverkocht. Jammer, moeten we nóg een keer naar de Denny’s.
Na het ontbijt rijden we naar Windmill Island Gardens. We parkeren de auto en als we kaartjes kopen á 10 dollar, zien we dat je ook combitickets kan kopen voor Nelis’ Dutch Village. Daarmee bespaar je dan 2 dollar per persoon op de totaalprijs. Als echte Hollanders vinden we dit natuurlijk een prima deal.
We lopen het park in en worden verwelkomd door twee mannen. De wat oudere man herkent blijkbaar ons accent, want ineens klinkt er: Och, Nederlanders. Hij heet Piet en komt oorspronkelijk uit Veenendaal. Hij was vroeger schipper op de grote vaart. Hij vertelt ons in het Nederlands wat we waar kunnen vinden. Heel af en toe klinkt er een Amerikaans woordje ertussen. Hij zegt zelf ook dat hij maar weinig Nederlanders hier tegenkomt, dus dat hij het bijna niet meer praat. Nou, we kunnen hem prima verstaan.
Als eerste lopen we het oude posthuis in en bekijken een filmpje over het oude Nederland. En hoe dit dorpje ‘Holland’ is ontstaan. Daarna lopen we naar de molen: De Zwaan.
Deze molen is de enige originele Nederlandse molen in Amerika welke nog in gebruik is. In 1964 hebben ze hem in Nederland (in Vinkel, Noord-Brabant. Dat is dus echt LETTERLIJK om de hoek bij ons) afgebroken, vervoerd naar Amerika en hier weer opgebouwd.
Toen de inwoners van Holland, Michigan, Willard Wichers en Carter Brown op zoek waren naar een manier om hulde te brengen aan het Nederlandse erfgoed van de stad, begonnen ze aan een project om een Nederlandse windmolen naar de Verenigde Staten te brengen. Veel van deze monumentale bouwwerken hadden echter ernstige schade opgelopen in de Tweede Wereldoorlog. Als gevolg hiervan had de Nederlandse regering een verbod ingesteld op de verkoop van windmolens buiten Nederland. Wichers en zijn groep konden een vrijstelling krijgen door een zwaar beschadigde molen te kiezen die bekend staat als De Zwaan. De Zwaan stond centraal in een controverse, waarbij drie lokale instanties de toekomst van de beschadigde windmolen niet konden bepalen. De Nederlandse regering besloot om het voor $ 2800 aan Wichers te verkopen, waardoor De Zwaan de laatste windmolen was om Nederland te verlaten.
In oktober 1964 arriveerde De Zwaan aan boord van de Prins Willem van Oranje. Het werd gelost in de haven van Muskegon en per vrachtwagen naar Windmill Island in Holland vervoerd. Het duurde ongeveer 6 maanden om de molen te reconstrueren.
In april 1965 werd de 125 voet (38 m) windmolen formeel gewijd op Windmill Island, een terrein van 36 acre (150.000 m2) herwonnen uit een moeras aan de oostkant van het Macatawa-meer. Het is geopend van eind april tot begin oktober.
Elke half uur is er een rondleiding in de molen. We lopen naar binnen en als de dame vraagt waar we vandaan komen, loopt ze naar binnen en vertelt ze tegen een collega dat we uit Nederland komen. Haar collega komt namelijk ook uit Nederland en zij geeft toevallig de aankomende tour. Wat leuk. Uiteraard maken we ook een praatje met haar. Ze heet Thea (wat leuk, zo heet mijn moeder ook 😀 ) en is sinds 2006 hier in Holland en komt oorspronkelijk uit Amsterdam. Ze weet erg veel over de molen en vertelt ons dat ze op dit moment een nieuwe molen in Vinkel aan het bouwen zijn. Een replica, want destijds vonden de mensen in Vinkel het zo ontzettend jammer dat ze afscheid moesten nemen van de molen. Ze vertelt dat de inwoners ook echt hierom gehuild hebben. En nu wordt er dus een nieuwe gebouwd. Laten we daar na de vakantie eens een kijkje nemen. Kunnen we gewoon met de fiets heen.
Om exact 12 uur beginnen we met de tour. We zijn met een man of 20 schat ik zo. Tijdens de tour zullen we de vijf verdiepingen gaan bekijken in de molen. Als we op de eerste verdieping zijn, begint er een meisje van een jaar of twee enorm te kletsen. Aan de afkomst te zien, komt het gezin uit Azië. De moeder lijkt er niet wakker van te liggen, maar de rest van de groep irriteert zich er mateloos aan. We verstaan onze tourguide gewoon niet meer. En dan blijkt dat Thea nog een prima Hollandse is: ze reageert vrij direct tegen het kleine meisje ‘zeg klein meisje, wil je wat stiller zijn?’ (maar dan in het Engels, uiteraard ) Het gezin maant het kind om stil te zijn, maar dat wil niet echt. Vervolgens na nog twee boze blikken van de groep, besluit de oma met de kleine meid naar beneden te gaan. Top, dank je wel… kunnen wij gewoon wél verder met de interessante rondleiding. Uiteraard kan de kleine meid hier niets aan doen, dat is de leeftijd. Maar als ouders zijnde kun je toch wel begrijpen dat dit niet prettig is voor de groep, maar vooral voor de gids niet. Ze doet enorm haar best om verstaanbaar over te komen en dat lukt zo niet.
Dan lopen we weer een verdieping hoger. Jeetje, je hebt helemaal niet door dat je zo hoog in de molen kunt klimmen joh. In Nederland zijn we nog nooit in een molen geweest en zie ons nu hier. Toch een schande eigenlijk dat we onze eerste molenervaring gewoon in Amerika moeten beleven.
Na een half uur is de rondleiding ten einde. We nemen afscheid van Thea en bedanken haar voor de rondleiding. Dan lopen we nog wat over het terrein van Windmill Island Gardens. In de eerste twee weken van mei is hier Tulip Time. Dan zijn de tulpen hier op zijn mooist. Helaas zijn ze nu alweer weg, want dat geeft wel hele mooie plaatjes. En verder is het weer echt Typical Dutch: miezerregen.
Na een rondje door de winkels (ze hebben hagelslag! Of zoals ze dat hier zeggen: hegalsleg) en zijn dan al weer bij de auto.
Onze volgende stop is bij New Holland Brewery, midden in het kleine centrumpje van Holland. We rijden er in een goed vijf minuten heen en parkeren dan de auto ergens langs de weg vlakbij de brouwerij. Tours door de brouwerij zijn er alleen op vrijdag en zaterdag. We lopen als eerste wat door de winkel waar ze tshirts, glazen en nog wat andere prullaria verkopen. Helaas hebben ze niet de maat op voorraad van een bepaald Tshirt welke Martijn op het oog had. Daarna lopen we naar de bar om te kijken wat er allemaal op tap is. Op zich kunnen we best één biertje doen. Ze hebben namelijk ook een licht biertje op tap van 4.4% Maarja, aan de andere kant… Het weer is er totaal niet voor en laten we gewoon verstandig zijn. Geen biertje en geen shirtje.
We lopen nog even een rondje door de straat, maar zijn alweer snel bij de auto. Het is niet echt warm en af en toe een drupje loopt ook niet lekker. We stellen de navigatie in op Nelis’ Dutch Village.
Eenmaal daar aangekomen, parkeren we de auto en lopen we naar binnen. We laten onze toegangsticket zien welke we gekocht hebben bij de Windmill Island Gardens en krijgen dan een polsbandje om. Hiermee mogen we overal in. Dan lopen we het park in. Maar echt veel aan attracties staan er niet. Althans, niet voor ons. Wel veel voor de kinderen, zoals een draaienmolen, zweefmolen, glijbanen… Ook hebben ze hier een kinderboerderij. Ach, wat lief! We lopen wat over het terrein. Het doet een beetje denken aan De Zaanse Schans zo. Dat hadden we overigens ook al bij Windmill Island Gardens.
Ook hier lopen we door de winkeltjes heen en nadat we onze reep van de Cambridge op hebben, lopen we weer terug naar de auto.
Nog één ding op het programma vandaag hier in Holland: de vuurtoren ‘Big Red Lighthouse’ op de foto zetten. Vanuit Holland State Park heb je daar het beste zicht op. We rijden er heen en zien dat we daarvoor 9 dollar moeten betalen. Hm, dat is wel veel voor alleen even een vuurtoren op de foto te zetten. Het regent tenslotte nu wél hard, dus echt lang zullen we er niet verblijven. Maar als we bij het betaalpoortje zijn, worden we verzocht om gewoon door te reden: gratis. Oh, dat is natuurlijk ook goed
Met de plu in onze hand, lopen we de pier op richting de vuurtoren welke aan de andere kant van de rivier (of kanaal?) ligt. Snel een paar foto’s en dan weer terug naar de auto.
Alhoewel, we lopen nog even door naar het gebouwtje in de verte, aangezien ze daar behoorlijk veel smaken softijs hebben en daar heeft Martijn – ondanks dit weer – best wel zin in. Maar als we daar aankomen, blijkt dat ze vandaag maar 6 verschillende smaken hebben. Martijn vindt niet echt iets naar zijn zin, dus besluit het maar niet te doen. Snel weer terug naar de auto.
De navigatie gaat op ons hotel in Grand Haven en daar rijden we in een half uurtje heen. Als we inchecken, is het nog maar 16.00 uur. Oeh, zo vroeg zijn we nog nooit in ons hotel geweest deze vakantie volgens mij. Ook wel eens een keer lekker. We krijgen kamernummer 13 en als we de kamer gaan bekijken, ruiken we een vreemde lucht. Hm, is dat nu wietlucht? Oeh, ja… gatverdamme zeg. We lopen weer terug naar de receptie en krijgen meteen een andere kamer, nummer 11. De man achter de balie loopt met ons mee en als we binnenlopen, merken we gelijk een veel frissende geur. De man gaat zelf ook eens polshoogte nemen in kamernr 13 en zegt: ‘this is marihuana indeed’ en gooit meteen een raam open. We zijn misschien Hollanders, maar we roken niet.
We halen de spullen uit de auto en checken dan via het internet wat Max ondertussen gedaan heeft. Nou, hoe hij gestart is, is hij ook geëindigd: als derde. Prima gedaan hoor! En verder checken we wat er aan restaurants zit hier in de buurt en dat is helaas niet zo heel veel. Althans, wel veel fastfoodketens, maar daar zijn we niet naar op zoek natuurlijk. Op een kilometer of 11 zit een Olive Garden. Ja, laten we daar eens heen gaan vanavond. Bedoel, 11 kilometer is maar relatief hier. Maar het is nog vroeg, dus ik tik alvast het verslag, terwijl Martijn wat TV kijkt en zijn mail bij werkt. Nadat ik het verslag tot zo ver up to date heb, werk ik nog onze Coaster Counters bij. Ook niet geheel onbelangrijk, aangezien we morgen weer naar een pretpark gaan. Zoals verwacht zit ik al boven de 700 (707 achtbanen, om precies te zijn). Martijn zit op 699 banen. Morgen dus nummer 700! Ach, doe ik die toch ook gewoon dan Rond kwart over 6 rijden we naar Olive Garden. Martijn bestelt de vier kazen-lasagne met vleessaus en ik ga voor de volkoren linguine met de vijf kazen tomatensaus. Uiteraard krijgen we de bekende breadsticks erbij en wat salade. Als onze serveerster na een minuut of vijf langs komt om te vragen of we nog wat extra salade willen hebben, verstaat Martijn dit verkeerd en zegt ‘yes, good’. Hij dacht te verstaan of alles naar wens was… En daar komt ze weer, met een hele nieuwe bak salade. Woops. Maar gelukkig vinden wij deze salade bij Olive Garden altijd erg lekker.
Daarna komt ons eten op tafel. Het ziet er echt prima uit. Uiteraard worden de nodige ‘foodphotos’ gemaakt. Beetje licht van mijn smartphone erbij en… floep, daar ligt hij. Midden in mijn saus. Ik liet mijn mobiel uit mijn handen glijden. Oh my… We komen niet meer bij van het lachen. Echt, dit kan alleen mij weer overkomen. Met het servetje proberen we mijn smartphone van de saus te ontdoen… Gelukkig, hij doet het nog. Dan nemen we een hap van ons eten en… Mmmm! Wat smaakt dit toch weer zalig.
Na een uur rijden we weer terug naar ons hotel. Het is nog vroeg in de avond. Ik tik het verslag af en Martijn zoekt de foto’s uit. Wellicht kan er zo nog een wijntje open, welke we gisteren gekocht hebben. Heerlijk, zo’n rustig avondje.
Aantal gereden kilometers: 85
Weertype: grijs, af en toe regen, rond de 16 graden.
Traverse City (MI) – Holland (MI)
Nadat we om 8 uur van de wekker wakker geworden zijn, springen we snel onder de douche en lopen dan naar het ontbijt. Het is erg druk. Er zijn maar 8 tafeltjes, maar allemaal bezet. Aan één tafel zit een stel wat alleen nog maar wat koffie zit te drinken. Martijn vraagt of ze klaar zijn met ontbijt en hij krijgt een uiterst vriendelijk antwoord en ze verplaatsen zichzelf naar de lobby. Als we net met ons bordje toast en bagels zitten, staat bijna iedereen op en is er genoeg plek. Ja, zul je altijd zien he.
We pakken onze spullen in en ik check nog even hoe de prijzen zijn in Muskegon bij Choicehotels. Jeetje, óók alweer zo duur. Wat is dat toch? Weekend, gokken we. Hadden we nu toch maar gewoon wel van tevoren thuis geboekt. Goed leermomentje voor de volgende keer. En dat terwijl we al zo vaak in Amerika zijn geweest en via Choice op het laatste moment geboekt hebben. Waarschijnlijk is dat nooit in het weekend geweest dan, of gewoon geluk gehad? Geen idee, maar voor nu gaan we nog even bedenken wat te doen. Het is bijna 11 uur en moeten dus uitchecken.
Als we zijn uitgecheckt stellen we de Tom Tom in op het eerste stop. Vandaag gaan we wijnproeven. Ofja, Martijn gaat proeven en ik nip er wat aan. Uit ervaring weten we dat je met nippen ook vrij goed kan proeven of iets wel of niet lekker is.
Om half 12 rijden we een prachtige laan op bij de Black Star Farms vineyards. Je kunt hier ook slapen en er kunnen evenementen gehouden worden. Ja, dit zou zeker een mooie trouwlocatie zijn. We lopen het proeflokaal in waar al behoorlijk wat mensen zijn. We bekijken de kasten met wijnen, zodat we een beetje weten wat voor wijnen ze hebben. Als we gevraagd worden of we wijn willen proeven, worden we doorverwezen naar één van de dames achter de toonbank. Ze legt uit dat we voor 5 dollar 5 verschillende wijnen mogen proeven. Ze zet twee glazen voor onze neus, maar wij vertellen haar dat we samendoen, omdat ik nog moet rijden. Een ‘ah, ahja’ klinkt, alsof ze een beetje verbaasd is. Maar is dat dan zo raar?
Als eerste proeven we een Arcturos Muscat uit het jaar 2015. Smaakt lekker zoet, maar heel bijzonder vinden we hem niet. Dan proeven we de Red House Rosé en die proeft wél erg goed. We noteren een uitroepteken Vervolgens proeven we een Black Star Farms Pear Wine. Deze smaakt behoorlijk naar peren. Erg lekker ook. Dan gaan we over naar twee dessertwijnen. Eerst proeven we de Sirius Maple en daarna een Sirius Red. Maar de Sirius Maple blijft toch wel erg goed hangen bij ons. Ook hier een uitroepteken!
We hebben met onszelf afgesproken dat we niet te veel wijnen mee naar huis nemen en aangezien we er nog een paar op de planning hebben staan, besluiten we om alleen de Sirius Maple te kopen. Deze is toch nét wat ‘anders’ dan we gewend zijn. En het proefglas,… mogen we ook nog eens meenemen als souvenir. Wat leuk!
In onze roadbook heb ik vijf adressen van vineyards geschreven, maar om ze alle vijf te bezoeken wordt wat veel. Zeker omdat je dan als ‘de hoofdproever’ toch ook wel wat alcohol naar binnen krijgt en de bedoeling is dat Martijn na Sleeping Bear Dunes gaat rijden. We besluiten er nog twee te bezoeken en kiezen voor Leelanau Wine Cellars en Good Harbor Vineyards.
Het is prachtig rijden, zo langs het water. Na 25 minuten arriveren we bij Leelanau en ligt echt direct tegen Omena Bay aan. We lopen een trap op en komen dan uit bij het proeflokaal. Ook hier mogen we vijf wijnen uit kiezen om te proeven, maar hier is het gratis. Dat vinden wij natuurlijk een fijne bijkomstigheid. We beginnen met een rosé, de ‘Summer Sunset’. En deze valt al meteen erg goed in de smaak bij ons. Echt een heerlijk zoete rosé. Vervolgens proeven we de Winter White. Aardig, maar niet bijzonder. Daarna proeven we de Tall Ship Moscato. Ook deze is oké. Lekker zoet, dat in ieder geval wel.
Vervolgens gaan we weer over naar de ‘port-style & dessert wine’. We hebben de 2016 Late Harvest Vignoles aangekruist, maar de dame achter de toonbank adviseert ons om ook de 2013 Late Harvest Vidal te proberen. Nou, kom maar op dan. De Vidal proeft inderdaad erg lekker! Daarna is de Vignoles aan de beurt. Deze smaakt meer als grapefruit, iets wat bitter dus. Niet voor mij bestemd. Bah. Ook proeven we nog de witte port, maar de Vidal is de grote winnaar hier En verder kopen we ook nog de rosé Summer Sunset. Dat is een prima wijntje om tijdens deze vakantie nog op te drinken, samen met de kaasjes & worstjes welke we van de week bij de Walmart meegenomen hebben.
We stellen de navigatie in op de derde vineyard: Good Harbor Vineyards. Tijdens de rit ernaartoe, rijden we door het plaatsje Leland. Wat een drukte. Wat zou er toch te doen zijn hier? Veel auto’s langs de weg geparkeerd, maar nergens zien we iets wat op een event lijkt. Dan zijn we bij Good Harbor. Een simpel huisje met een patio. We lopen naar binnen en het is niet zo heel druk. Hier betalen we ook weer 5 dollar voor 5 wijnen, inclusief souvenir glas. De dame achter de toonbank vraagt ons of wellicht samen willen doen met één glas, of dat we er twee nodig hebben. Zo zo, hier komt iemand gewoon zelf op het idee om het te vragen. Kijk, zo hoort het eigenlijk ook. Toch? We geven aan dat we inderdaad samen willen doen, omdat ik nog moet rijden. Ze vindt het heel verstandig en ze legt uit wat voor wijnen ze hebben.
We beginnen dit keer met een Sleeping Bare Blanc de Blanc. Een droge bubbelwijn. Weer eens wat anders dan al dat zoete. Maar ik merk dat ik toch meer van de zoet ben. Al lust ik een droge witte ook prima hoor. Maar deze zit toch meer tegen Champagne aan en dat is niet zo mijn favoriet. Snel door met de volgende. Al is dat ook weer een droge witte. De ‘Fishtown White’. Deze smaakt in ieder geval zeker wel lekkerder als de bubbelwijn. Daarna proeven we de Rosé 2016. Een medium droge rosé. Smaakt prima, maar eigenlijk gewoon als een standaard rosé. Vervolgens proeven we de Harbor Red. De dame vertelt dat deze prima te combineren is met spaghetti. En dat proeven we inderdaad. Gewoon een lichte rode wijn. Daarna is het de beurt aan een fruitwijn: Cherry Wine. We worden verzocht om eerst een nipje te nemen en daarna een chocolaatje in de mond te doen om vervolgens weer wat te drinken. Oeh, dat smaakt inderdaad lekker zeg. We kijken elkaar aan en besluiten deze wijn ook mee te nemen naar huis. Deze is alles behalve standaard. Ondertussen zijn er nog wat mensen binnen gekomen en ze vertellen over het wijnfestival wat in Leland nu plaatsvindt. Aha, vandaar dat het daar zo druk was. Goed dat we dat net nog niet wisten
Met vier wijntjes en twee souvenir glazen op zak zijn we even klaar met de wijntjes voor vandaag. Op naar wat natuur. Niet hier ver vandaan ligt Sleeping Bear Dunes National Shores.
We rijden als eerste naar het Maritime Museum. Maar al snel komen we erachter dat dit niet zo ons ding is. Wel lopen we nog even naar het water toe, maar ook dat bevalt niet zo goed. Het is behoorlijk fris en worden belaagd door de vele muggen die er rondvliegen.
Als een soort dorpsgek loop ik al zwaaiend weer terug naar de auto. Snel door naar de Pierce Stocking Scenic Drive. Iets voor de scenic drive zien we een behoorlijk hoge duin waar je op mag klimmen. De Dune Climb. We rijden er heen voor eigenlijk alleen een foto, want het ziet er wel tof uit hoe iedereen zo z’n best doen om omhoog te klimmen. Voor dit stukje van het park betaal je 20 dollar entree, echter met onze jaarpas van de Nationale Parken mogen we hier gratis mee naar binnen. Top.
Als we voor de duin staan, is de verleiding toch wel erg groot om tóch ook even een stukje naar boven te klimmen. Jee, wat is dat zwaar zeg. Het zand is zó zacht, je glijdt steeds weer een stukje naar beneden. Na een goed 100 meter (wat we al behoorlijk ver vinden), stoppen we en gaan we in het zand zitten. Ehm nee, we gaan erbij liggen. Wat is dat lekker zo zeg. Af en toe schijnt het zonnetje door de wolken. Het lijkt alsof het hier minstens 5 graden hoger is dan bij het Maritime Museum, terwijl dat toch zo ongeveer hier om de hoek ligt. Veel mensen gaan wel veel verder de duinen in. Maar wij vinden dit prima zo.
Dan lopen we weer naar beneden. Dat gaat een stuk gemakkelijker, uiteraard. Dan rijden we wel door naar Pierce Stocking Scenic Drive. Ook hier mogen we met onze NP-jaarpas doorrijden. Deze scenic drive is een loop met eenrichtingsverkeer. Als eerste kom je een overdekte brug tegen.
Ik maak een foto en rijden dan weer verder. De tweede stop is bij Glen Lake Overlook. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op het meer.
Vervolgens stoppen we bij Dune Overlook. In de verte zie je de bovenkant van de Dune Climb, wat eigenlijk meer met gras begroeid is dan zand. We zien hier ook dat je met de Cottonwood Trail ook door dit grasgebied loopt. Deze wandeling had ik eigenlijk op de planning, maar ziet er vrij saai uit. Snel maar weer door dus. Martijn loopt sneller door dan ik naar de auto. Als ik nog snel een laatste foto wil maken van de duinen, vertelt een dame naast me dat er een jong hertje in het gras ligt. Ach goss, hij (of zij) is nog maar klein en ligt op nog geen twee meter afstand van ons in het gras. Zou hij achtergelaten zijn door de moeder? Of zou mama geschrokken zijn van de vele mensen die langskomen? Het jonge beest blijft er maar stil bij liggen. Hij ademt wel ontzettend snel. Ach goss… straks komt mama niet meer terug en sterft het beest hier. Maarja, wat kun je eraan doen? Of zou mama gewoon eten zijn gaan halen en is ze niet bang voor de mens, en komt ze dus gewoon weer terug? Laten we het hopen.
We rijden weer verder over de scenic drive en stoppen dan bij Lake Michigan Overlook & Sleeping Bear Dune Overlook. Deze twee liggen bij elkaar. We lopen een stukje over een pad van hout en zien als eerste de Lake Michigan Overlook. Vanaf hier kun je ook door de duinen helemaal naar beneden lopen, maar omdat het énorm steile helling is, kun je op de terugweg heel vermoeiend raken. Maar toch zijn er genoeg die het erop wagen. Iets verderop kun je op een platform de gehele helling naar beneden bekijken. Als men weer naar boven wil, moeten ze eerst op hun voeten én handen klimmen. Wat een uitputtingsslag zeg. Ons niet gezien. Dan lopen we nog wat verder voor de Sleeping Bear Dune Overlook. Ook hier veel gras.
Dan stappen we de auto weer in. Goed, volgend probleem: waar gaan we slapen vannacht? We rijden naar het visitor center van de Bear Dunes, met als hoop dat ze daar internet hebben. We parkeren de auto voor het centrum en ja hoor, ze hebben openbaar wifi. Mooi zo. We bekijken echt alle mogelijkheden. Hotels via Choice in Muskegon en in Grand Rapids. Via hotwire vinden we niets. Via de Wynham (Super 8, Days Inn, Travelodge) krijgen we ook niets gevonden. Ofja, we vinden behoorlijk wat hotels. Maar allemaal boven de 100 dollar. En daar ligt toch wel onze grens. De enige die we vinden is een Rodeway Inn voor 85 dollar, maar krijgt echt énorm slechte recensies. De laatste is zelfs van drie dagen terug. Dat gaan we dus écht niet doen. Maarja, wat dan?
Ineens zien we een redelijk betaalbaar hotel in Grand Rapids (Quality Inn, hoezo heb ik die net niet gezien dan?) en een Quality Inn in Holland. Beide is op 50 minuten rijden van Michigan’s Adventure Park, waar we morgen heen willen. Dit ligt in Muskegon, vandaar dat de voorkeur lag om daar te slapen. We kiezen voor de Quality in Holland, aangezien dit plaatsje ook op de planning staat. Dan hebben we in ieder geval al iets van dit plaatsje gezien Wellicht dat we zelfs de planning omdraaien. Morgen wat dingen bekijken in Holland en dan op de maandag naar Michigan’s Adventure Park. Al moeten we maandag ook weer vier uur rijden naar ons hotel in Sandusky. Naja ach, dat zien we dan wel weer.
We boeken het hotel en krijgen meteen de mail ter bevestiging. Mooi. We stellen het adres in op de Tom Tom en hij geeft aan dat het exact 3 uur rijden is. Inmiddels is Martijn de chauffeur, dus ik kan mooi beginnen met het verslag. Als we halverwege zijn, na anderhalf uur rijden, stoppen we iets voor Ludington bij een benzinestation. De auto wordt weer volgetankt en ik ga het laatste anderhalf uur achter het stuur zitten. Ondertussen zoekt Martijn de foto’s uit. Wat zijn we toch weer handig bezig. Als we het plaatsje Holland inrijden, zien we links van ons het parkje ‘Nelis Dutch Village’. Oeh, dat ziet er heerlijk fout uit. Vermoedelijk kunnen we hier ook naar de klompendans kijken. Want tja, dat doen wij Hollanders… toch?
Dan passeren we een Applebees en zien we op de Tom Tom dat we nog een goed 12 minuten van ons hotel verwijderd zijn. Laten we eerst de spullen maar afdroppen en dan kijken we wel of we terugrijden om daar te eten. Ze hebben hier in Holland ook een leuke brouwerij. Geen idee hoe ver dat van ons hotel af zit, maar dat klinkt ook wel interessant. Dan rijden we het terrein van Quality Inn op. Op hetzelfde terrein zit ook een Chinees met sushi. Oeh, dát is ook erg lekker. Dan hoeven we helemaal niet ver weg meer.
We checken in en krijgen kamernummer 131 toegewezen. Als eerste bekijken we de kamer en deze is helemaal prima.
We halen onze koffers op en bekijken dan als eerste online het menu van de chinees naast ons. Maar dat valt eigenlijk tegen. Het is inderdaad Chinees eten, met als bijzaak wat sushi. En we hebben juist zin in alleen de sushi en daarvan hebben ze niet zo heel veel verschillende soorten van. Goed… next. De brouwerij. Het eten lijkt prima, maar voor het bier op tap hoef je het niet te doen. Veel IPA’s en daar zijn we niet zo van. Toch maar gewoon de Applebees dan maar? Ik noteer het adres en lopen naar de auto.
Circa 12 minuten later parkeren we de auto bij Applebees. Het is vrij druk, maar mogen toch direct plaatsnemen. De gezonde opties hier bij Applebees welke ik lust zijn de kip met lemon, rijst en quinoa (á 600 calorieën) en de kip wonton met rijst en groente (á 790 calorieën). Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in. Vervolgens zie ik bij de steak 280 calorieën staan. En als ik daar de aardappelpuree en broccoli bij neem, zit ik op totaal aan de 630 calorieën. Dat lijkt me ook niet verkeerd. Wel? Juist, dat kies ik dus. Martijn gaat voor de Bourbon Street Steak met gebakken aardappeltjes, champignons en uien (á 680 calorieën ). Wat zijn we toch weer heerlijk gezond bezig. Al bestelt Martijn er een Mountain Dew bij en ik zit gewoon aan het ijswater met een citroentje
Iets voor 10 lopen we weer terug naar de auto. Oeh, het regent een beetje. Ja, logisch eigenlijk. Ben je in Holland, dan hoort er ook Hollands weer bij. Hopelijk is dat morgen niet het geval, aangezien we besloten hebben om morgen inderdaad een dagje Holland te doen. En dan op maandag naar Michigan’s Adventure Park. We hebben de collectie achtbanen even bekeken, maar daar zit niet echt iets spannends tussen (maarja, voor onze coaster-counter zullen we die toch bezoeken. Plus, zowel het parkeren als entree voor het park is gratis voor ons, in verband met onze jaarpas van de Cedar Fair parken). Inmiddels hebben we ook al begrepen dat onze Max Verstappen morgen vanaf plek 3 start. Het zal moeilijk worden om morgen ergens een plek te kunnen zoeken waar we de race kunnen bekijken. Ach, we kunnen altijd de samenvatting nog terugkijken.
Eenmaal terug op de kamer tik ik het verslag af en kijkt Martijn wat TV. Helaas krijgen we Nick@Nite niet gevonden, dus geen Friends voor ons vanavond. Ach ja. Morgen dus een dagje Holland en dan maandag eindelijk weer eens een pretpark voor ons
Aantal gereden kilometers: 399
Weertype: bewolkt met af en toe een drupje regen. Tussen de 15 á 18 graden.
 | Nikkie op Dag 03: Johnson Creek Premium… |
 | sgvb34 op Dag 23: Aankomst thuis |
 | gotofloridadot op Dag 23: Aankomst thuis |
 | Gerard op Dag 23: Aankomst thuis |
 | Renee op Dag 23: Aankomst thuis |
USA Tour 2018 