Dag 14: Mackinac Island

Mackinaw (MI) – Traverse City (MI)

Ineens worden we wakker van de wekker. Maar niet van onze eigen wekker, maar van degene die op het nachtkastje staat van het hotel. Hij geeft aan dat het nog maar 6.00 uur is. Oef. De vorige gasten hebben zeker deze wekker zo vroeg gezet. En bedankt he. Ik probeer mijn ogen weer te sluiten, aangezien onze eigen wekker op 07.30 uur staat. Maar het lukt niet echt meer. Dan maar de reacties op onze blog checken, altijd leuk. Dank daarvoor.

En van Miranda, van Tommie kattenpension, krijgen we een onwijs lief filmpje van onze Lizzie & Tibbe. Ach, onze kinders… Ze hebben het prima naar hun zin daar. Dan sluiten we de oogjes nogmaals, maar helaas. Het laatste half uurtje wil het niet meer. We kleden ons aan en gaan dan nog even op het balkon zitten om te genieten van het uitzicht. Wat een heerlijk gevoel van rust. Je hoort het geluid van de golven (die ontstaan zijn door de ferry die net voorbij vaart), de meeuwen en wat geroezemoes van gezinnen die ook aan het genieten zijn op het kleine strandje. Dan lopen we naar het ontbijt. Deze bevindt zich exact onder onze hotelkamer. De ruimte is vrij klein, maar gelukkig vinden we nog net een tafeltje.

Als we ons ontbijt op hebben, lopen we terug naar de kamer en pakken we onze spullen. Vooruit, nog één keer even op het balkon zitten. In de verte zie ik de twee Canadese ganzen met de drie kinders welke we gisteren op het strand ook al zagen aan komen zwemmen. Zo lief.

 

 

Ondertussen is Martijn aan de chat met iemand van Choice Hotels, want we kunnen nog steeds niet inloggen. Na een paar keer proberen te resetten, lukt het Martijn eindelijk om in te loggen. Mooi. Maar ik wil eigenlijk richting de ferry om naar het eiland Mackinac te varen. Anders wordt dat ook weer zo laat. Wellicht als we weer terug op het vaste land zijn, dat we dan even bij Starbucks ofzo gaan internetten om te kijken naar een hotel in Traverse City of ergens in de buurt. Hopelijk zijn de prijzen iets wat gedaald. Een paar weken geleden waren de prijzen zo enorm hoog in Traverse City, dat we besloten hebben om te kijken of we hier via zo’n hotelcoupon te boeken. Echter, het boekje van de hotelscoupons vinden we niets voor die regio.

Ze hebben hier in Mackinaw twee verschillende maatschappijen om naar Mackinac Island te varen: Star Line en Shepler’s. Bij beide betaal je 24 dollar per persoon, dus maakt het eigenlijk niet uit welke je pakt. We besluiten om die van Shepler’s te pakken. Als je online bestelt, bespaar je weer 2 dollar. Dus laten we dat maar doen. Het dok ligt achter O’Reilly’s waar we gisteren gegeten hebben. Als we het dok op willen rijden met de auto, wordt ons gevraagd of we van plan zijn om te overnachten op het eiland, of dat we een dagje op-en-neer gaan. Aangezien dit laatste ons plan is, worden we verzocht om te keren en te parkeren bij het dag-terrein. Op het dok staan ook auto’s geparkeerd, maar deze zijn voor ‘overnight’. Daar betaal je parkeergeld voor en voor een dagje niet. Wij draaien om en parkeren dan de auto iets verder terug. Met een trammetje worden we weer afgedropt bij het dok. Alsof we geparkeerd zijn bij een pretpark Alleen mis ik de ‘toet toet’, op het moment dat het trammetje gaat rijden.

We stappen uit het trammetje en zijn dan een enorm grote rij staan. Oef, zouden we alsnog lang moeten wachten voordat we aan boord mogen? Dan komen er twee ferry’s aan. De eerste wordt gevuld, met eigenlijk alleen maar schoolkinderen. En daarna zijn wij aan de beurt. Wij mogen plaats nemen op de andere ferry. Je kunt bovendeks, of benedendeks zitten. Wij kiezen ervoor om boven te gaan zitten, zodat we een goed uitzicht hebben op de brug. Helaas zijn vrijwel alle stoelen al bezet. Er zijn alleen wat stoelen langs het gangpad over. Zo zitten Martijn en ik alsnog naast elkaar, alleen dan met een gangpad ertussen. Dan gaan we varen. De vaart gaat er al snel op. Gelukkig vaart hij eerst onder de brug door en krijgen we wat informatie te horen over deze brug. Niet elke ferry doet dat. Ligt aan het tijdstip van afvaart. Wat een prachtige brug is het! Hij lijkt enorm op de Golden Gate brug in San Francisco, maar dan in het groen. Deze is iets langer. Dan varen we verder naar het eiland. Gelukkig hebben we een vestje aan, want zo op het bovendek is het wel wat frisjes.

Na 12 minuten varen arriveren we op het eiland. We meren aan, stappen uit en komen dan uit op de Mainstreet. Goed, wat gaan we hier allemaal doen? Eerst maar eens deze hoofdstraat verkennen.

Bij Mary’s Bistro Draught House hebben ze maar liefst 50 bier op tap. Wow. Het is nog maar nét 10.00 uur en het restaurant ziet er dan ook nog gesloten uit. Prima zo, we hebben eigenlijk ook meer behoefte aan koffie nu. Als we weer terug over de hoofdstraat lopen, zie ik een plattegrond staan. Iets verderop bevindt zich een Starbucks. Mooi. We bestellen een cappuccino en nemen plaats bij het raam. Wellicht nu maar even kijken voor een hotel in Traverse City. We checken Hotwire, Trivago (booking.com, Expedia etc), maar echt álle hotels zijn erg aan de prijs. De goedkoopste is 135 dollar en dat voor een 2*. Tijdens mijn voorbereidingen was het idee al ontstaan om ook te kijken naar een hotel in Kalkaska, dat ligt een half uurtje van Traverse City af. Daar waren er toen drie van Choice in de aanbieding met een prima prijs (55 tot 70 dollar). Maar daar is er nu nog maar ééntje van over: 85 dollar voor een Econo Lodge welke niet eens zo’n goede recensies krijgt. Hm…

Omdat we bij Choice Hotels punten sparen (op het begin van de vakantie hadden we circa 17.000 punten bij elkaar gespaard en nu zitten we inmiddels op 29.000 punten. Gaat lekker zo, als je Gold Member bent, aangezien je dan ook op elke overnachting doordeweeks wat bonuspunten erbij krijgt), is het wellicht een idee om de overnachting in Traverse City met punten te betalen. Je spaart ze immers niet voor niets, toch? Er zijn een paar hotels van 30.000, van 25.000 en 20.000 punten. Van deze laatste zijn er twee: een Quality Inn en een Sleep Inn. Deze laatste krijgt betere recensies. Nou, laten we die maar boeken dan. Hebben we in ieder geen ‘stress’ meer waar we vannacht slapen.

Als we de koffie op hebben, lopen we verder door het gezellige straatje. De sfeer doet wat ‘Key West’ aan. Op de hoofdstraat staan veel paarden met koetsen waarmee je een tour kunt doen. En verder zijn er ook veel verhuurbedrijven van fietsen. Omdat het eiland autovrij is (we zien alleen een politie- en brandweerauto rijden), is het eiland natuurlijk uitermate beschikt om per fiets te verkennen. Maar wij houden het vandaag alleen bij ‘de benenwagen’.

Bij Marquette Park gaan we even in het gras zitten. Wat een heerlijke bedrijvigheid om ons heen. We bekijken de plattegrond van het eiland. Achter ons bevindt zich Fort Mackinac.

Na een minuut of tien in het gras, lopen we naar boven, naar het fort en betalen 13 dollar per persoon aan entree. Eenmaal boven lopen we wat rond en horen dat er om 12.00 uur een demonstratie wordt gegeven bij een kanon inclusief een schot. We lopen naar het kanon en daarboven staat een jongeman in een scoutingsoutfit. Hij vraagt waar we vandaan komen en als we zeggen uit Nederland vertelt hij dat hij ook uit Europa komt, uit Finland. Hij is hier voor een jaar op uitwisselingsproject. Ik schat hem een jaar of 17. Gaaf hoor.

Dan komen er twee mannen in ouderwetse uniformen. De ene begint uit te leggen wat de ander aan het doen is (het schoonmaken van het kanon) en na een minuut of vijf wordt er geschoten. Bam, wat een knal zeg.

We lopen weer verder over het terrein en bij de Tearoom besluiten we een lunch te nemen. Het is na 12-en, dus een biertje erbij mag. We vragen wat ze in de aanbieding hebben qua lokaal bier en bestellen een Oberon American Wheat Ale en wat humus met olijfjes erbij om te delen. Wat een prachtig uitzicht hier. Je kijkt neer op de hoofdstraat en de havens. Dit is pas echt vakantie zo.

En dat te beseffen dat ik een bezoek aan dit eilandje bijna uit onze planning had gehaald. Ik twijfelde er een beetje aan of het wel leuk was om te bezoeken. Nou, en dat vinden wij tot nu toe prima! Dus goede beslissing om het erin te laten. Het is twee uur rijden naar ons hotel in Traverse City, dus heel erg vroeg hoeven we ook niet weg.

We laten het ons smaken en genieten van de rust. Na bijna een uur lopen we weer verder en verlaten het fort via de andere kant. Vanaf hier lopen we naar Arch Rock. Onderweg lopen we door het bos en de dennengeur met de combinatie van het geluid de vogels brengen mij terug naar het verleden. Naar mijn leuke campingtijd wat zo’n 20 jaar van mijn leven deel heeft uitgemaakt. Alsof ik weer over de camping heen loop. Links van ons passeren we wat tennisbanen. Ja, de sfeer van die tijd proef ik zeker terug. Leuk.

Dan zijn we bij de arch. Het is vrij druk, aangezien hier ook een stop is als je met de ‘paard & wagen-tour’ mee gaat. Dan vertrekt de tour weer en hebben we even rust, want daar komt de volgende lading met toeristen alweer.

Vanaf de arch lopen we naar beneden met de trap. De trap heeft 207 treden. Gelukkig dat wij deze naar beneden lopen en niet naar boven. Ik zou geen adem meer over hebben joh. Beneden komen we uit aan de rand van het eiland, op de Lake Shore Boulevard, ook wel de M-185. Deze weg loopt helemaal om het eiland heen. Via deze weg lopen we weer terug naar de Mainstreet.

Bij hotel Mission Point Resort gaan we even zitten op één van de vele witte strandstoelen die op het gras staan. De wifi van het hotel rijkt behoorlijk ver dat wij er zelfs buiten gebruik van kunnen maken. We lezen weer wat bij en lopen dan toch echt terug naar de ferry. Als we bij het dok aankomen, wordt ons gevraagd of we naar Mackinaw of St. Ignace willen. Als we zeggen ‘naar Mackinaw’, wordt ons verzocht om snel door te lopen naar achteren, aangezien de ferry op het punt staat van vertrek. Zo, dat is nog eens timing! Helaas is het bovendek helemaal vol en zoeken een plaatsje beneden op.

In een kwartier zijn we weer terug aan land, gaan met het trammetje mee terug naar de parkeerplaats en stellen dan de navigatie in op een Walmart in Traverse City. Dat is 2 uur en een kwartier rijden volgens onze Tom. Mooi. Dat betekent dat we rond 18.00 uur in Traverse City zijn. Lekker op tijd.

Als we drie kwartier onderweg zijn, zien we bij de afslag van Gaylord ook een Walmart. Nu maar alvast onze inkopen doen dan? Ons water is bijna op, dus hebben weer wat voorraad nodig. Verder kopen we een superhandig tasje voor aan de achterkant van de chauffeursstoel in de auto. We gebruiken nu steeds een zakje van de Walmart als afvalzak, maar doordat er op de achterbank veel ander spul staat, wordt het zo’n troep met zo’n afvalzakje op de grond achter de stoel. Snap je?

En de rest van onze boodschappen bestaat uit wat lekkers om ’s avonds te knabbelen én daar hoort uiteraard wat te drinken bij Iets na 5-en zitten we weer in de auto. De navigatie stellen we nu in op een Ruby Tuesday, vrij dicht bij ons vers geboekte hotel in Traverse City. Als we daar rond half 7 arriveren bestelt Martijn de Nashville Heat van de Summer Platters. Daar zien we al dágen een commercial van op TV voorbijkomen.

Ik ga voor de Hickory Bourbon Chicken. Dit is volgens Ruby Tuesday ‘Fit & Trim’, als je als bijgerechten de courgette en de rijst erbij neemt. Echter, ik ga voor aardappelpuree en de saladebar. Je mag zo vaak op scheppen als je wilt van deze saladebar. Maar Linda komt voor keuzestress te staan: wat schep ik allemaal op? Ach, ik ga gewoon twee keer… Maakt het zo alleen niet écht gezond meer natuurlijk. Zeker omdat ik er vier verschillende kazen bij opschep en als dressing de ‘blue cheese’ pak. Het mag duidelijk zijn: me is a cheeselover. Het smaakt allemaal erg prima in ieder geval.

 

Na het eten rijden we naar ons hotel: Sleep Inn. We checken in en krijgen kamernummer 319. Omdat we met punten betaald hebben, krijgen we geen bonuspunten, maar mogen we wel kiezen voor een flesje water en een snack (lees: klein zakje chips). Toch leuk. Voordat we onze koffers ophalen, lopen we naar de kamer. Hm, deze zit direct tegen de lift aan. We hebben al eens eerder zo’n kamer gehad (geen idee meer welk hotel) en dat maakte me toch een lawaai. Hier kwamen we pas achter nadat we alle koffers goed en wel geïnstalleerd hadden. Dus nu zijn we verstandig en Martijn gaat op-en-neer met de lift en ik blijf in de kamer om te luisteren. Mooi, ik hoor echt totaal niets. Behalve het geluid van het knopje wat je indrukt in de lift. Nou, als dat het enige is… Prima hoor. Zeker omdat de kamer echt megagroot is. Dat zijn we helemaal niet gewend van een Sleep inn. Tot nu toe zijn we helemaal tevreden met de kamer.

 

Aantal gereden kilometers: 185
Weertype: lekker warm, rond de 20 graden.

Dag 13: Oswald Bear Ranch & Tahquamenon Falls State Park

Marquette (MI) – Mackinaw (MI)

Als om 8 uur de wekker gaat, gaan onze luiken maar langzaam open. Snel springen we onder een verfrissende douche, wellicht helpt dat. Dan lopen we naar de ontbijtzaal. Ofja, de conferentie ruimte. Waar normaal gesproken het ontbijt geserveerd wordt, ondergaat een upgrade. De werklui is er al hard mee aan de slag.

Maar wat is dat nou? Geen normale toast hier bij het ontbijt? Dan maar alleen met wat bagels, ei en een yoghurtje ontbijten. Na het ontbijt lopen we weer terug naar de kamer, pakken onze spullen in en zijn om kwart voor 11 onderweg naar onze eerste stop. Alhoewel, als we nog maar net vijf minuten onderweg zijn, besluiten we om eerst te stoppen bij een tankstation. Zo’n SUV is leuk, maar heeft wel regelmatig dorst zeg. Gelukkig dat de benzine hier altijd nog goedkoper dan bij ons. Al kost het hier in Upper Michigan zo’n 3.09 dollar per gallon (dat is dus omgerekend 0.69 euro per liter ).

We rijden weer verder en na twee uur rijden arriveren we bij Oswald Bear Ranch. Dit is een berenopvang. Ze hebben kleintjes (Cubs) en grotere beren. In totaal lopen er ca 40 beren rond. Net voordat we kunnen parkeren, worden we geacht entree te betalen a 20 dollar per auto. Helaas accepteert hij geen creditcard. Alleen cash. En dat redden we misschien net, maar we betalen liever met de CC natuurlijk. Dit kan ook, als we een rijbewijs achter laten en in de giftshop, op nog geen 100 meter verder, de entree betalen en dan het bonnetje laten zien aan hem. Lijkt ons prima.

We parkeren de auto en betalen de entree met onze CC bij de giftshop en lopen dan weer terug naar de man bij de ingang. We krijgen mijn rijbewijs weer terug en dan wil hij het bonnetje houden. Uhm nee nee meneer, die willen we zelf houden voor onze administratie. Op het bonnetje staat tenslotte ook ‘customer copy’, dus die is van ons. Maar hij wil het absoluut niet afgeven, want dan klopt zijn administratie niet meer hoeveel auto’s er binnen zijn gekomen. Wij vertellen hem dat in de giftshop ook een bonnetje ligt. Een getekende versie zelfs. Uiteindelijk weten we hem te overtuigen en mogen we het bonnetje zelf houden. Mooi zo, ik heb na de vakantie mijn eigen administratie te doen: in een mooi excelbestandje de kosten per onderdeel verwerken. En daar heb ik deze bonnetjes voor nodig. Heerlijk, om daarmee aan te rommelen na de vakantie. Dat is toch een beetje mijn napret.

De man legt uit dat meteen na de giftshop de kleintjes zitten. Zij zijn afgelopen januari geboren en worden pas als ze een jaar oud zijn in het grote hok losgelaten, want anders zouden de oudere beren de jonge verwonden. Daar weer achter zitten een paar oudere mannetjes en rechts van de giftshop zitten de vrouwtjes.

We lopen door de giftshop en bekijken eerst de kleintjes. Voor 10 dollar kun je met één op de foto. Maar wij besluiten dit niet te doen. Het gaat erg snel (wel wordt je eigen camera gebruikt, dat scheelt weer) en ik hoef niet zo nodig met een beer op de foto.

 

Dan lopen we naar het verblijf van de mannetjes. Wat een ruimte hebben ze zeg. De gemiddelde dierentuin mag er jaloers op zijn. Dat is wel fijn om te weten, dat ze genoeg bewegingsruimte hebben. Ze hebben zelfs genoeg ruimte om de toeristenmassa te ontvluchten. Echter, dit zullen ze niet snel doen, aangezien je voor 3 dollar ook een zak met appels kunt kopen om ze te voeren. En daar maken de beren maar wat graag gebruik van. Iedere appel welke gegooid wordt over het hek, wordt met alle liefde opgegeten.

 

 

We lopen het gehele verblijf van de mannetjes rond (ca ½ mijl). Daar lopen we een goed tien minuten op, om maar aan te geven hoe groot het is. Al stoppen we natuurlijk onderweg wel een paar keer om wat beren te spotten. Vervolgens lopen we naar het verblijf van de vrouwtjes. Het lijkt alsof de vrouwtjes wat dikker zijn. Tja, die hebben natuurlijk heupen he

Na een bezoek van een uur lopen we weer terug naar de auto en stellen de navigatie in op de Upper Falls van Tahquamenon State Park. Dit ligt op een goed 20 minuten rijden.

Bij het betaalhokje is te lezen dat je met een nummerplaat van Michigan 16 dollar betaald (is het gehele jaar geldig) en alle andere nummerplaten betaal je 9 dollar voor (is een hele dag geldig). Gelukkig hebben wij een nummerplaat uit Illinois. Zou toch stom zijn dat wij als buitenlandse toeristen 16 dollar zouden moeten betalen als onze huurauto een nummerplaat heeft van Michigan? Al vermoed ik dat je hier dan ook wel onderuit kunt komen. Anyway, we betalen 9 dollar en rijden dan door naar de parkeerplaatsen. Als eerste lopen we de giftshop binnen. Wat een prullaria allemaal zeg. Ook hebben ze hier een brouwerij zitten, met een restaurant. Maar we vinden het nog wat vroeg om te lunchen, plus… dan willen we er weer bier bij enzo en dat is natuurlijk niet goed (ook niet voor ons imago overigens. Al vermoed ik dat deze toch al geschaad is )

Dan lopen we het pad naar de waterval op. De plattegrond geeft aan dat je, na een wandeling van ¼ mijl (dat is zo’n 400 meter) op verschillende punten naar de waterval kan kijken. We lopen als eerste naar Brink Viewing. Uiterst rechts van de route. Onderweg komen we ook nog wat uitkijkpunten tegen, maar hoe dichterbij we bij de waterval komen, hoe mooier.

Bij de Brink Viewing lopen we eerst een trap met 94 treden naar beneden en daar hebben we echt een prachtig uitzicht op de waterval. Wat is deze immens groot zeg.

Na een minuut of tien genieten, lopen we de 94 treden weer omhoog. Helemaal uiterst links van het pad ligt de Gorge Viewing. Bij dit punt dien je eerst 116 treden naar beneden te lopen. Maar we vermoeden dat het uitzicht er niet per definitie mooier op zal worden, aangezien je dan een behoorlijk stuk van de waterval verwijderd bent. We besluiten dan ook om terug te lopen naar de auto. Net voordat we bij de auto zijn, zien we wat picknicktafels. Even een moment van rust met wat humus erbij.

We rijden weer verder en nog geen vijf minuten later rijden we het terrein van de Lower Falls op. De mevrouw in het hokje ziet onze dagpas liggen in de auto, zwaait en gebaart dat we door mogen rijden. We parkeren de auto weer en bekijken dan het kaartje van deze watervallen. Het is een stuk minder lang lopen naar deze watervallen. Als Martijn ziet dat ze bij de giftshop ook ijs verkopen, bezoeken we uiteraard eerst de winkel. Voor 3 dollar geniet hij heerlijk van een ‘Cowpaccino’. Iets verderop is het eerste uitkijkpunt voor de Lower Falls, maar deze maken een stuk minder indruk dan de Upper. Ze zijn ook behoorlijk ver weg. Aangezien Martijn nog van zijn ijsje geniet, blijven we even zitten op een bankje in de zon.

Lekker hoor. Iets verderop is het volgende uitkijkpunt, op de andere Lower Falls, maar ook hier voel ik er niets bij. Je kunt in principe nog een stuk door het bos lopen om dichter bij de waterval te komen, maar daar hebben we nu geen zin in. De Upper was gewoon een stuk indrukwekkender. We hebben eigenlijk gewoon zin om richting het hotel in Mackinaw te gaan. Eindelijk een keer wat vroeger in het hotel.

Martijn rijdt dit laatste stukje van ongeveer 1.5 uur, zodat ik ons verslag van vandaag bij kan werken. Om 18.00 uur zijn we bijna bij de Mackinac Bridge. Vanaf Bridge Park in St. Ignace heb je een prachtig uitzicht op de brug. Omdat er toll betaald moet worden voor deze brug en we niet meer terugkeren in St. Ignace, gaan we op zoek hoe we het beste bij dit park kunnen komen. We maken een paar afritten voor de brug een stop bij een Scenic View, maar komen er niet uit. Vanaf deze Scenic View zijn de puntjes van de brug in de verte te zien, maar verder niet echt iets spannends. We besluiten maar gewoon richting de brug te rijden en dan zien we wel. Als we bijna bij de brug zijn, staat er een bord met ‘de laatste exit voor de brug’ met ‘Bridge View’. Aha, het is gewoon langs de snelweg dus. Mooi. En inderdaad, vanaf hier een prachtig uitzicht op de brug.

Het is alleen wel enorm jammer dat er van die kl*te muggen rondvliegen. En niet zo’n beetje ook. Mijn god, snel weg hier. We vluchten een onbemande informatiecentrum in. Lezen wat en rijden dan verder naar ons hotel. Bij de brug betalen we 4 dollar aan toll en dan zijn we ineens niet meer in de Upper Michigan, maar ‘gewoon’ in Michigan.

Als we bij ons hotel aankomen, krijgen we kamernummer 218 toegewezen. Het lijkt erop dat ze alleen trappen hier hebben, maar de receptioniste vertelt ons dat we gebruik mogen maken van de lift van de buren. Het Hamilton Hotel. Als eerste gaan we zonder de koffers even de kamer bekijken. Wat een heerlijke kamer.

Wel twee ‘queen-bedden’, dat is dan wel jammer (maar dat hadden we ook geboekt. King was een stukje duurder). Maar… we hebben wel uitzicht op het meer en strand. Heerlijk zeg… én een balkonnetje! Misschien vanavond met een wijntje lekker buiten zitten? Alhoewel, als ik even op het balkon sta, merk ik dat ook hier de muggen actief zijn. Wellicht goed met Deet insmeren en gewoon lange mouwen aan doen dan maar.

Van de receptioniste hebben we ook een boekje met allerlei coupons, informatie en een plattegrondje meegekregen van de omgeving. Leuk. We bekijken wat waar allemaal zit en het blijkt allemaal prima op loopafstand. Laten we maar gewoon gaan lopen en dan zien we wel waar we uitkomen.

Als eerste lopen we de Mackinac Bay Trading Co binnen. Dit ligt op 400 meter van ons hotel af. Hier zijn bv het Italiaans restaurant Nonna Lisa’s, een winery en een brouwerij gevestigd. Voor het proeven van vier biertjes betaal je 10 dollar. Dat is redelijk aan de prijs. Eigenlijk hebben we gewoon honger, dus lopen we door. Uiteindelijk komen we uit bij O’Reilly’s Irish Pub & Restaurant. We hebben beide wel zin in Fish & Chips. Als biertje bestelt Martijn de Guinness en ik ga voor de George Killian’s Irish Red. Aangezien de mijne in een flesje zit, bestel ik snel een tweede ronde. Ik vraag wat Swithwicks Irish Ale eigenlijk voor bier is en de ober vraagt of ik wellicht een beetje wil proeven. Nou, graag! Hij komt terug met een bodempje, ik proef en… lekker zeg! Doe maar een glas. Het eten smaakt ook heerlijk. Het lijkt niet veel, maar het laatste stukje vis is toch zeker wel even proppen.

We lopen weer terug richting ons hotel. Inmiddels is het best wel weer fris geworden. De drankenwinkel tegenover ons hotel is ook al gesloten. Helaas, geen flesje wijn meer voor ons. Maarja, het plan om op het balkon te gaan zitten, laten we toch al varen. Dat is meer iets voor de zwoele zomeravonden.

Op de kamer tik het verslag nog af, worden de foto’s uitgezocht en uploaden we ons verhaal voor vandaag.

Morgen gaan we met de veerpont op-en-neer naar Mackinac Island. Geheel autovrij, dus parkeren we hier ergens de auto, bezoeken dan het eiland, om vervolgens eind van de middag naar ons – nog niet geboekte hotel te gaan.

We bekijken het aanbod op choicehotels, maar als we willen inloggen zodat we met punten kunnen betalen in plaats van dollars, geeft hij aan niet in te kunnen loggen. Na een paar pogingen blijkt het zelfs gelockt voor ons. Naja zeg. We sturen choicehotels een berichtje. Hopelijk kunnen we er vandaag of morgen weer in. We hebben tenslotte nog meer hotels niet geboekt deze reis. Wat betreft het hotel voor morgen… Daar kijken we morgen in de ochtend nog wel even naar dan…

Aantal gereden kilometers: 355

Weertype: zonnig, maar fris. Tussen de 13 en 17 graden.

Dag 12: Duluth

Duluth (MN) – Marquette (MI)

Ah nee hé… nu al? De wekker loopt af, maar we willen eigenlijk nog niet wakker worden. Snel maar weer snoozen. Na drie keer worden we langzaam wakker. We kleden ons aan en lopen naar de ontbijtzaal. Het is niet druk. We verzamelen ons standaard gerei weer, ontbijten in een half uurtje en lopen dan weer terug naar de kamer. Snel pakken we alle spullen bij elkaar. We lopen naar buiten en zien dat het vannacht geregend heeft. Hierdoor is de temperatuur nog verder gedaald, naar zo’n 11 graden. We zijn nog niet uitgecheckt, dus ik besluit om mijn koffer maar weer mee naar de kamer te nemen en mijn spijkerbroek aan te doen. Ja, dat is een stuk fijner.

Nadat we uitgecheckt zijn, stellen we de Tom Tom in op Enger Tower. Vanuit deze toren heb je een prachtig uitzicht op Duluth, althans… dat wordt ons beloofd. We rijden er in een kwartier heen, parkeren de auto en zien de toren iets verderop staan. We klimmen een stukje omhoog door het park en dan staan we onderaan de toren.

Een paar trappen later zijn we bovenin en zien we inderdaad een prachtig uitzicht over Duluth. Helaas is het wat bewolkt, maar dat maakt het uitzicht niet minder mooi.

Daarna lopen we het Enger Park zelf ook nog door. Het is maar een klein parkje. Iets verderop staat een vredesbel voor de vriendschap tussen Japan en Amerika. Doing! Ja, dat klinkt wel ja.

We stappen de auto weer in en stellen de navigatie in op de parkeerplaats bij het aquarium. Maar als we downtown Duluth in rijden, kunnen we steeds de afslag niet nemen waar we heen willen doordat er wegwerkzaamheden zijn. Vervolgens zien we dat er overal in downtown zelf ook genoeg parkeergarages zijn en besluiten hem te parkeren in een garage aan de 1st street. Voor het eerste uur is het gratis, daarna betaal je per uur steeds 2 dollar meer met een starttarief van 4 dollar.

Als we nog maar net door de straten van het centrum lopen, zien we een Starbucks. Oeh, daar hebben we zin in. De gehele vakantie nog geen Starbucks gezien, dus laten we die kans nu maar eens pakken. Begin de dag met een heerlijke cappuccino. Dat geeft wel een stukje rust zo ja. We zijn bijna elke dag aan het ‘jagen’, een rustmomentje is ook wel eens lekker. Geeft meteen de gelegenheid om de plattegrond van Duluth eens beter te bekijken. Duluth staat bekent om twee dingen: de Skywalk en de Lake walk. Onze planning is om de Lake Walk te lopen, maar hoe komen we daar? Zo te zien kunnen we via de Skywalk over de snelweg, naar de Lake Walk.

Eenmaal buiten is het even zoeken naar de ingang van de Skywalk. Dit zijn verschillende gangen die door het centrum lopen, zodat je niet steeds over de straten heen hoeft te lopen. Het heeft wel wat weg van de gangen in Dubai, als je naar de Dubai Mall wilt lopen vanaf de metro. Het enige verschil is dat ze in Dubai automatische rolpaden hebben, zodat je niet hoeft te lopen

Het is vrij rustig als we door de Skywalk lopen. Aan het eind van deze gang zijn we bij de DECC Arena en lopen weer naar buiten. We komen uit bij Minnesota Slip Drawbridge. Mooi, dat stond als eerste op mijn ‘to-visit’ lijstje langs deze walk.

Iets verderop staat de Aerial Lift Bridge. Wauw, deze vinden we beide echt prachtig. Hij lijkt op de Hefbrug in Rotterdam. We lopen er overheen en via de andere kant weer terug.

Dan zien we het terras op het dak bij Grandma’s Saloon & Grill. Is het al twaalf uur geweest? Oeh, nog 6 minuten… Voordat we iets besteld hebben, zal het wel twaalf uur geweest zijn, niet? Na 12-en betekent bij ons ‘biertijd’. Inmiddels is het weer ook wel iets beter. Nog wel steeds een pak donkere wolken, maar de temperatuur is eindelijk weer wat aangenamer geworden. Aangezien het nog wel even duurt voordat we weer achter het stuur zitten, mag een biertje ook wel. Als we nog maar net zitten, gaat de brug omhoog. Leuk om dat te zien.

We nemen beide een Shock Top Belgian White en genieten van het uitzicht. Wederom even een geluksmomentje van rust. Proost! We zijn nu exact op de helft van onze reis.

We twijfelen nog even of we er ook nog wat te knabbelen bij bestellen, maar besluiten dit niet te doen. Na een goed half uurtje lopen we weer verder over de Lake Walk. Bij het Martine Museum heb je een prachtig uitzicht op de vuurtoren.

We lopen verder en ineens gaat er een enorm lawaaiig alarm af. Wat voor herrie is dat dan? En dan klinkt er: ‘Warning, warning. There is a tornado warning for this area. Please go to a shelter immediately’ Ehm…. Wat? Die donkere wolken in de verte, zou daar een tornado uitkomen dan? Oh my… wat nu?

Maar iedereen om ons heen blijft gewoon rustig doen waar ze mee bezig zijn. Hallo? Luisteren jullie wel? Maar dan kijken we op onze horloge. Exact 13.00 uur. Hmz, zou het gewoon een test zijn? Wat wij op de eerste maandag van de maand om 12.00 uur hebben? Alleen hebben zij het hier op de eerste woensdag van de maand om 13.00 uur. Het is iets te toevallig op dit tijdstip zo. Zeker omdat iedereen zo vrolijk door blijft gaan waar men mee bezig is. Goed, negeren wij deze oproep ook maar en lopen dus weer verder.

Iets verderop komen we uit bij de Korean War & Vietnam Veterans Memorial. Het lijkt erop dat hier een soort hangplek is voor de jeugd. Langs het water zijn verschillende groepen met tieners. Er hangt zelfs een hangmat.

Daarnaast zit de Fitger’s brouwerij. Laten we nu maar geen biertje meer doen. In het gebouw zijn verschillende winkeltjes gevestigd. Leuk gemaakt zo.

Via de andere kant verlaten we het pand en zijn zo ineens weer in Downtown Duluth. Als we een paar straten (blocks) gelopen hebben, lopen we de skywalk weer op. Ook hier zijn verschillende winkeltjes te vinden. Uiteindelijk zijn we om kwart voor drie weer bij de auto en betalen 8 dollar bij de automaat. De navigatie gaat op ons hotel in Marquette. Oorspronkelijk stond voor vandaag nog op de planning om naar Adventure Park te gaan (aangezien we deze gister niet meer op de planning hadden gezet), maar we kwamen er gisteravond achter dat deze Alpine Coaster in juni alleen in het weekend open is. Dus hadden we er gister ook niet naar toe gekund. En vandaag dus ook niet. Dus geen Alpine Coaster voor ons vandaag.

De navigatie geeft aan dat het iets meer is dan 5 uur rijden. Goed, dat zijn we wel gewend van de afgelopen dagen. Lukt prima. Hier in Amerika autorijden voelt zoveel anders als in Europa. We hebben tenslotte een heerlijke auto onder de kont zitten. Alleen, zien we op de navigatie ook nog een +1 staan. Hm, ohja… we gaan vandaag wederom een nieuwe tijdzone in: Eastern Time. We verliezen dus wéér een uur vandaag. Lekker dan. De navigatie geeft 20.03 uur +1 aan. Dus dat betekent dat we pas om 21.00 uur in Marquette zijn. En dan moeten we ook nog ergens wat gaan eten. Wellicht dat maar ergens onderweg doen dan? Martijn begint met rijden, zodat ik alvast wat kan tikken voor het verslag. Als we net onderweg zijn, rijden we de snelweg op, de brug over en… rijden Wisconsin weer in.

De snelweg wordt een highway en tanken meteen de auto weer helemaal vol. We rijden de US-2 op en deze rijden we helemaal door tot aan de staat Michigan. Na exact twee uur rijden, zijn we in onze tweede ‘nog af te strepen’ staat. Hoppa, dat is nummer 47! Bij het toeristencentrum maken we een stop en maken we een foto van het welkomstbord van Michigan.

Het centrum zelf is nét een half uur gesloten. Best vroeg eigenlijk, aangezien het nu nog maar 17.00 uur is. Martijn en ik wisselen van plek. De komende twee uur zijn voor mijn rekening.

Op de kaart hebben we goed bekeken waar de Eastern Time begint. De Tom Tom laat ons zien dat we bij Wakefield de US-28 op moeten en vanaf daar zal het nog een goed 10 mijl zijn voordat we de andere tijdzone inrijden. Na een goed kwartier rijden we Wakefield binnen. Als we de US-28 op willen rijden, zien we dat de weg gesloten is, alleen toegankelijk voor locals. We doen net alsof onze neus bloed en we rijden gewoon de weg op. We worden om de zoveel tijd gewaarschuwd dat de weg dicht is.

Nou, waar dan? En dan zien we in de verte allemaal oranje dingen opdoemen en lezen we op het bord langs de weg dat de brug ontbreekt. Oh, vandaar dat de weg gesloten is.

En nu? Omdraaien dan maar, zit niets anders op. Maar hoe moeten we nu verder rijden dan? En vooral, waar rijden we nu de andere tijdzone in? Als we terugrijden zien we iets op de weg liggen. Was dat nou een schildpad? Geen kip op de weg, dus ik rijd een stukje achteruit. Ja een schildpad!

Hij loopt langzaam richting de berm. Hoe hebben wij die net over het hoofd gezien dan? Of zou hij ook van die kant afkomen en is hij nu alsnog omgedraaid? Laten we het hopen. Ik was overigens in de veronderstelling dat schildpaden iets van het zuiden was. Florida, Mississippi, Louisiana, Texas… die kant uit. Maar ergens is het ook wel logisch dat ze hier ook voorkomen. Michigan is omringt door verschillende meren. Goed in de gaten houden tijdens het rijden dan, aangezien ik ook geen schildpad onder de wielen wil krijgen. Eén dood beest op mijn geweten vind ik wel genoeg.

Als we de US-28 weer af zijn, stellen we de Tom Tom opnieuw in met ‘alternatieve route’. We kunnen kiezen: of bovenlangs of onderlangs van onze oorspronkelijke route. We kiezen voor onderlangs. Dit zal ons 36 minuten extra opleveren. Meteen kijk ik waar we de nieuwe tijdzone in zullen rijden. Dat zal dan op de US-95 zijn. Eerst wijst onze Tom ons nog een heel stuk US-2 te volgen, om vervolgens via de US-69 bij US-95 te komen. Onderweg zie ik een paar keer inderdaad in de stuiken een schildpadje wegduiken. Maar het is niet het schildpadje waar we voor moeten stoppen. Nee, ineens steekt er in alle rust een fazant over. Gelukkig zien we hem al van ver oversteken, dus laten we het gas langzaam los. Niemand voor of achter me te zien. Het is sowieso rustig in deze regio met verkeer. Erg fijn wel. Als de fazant halverwege is, schiet hij ineens de weg over naar de bossen.

Als we bij Iron River zijn, besluiten we om bij de Mac Donalds te eten. Eigenlijk willen we het liefst niet in een fastfood restaurant hier eten in Amerika. Dit doen we in Nederland al vaak genoeg Maarja, we rijden alleen maar door kleine plaatsjes en gokken niet dat we één van de vele ketens tegen gaan komen hier. Plus, als we bij de Mac eten, dan is het even snel stoppen en door. Ondanks dat je in Amerika snel kan uit eten, is het toch weer minstens een drie kwartier stop.

Martijn bestelt de Quarter Pounter en ik ga – zoals altijd eigenlijk – voor de Big Mac. Ze zeggen dat deze in Amerika anders smaakt dan in Nederland. Maar ik proef het verschil niet hoor. Voor mij is het gewoon een prima broodje! Maarja, ik proef ook geen verschil tussen Cola en Cola Light (of Cola Zero).

Na het eten neemt Martijn het stuur weer over, zodat ik het verslag weer up to date kan maken. Dan rijden we de US-95 op. Oeh, nu in de gaten houden voor het bordje Entering Eastern Timezone. We rijden een slechte weg op. Roadwork. Tuurlijk joh. Net voordat de roadwork afgelopen is, iets na 8-en, passeren we het bordje. Oeh, dat is lastig foto’s maken, zo met de schemering én slecht wegdek. Naja ach… Ineens is het 21.10 uur en staat er dat we om 22.10 uur bij ons hotel zijn. Goed, nog één uur te gaan dus.

Een half uur voordat we er zijn, maken we nog een toiletstop bij een tankstation. Meteen wisselen we weer van plaats. Martijn heeft tijdens mijn taak als chauffeur de foto’s alvast uitgezocht. In dit laatste half uurtje kan hij ze alvast in LiveWriter plakken. Dat scheelt weer tijd straks in de hotelkamer. Inmiddels wordt de schemering gewisseld met donker. We zijn deze vakantie nog nooit zo laat bij ons hoteladres aangekomen. Maar eerlijk is eerlijk, vandaag zijn we een stuk wakkerder dan gisteren. De autorit ging ook een stuk minder vermoeider dan gisteren. Waarschijnlijk komt dit doordat we én lekker geslapen hebben én we de rust in Duluth hebben genomen.

Om tien voor half 11 arriveren we bij Econo Lodge in Marquette. Het inchecken gaat vrij snel en krijgen kamernummer 107 toegewezen. Het betreft een motel-type, dus parkeren de auto voor de deur. De kamers ziet er prima en netjes uit.

Morgen staat er wederom een autorit van 4 uur gepland, echter wel met een paar tussenstops. Dat breekt de rit natuurlijk een stuk. Eerst twee uur rijden naar Oswald Bear Ranch en daarna een half uur naar Tahquamenon Falls State Park. Om vervolgens nog maar anderhalf uur te rijden naar ons hotel in Mackinaw City.

Aantal gereden kilometers: 468
Weertype: 11 tot 18 graden. Bewolkt.

Dag 11: North Shore, scenic highway 61

Fargo (ND) – Duluth (MN)

Voor het eerst deze vakantie snoozen we lange tijd. Half 8 is écht nog te vroeg. Pas na 8-en staan we op en gaan we naar de ontbijtruimte voor onze dagelijkse bagel, toast, yoghurt en eieren. De planning om 9 uur weg te rijden wordt helaas niet gehaald. Twee rijdagen hakt er wel in. En dan hebben we vandaag én morgen weer een lange rijdag. Note to myself: Twee nachten Duluth had beter geweest, denk ik… Of bij Fargo al. Dan hadden we vandaag of morgen een kleine rustdag ertussen zitten. Dat was ook niet verkeerd geweest. Maarja, dan hadden we ergens anders in onze planning moeten skippen. Ach, het is even doorzetten.

Om kwart voor tien checken we uit en rijden we naar het Visitor center van Fargo. Het zit gevestigd in een oud graanpakhuis. Het ziet er in ieder geval mooi uit. Als we naar binnenlopen zien we meteen links van ons de bekende chipper uit de film.

(filmpje kijken op eigen risico 🙂 )

Het is niet eens een replica, maar het is de echte welke gebruikt is in de film. In eerste instantie heeft het centrum de chipper voor een maand geleend van iemand van de camera-crew, maar het bleek zo enorm veel publiek te trekken, dat ze de chipper uiteindelijk overgenomen hebben. We maken wat foto’s en uiteraard gaan we er zelf ook even bij staan. De receptioniste vraagt of we wellicht ook de bekende mutsen op willen zetten. Tuurlijk joh. En ze maakt een foto van ons. Heerlijk, zo fout.

Buiten het centrum, op de stoep, heb je ook nog Celebrity Walk of Fame met handafdrukken.

Daarna stellen we de navigatie in op één van de vele vuurtorens welke we willen bezoeken aan de North Shore bij Duluth. Woops, dat is dan 5.5 uur rijden! Bam! We spreken gewoon af om vaak genoeg van chauffeur te wisselen. Net voordat we de snelweg I-90 oprijden, tanken we de auto nog helemaal vol. Verder zien we een stofzuiger en besluiten hier ook gebruik van te maken. Pringles eten tijdens het autorijden geeft kruimels! We gooien 3x een kwartje in het apparaat en zuigen dan een minuut of 5 de auto uit. Vervolgens rijden we dan de I-90 weer op en niet veel later rijden we de staat Minnesota weer in.

Niet veel later verlaten we de snelweg alweer om via de US-75 naar de US-10 richting het oosten te rijden. We volgen deze weg helemaal tot aan Detroit Lakes. Daar gaan we de US-34 op. Onderweg maken we ook nog een paar keer een stop voor te wisselen van chauffeur en een toiletstop.

Daarna zijn we in de buurt van Duluth en rijden de scenic highway 61 op. Het eerste stuk is nog ‘Express way’, maar gaat al snel over in een normale highway en zien zo af en toe Lake Superior aan onze rechterkant tussen de bomen verschijnen. In Two Harbors stoppen we bij de Tourist Info. We vragen om een plattegrond van deze weg en als we vragen naar de vuurtorens die hier in de buurt staan, krijgen we uitleg waar we deze precies kunnen vinden. De eerste staat hier in Two Harbors zelf. Daarvoor moeten we ietsjes terugrijden en dan richting de kust. Als we weer naar buiten lopen, zien we een levensgrote stoel staan. Uiteraard worden daar ook foto’s van gemaakt.

We rijden naar de vuurtoren van Two Harbors, parkeren de auto en lopen dan naar het winkeltje. Om naar de vuurtoren zelf te kunnen, betalen we 5 dollar per persoon. Vanaf buiten kun je ook al wel een foto maken van de toren, maar voor de entree mogen we ook in de toren zelf, het huis van de assistent-beheerder en de Misthoorn signaal gebouw. De vuurtoren is van hout en dat geeft een prachtig authentieke uitstraling. Je kan er zelfs in slapen, er is een B&B in gevestigd. Na het bezoek aan de toren lopen we ook nog de golfbreker op. Het is een behoorlijke wandeling, maar na een dagje auto zitten is dit meer dan welkom.

Als we weer terug in de auto zijn, rijden we door naar Split Rock Lighthouse. Een goed half uurtje verder. We parkeren de auto en lopen dan het visitor center in. Het is een behoorlijk gebouw. Je kunt hier ook met een rondleiding mee. De laatste van de dag staat op het punt van vertrekken en zal een minuut of 20 in beslag nemen. Maar wij besluiten dit niet te doen. Je mag ook op eigen houtje de omgeving verkennen. We betalen de 10 dollar per persoon entree en lopen eerst door het museum. Daarna lopen we naar buiten, naar de toren. Ook hier klimmen we naar boven. Eigenlijk willen we de toren vanaf beneden, vanaf de rotsen, fotograferen en lopen de trail naar het meer. Alhoewel, via de oude tramweg kun je ook naar beneden. Laten we dat doen. Het zijn wel veel trappen naar beneden. Oef, dat naar beneden gaat, moet ook weer terug naar boven. Naja, dat is voor latere zorg.

Vanaf beneden heb je inderdaad echt een prachtig uitzicht op de vuurtoren. Wauw!

Dan lopen we weer naar boven. De trap heeft gelukkig wat tussenstukken, waardoor je even op adem kan komen. Ik besluit de treden te gaan tellen, om zo mijn gedachten af te leiden van het ‘pfff, wat is dit zwaar’. Het zijn 171 treden naar boven!

Om half 6 stappen we de auto weer in. Oorspronkelijk heb ik nog twee stops op de planning staan langs deze weg, maar we zijn er eigenlijk wat klaar mee en we besluiten om alleen de Scenic Overlook bij Silver Cliff Tunnel nog mee te pakken en de Gooseberry Falls State Park over te slaan. Oorspronkelijk heb ik óók nog een stop gepland bij Adventure Park in Duluth om daar de Alpine Coaster te doen. Maar dat bewaren we mooi voor morgen.

De Silver Cliff Tunnel ligt mooi weer op de terugweg en na een kwartier rijden, parkeren we de auto en lopen we het wandelpad op welke naast de tunnel loopt. Maar echt warm worden we hier niet van, en dat terwijl we dat wel kunnen gebruiken. Buiten is de temperatuur inmiddels gedaald naar 14 graden. Snel maar weer terug naar de auto.

Onze navigatie wordt ingesteld op een Perkins Restaurant in de buurt van ons hotel in Duluth. Daar zullen we toch wel kunnen slagen voor een gezond hapje? Iets voor half 8 arriveren we bij Perkins. Oorspronkelijk zou ik voor de Tilapia met garnaaltjes gaan. Deze heeft namelijk nog geen 500 calorieën, maarja… toen zag ik de kip, bacon en broccoli skillet. Dat ziet er erg lekker uit op het plaatje. Zo slecht kan dat toch niet zijn? Kip met rijst, toch? Martijn gaat voor de steak & paprika skillet. Het lijkt alleen een eeuwigheid te duren voordat we het voor onze neus hebben. We hebben gewoon té honger. Maar het was zeker het wachten waard. Het smaakt echt heerlijk.

Als we afrekenen, zien we dat we in een half uur besteld en gegeten hebben. Het leek zo lang, maar binnen een half uur weer buiten staan, is toch best snel. We stellen de navigatie in op ons hotel. Dit ligt toch zeker wel op 4 minuten rijden. Ja, dat kan er ook nog wel bij, na zo’n lange rit. Als we er bijna zijn, zien we een Target. Ohja, daar hadden we ook nog een boodschappenlijstje voor een vriendin van ons (mickey mouse spullen ) uiteindelijk kopen wij zelf ook nog wat van deze muis.

Daarna arriveren we bij ons hotel Econo Lodge. We checken in en de receptioniste vertelt ons dat de suite exact achter haar kantoor ligt. Ohja, we hebben de suite hier geboekt! We openen de deur en,… zien een énorme ruimte. Bijna net zo groot als onze woonkamer. In een inham zit een bubbelbad en daarnaast de slaapkamer. Snel stallen we onze spullen en duiken dan het bubbelbad in. Zo, dat is nog eens een warm welkom.

Letterlijk. Veertien graden is in Nederland prima weer, maar hier voelt het echt alsof het winter is. Waarschijnlijk komt dat omdat we natuurlijk afgelopen dagen de warmte zijn gewend. Daarna tik ik het verslag nog af en na een paar afleveringen Friends (lang leve Nick @ Nite) gaan we maar eens slapen.

Morgen hebben we eerst wat dingen gepland hier in Duluth, om vervolgens zo’n 4.5 uur naar Marquette in Michigan te rijden. Tot morgen!

Aantal gereden kilometers: 560
Weertype: wat bewolkt en tussen de 14 en 19 graden.

Dag 10: Theodore Roosevelt National Park

Dickinson (ND) – Fargo (ND)

Nadat we gewekt zijn door de wekker, lopen we naar het ontbijt. Ons standaard ritueeltje wordt weer uitgevoerd. Daarna weer terug naar de kamer, rapen we onze spullen bij een en boeken nog even een hotel voor vanavond. In de couponboekjes vinden we helaas niets naar onze zin. Dus kijken gewoon weer op de site van Choice Hotels. Inmiddels hebben we behoorlijk wat punten verzameld. Doordat we ‘gold-member’ zijn, krijgen we ook steeds wat bonuspunten erbij. We proberen genoeg bij elkaar te verzamelen, zodat we in ieder geval deze vakantie minstens twee gratis overnachtingen kunnen boeken. Het wordt een Quality Inn & Suites. We kijken ook nog even naar de foto’s van onze kinders. Op zondag worden alle katten die in het pension logeren op de foto gezet zodat de baasjes kunnen zien dat het goed met ze gaat

In een goed drie kwartier rijden we naar het Nationale Park. Onderweg komen we langs de snelweg Prairie Dogs tegen. Sommige zitten wel heel dicht tegen de snelweg aan. Kijk uit hoor. Ik schakel dan ook de cruise control uit en ga wat zachter rijden. Ik wil deze schattige beestjes tenslotte niet plat rijden en als ik naar de weg kijk met hier-en-daar wat dode beestjes, gebeurt dat nog wel eens.

Dan rijden we het plaatsje Medora in. Onze benzinetank is bijna leeg, dus willen we deze weer vullen. We stoppen bij een klein tankstation, maar omdat dit de enige is in het dorp is het druk. Er is ook maar één pomp met twee slangen eraan om te tanken. Martijn loopt naar binnen om alvast door te geven en te betalen dat we voor 30 dollar willen tanken. Maar het schiet allemaal niet op. Degene voor ons is behoorlijk lang in de winkel. Voordat hij gaat tanken heeft hij blijkbaar ook nog wat snoepgoed en dergelijke gekocht. Ja, doe dat eens in je eigen tijd joh Wat een getreuzel toch weer. Schiet toch eens op joh. Dan zijn wij eindelijk aan de beurt. Ik geef meteen de voorruit een goede wasbeurt. Dat was ook wel nodig met de verzameling vliegjes die we ondertussen verzameld hebben.

Om de hoek van het tankstation ligt de ingang van het Nationale Park. We laten onze NP-pas zien en we mogen doorrijden. Nog geen 100 meter verder parkeren we de auto bij het Visitor Center. We bekijken hoe de plattegrond van het park is. Het is een rondrit van ongeveer een uur. Mooi. Wellicht een paar stops er tussendoor, maar dan kunnen we in ieder geval op tijd richting Fargo. Ook lezen (en bekijken) we wat geschiedenis van het park. Buiten staat een replica van Roosevelts Cabin.

Na een plaspauze stappen we de auto weer in en rijden dan het park verder in. Vervolgens worden we tegen gehouden door wat werklui. Ohja, in het Visitor Center was te lezen dat er in het park wat roadwork bezig is. De man komt naar ons toe en vertelt ons dat er wat grote trucks met zand langs komt en dat we daarna met de volgwagen geleid worden door de wegwerkzaamheden. Maar het wachten duurt lang. Inmiddels is er een stoet aan auto’s achter ons verzameld. Een drietal trucks razen ons voorbij en zien dan in de verte de volgauto met een bulk aan auto’s daar weer achter aankomen. Hè hè, eindelijk na een kwartier worden wij opgehaald. We volgende auto om vervolgens na een goede kilometer weer te stoppen. In de verte zien we werklui druk aan het werk. Dan rijden we weer verder en rijden de nieuwe stoet met auto’s voorbij. Zij staan op een betere plek om stil te staan. Namelijk bij een Prairie Dog Town. Jaja, dit nationale park heeft heel veel ‘dorpen’ met prairie honden.

We rijden de loop op en als eerste willen we stoppen bij Scoria Point Overlook, maar deze blijkt gesloten voor onderhoud. We rijden door en bij Badlands Overlook kunnen we ook al niet stoppen. Oók door werkzaamheden. Ja hallo, als het gehele park zo in onderhoud is, schiet het niet op natuurlijk. Dan zien we een auto stil op de weg staan. Dat betekent meestal dat er dieren te zien zijn. En ja hoor, hij is niet dichtbij, maar daar zien we ons eerste wildlife van dit park (de praire dogs niet meegeteld ) een bison! Even verderop zien we een verdwaald wild paard, heerlijk van het gras te graaien.

We rijden een zijweg in, zodat we bij Buck Hill uitkomen. Eindelijk een stop welke niet in onderhoud is. Als we de auto geparkeerd hebben, lopen we een stukje omhoog. Vanaf hier heb je een prachtig 360 graden uitzicht over het park.

Na een kwartier lopen we weer terug naar de auto en vervolgen onze weg. Na een tijdje zien we heel in de verte weer wat bisons, een kudde van tien tot vijftien stuks.

Dan stoppen we nog even bij Biocourt Overlook, maar daar is niet zoveel te zien. Snel maar weer verder en maken dan weer een stop bij Wind Canyon Trail. Hier lopen we in een rondje van circa 15 minuten. Vanaf de rand heb je een prachtig uitzicht over de Little Missouri River.

Onze laatste stop is bij één van de vele Prairie Dog Towns. Ze zijn hier een stuk schuwer als in Custer SP. Wat een lawaai maken ze als je dicht in de buurt komt. En kom je té dichtbij, dan kruipen ze snel het holletje weer in. Wel blijven ze erg dicht langs de weg staan, als je er langs rijdt. Ofwel: niet te hard rijden.

Vervolgens zijn we weer op het punt waar we moeten stoppen om te wachten op de volgwagen. En zoals ik op de heenweg al zag, is het hier een stuk leuker om te wachten. Helaas zitten ze niet dichtbij, maar ik kan er wel goed van genieten zo. Volgens mij is het een gezinnetje: pa, ma en de kids. Op een gegeven moment lijkt het alsof pa op ma duikt. Jaja…

Na een goed vijf minuten wachten, komt de volgwagen al aangereden. Bij het visitor center maken we nog een stop. Volgens de navigatie zullen we nog een goed 5 uur richting Fargo moeten rijden, dus wel zo handig als de blaas zo goed als leeg is.

Dan verlaten we het park en rijden we de I-90 weer op. Bij afslag 32 gaan we er toch weer even af. Vanaf hier kun je ook nog een stop maken bij Painted Canyon. Je kunt hier ook een trail lopen, maar meer dan een snelle fotostop wordt het niet. We hebben een nét iets te lange autorit voor de boeg om nog uitgebreid te gaan wandelen. Volgens de navigatie zullen we rond 19.00 uur + 1 er zijn. Ohja, we rijden vandaag natuurlijk ook weer Central Time Zone in. Ofwel, we gaan een uurtje verliezen. Dat betekent dus dat we rond 20.00 uur bij het hotel aankomen.

Ik heb een beetje huiswerk gedaan en ontdekte dat de tijdzone ongeveer tussen afslag 84 en 90 zou moeten liggen, maar dit blijkt uiteindelijk bij milemarker 95 te zijn.

Bam, ineens is de tijd een uurtje verder. Iets verderop wisselen Martijn en ik weer van plek en begin ik weer aan het verslag van vandaag. Er valt verder eigenlijk niet zoveel erover te vertellen. Een goed twee-en-een-half uur rijdt Martijn en daarna nemen we bij Tappen de exit om de auto weer vol ‘te tappen’, om daar weer van plek te wisselen. Exact nog 2 uur op de teller. Onderweg komen we tot de conclusie dat deze snelweg een stuk leuker rijdt dan de saaie highway van gisteren. Die was echt álleen maar recht vooruit met zowel links als rechts van je niets te zien. Nu komen er af en toen nog wat bochten voorbij en vooral ook veel beter uitzicht. Af en toe zien we een plasje water met wat volgens. Op een gegeven moment zien we zelfs een hele groep pelicanen.

In mijn ‘roadbook’ met voorbereidingen heb ik twee adre ssen van restaurants opgeschreven waar we eventueel zouden kunnen gaan eten in Fargo: Space Alien Grill & Bar en Granite City Food & Brewery. Deze laatste valt enorm in onze smaak, maar ligt niet bij het hotel. Dus dat is niet handig qua ‘bier en nog naar hotel rijden’. Ook twijfelen we nog of we gewoon naar een Ruby Tuesday gaan. Daar hebben we eigenlijk ook wel weer eens zin in. Maarja, Space Alien klinkt wel echt enorm fout. Ja, dat gaan we doen. De navigatie wordt ingesteld op Space Alien en we tuffen gewoon weer even verder.

Om half 8 arriveren we bij het restaurant. Het ziet er aan de buitenkant inderdaad echt fout uit, maar ook binnen is de inrichting erg in thema.

We wachten even voordat we geholpen worden. We mogen of in het gedeelte bij de bar zitten (waar je alleen naar toe mag als je 21 jaar of ouder bent), of het restaurant zelf. Nou, laat ons maar gewoon in het restaurant zitten, daar is het thema het best te zien.

Martijn gaat voor de ‘Build your own Bar-B-Que Sampler’. Hij kiest voor de ribs, beef brisket en martian munchies. Samen met Mac & Cheese en een huissalade met honingmosterd-dressing als bijgerecht. Ik bestel de Whiskey Bourbon steak, medium-rare uiteraard, met groente in knoflook & kaas en de caesar salade.

Als eerste komen de salades. Dat ziet er goed uit, alleen mijn caesar heeft bijna geen dressing. Naja ach, beter voor de lijn, zullen we maar denken.

Daarna komt ons hoofdgerecht. Martijns bord ligt helemaal vol.

Wow. Daarbij ziet mijn steak er een beetje zielig bij. Ach joh, wat ik al zei: ik moet op de lijn letten. Maar als ik de steak dan open snij, zie ik dat deze behoorlijk doorbakken is.

Als je medium-rare bestelt, wil je toch minstens nog wat rood terug zien. Als het uiteindelijk wat roze is, dus medium, is het ook niet erg. Maar dit is gewoon echt doorbakken. Bah, wat zonde! Hier gaan we uiteraard wat van zeggen. De serveerster biedt haar excuses aan (terwijl zij toch niet degene is die het vlees verkloot heeft) en vraagt of ik een nieuwe wil. Ja ach, doe maar.

En dan is het wachten, en wachten, en wachten. Hoezo zou een steak welke je medium-rare moet bakken zo lang op zich moeten laten wachten? Het restaurant heeft een open keuken en zien dat de twee koks het totaal niet druk hebben. Nee, met ons zijn er nog een handje vol aan gasten. Hallo, ga eens wat bakken! Echt, pas na 10 minuten komt er weer een steak voor mijn neus en… die is nét zo doorbakken als de andere. Naja zeg! Dit kan toch niet? De serveerster vraagt of we de manager willen spreken. Ja, doe maar dan. De manager is erg vriendelijk en herkent het vlees ook totaal niet als medium-rare. Hij veronderschuldigt zich en zegt dat de kok nog nieuw is en aan het leren is. Nou vermoed ik dat dit een smoes is, maar goed. Hij vraagt of ik wellicht iets anders lust, of dat er nog wat ribs en beef brisket bijgebakken moet worden, zodat we een grotere portie van dat andere hebben. Ja, doe maar. Nóg een keer een steak bakken lijkt ons geen nut te hebben. Dat verkloot alleen het vlees nog meer. Dat vind ik nog het ergste. De twee steaks die ik nu teruggestuurd heb, worden natuurlijk weggegooid. Hoezo verspilling van eten? Ook stelt hij voor om mijn gerecht geheel van de rekening te halen. Dat vind ik dan weer erg netjes en we gaan inderdaad ermee akkoord dat er nog wat ribs en brisket bijgebakken wordt.

Ook dit laat zich weer tien minuten wachten. Hadden we nu toch maar gewoon voor de Ruby Tuesday gekozen. Dan waren we nu al in het hotel geweest. Verder smaakt het eten van de BBQ wel erg lekker. Dus mocht je in Fargo zijn,… Space Alien is qua thema én BBQ best een aanrader. Maar bestel er geen steak, want dat kunnen ze niet bakken.

Na het eten lopen we nog even de ruimte met spelletjes binnen en daarna gaat de navigatie op ons hotel.

Maar als we net de hoek om zijn, zien we een Bottle Shop: Happy Harry’s Bottle Shop en claimt ‘One of America’s 10 Best’ te zijn. Oeh, Kloenies en drank, dát moeten we even van dichtbij bekijken.

Dan lopen we de winkel binnen en een enorme ruimte met alleen maar drank voor onze ogen. Wow. Echt, wow! Ontzettend veel verschillende soorten dranken bij elkaar. Het is dat we in de koelbox nog wat ander drank hebben. De lime-a-rita’s zijn, op één na, op. Maar we hebben nog wel wat bier en wijn erin liggen. We zijn sterk en kopen niets.

Dan rijden we naar ons hotel. Checken in en krijgen kamernummer 102 toegwezen. Deze ligt aan de andere kant van het hotel, maar gelukkig is daar ook een ingang. Voordat we de koffers uitladen, bekijken we de kamer. Dat ziet er top uit! Een behoorlijk grote kamer, met zelfs een bank en een zitgedeelte. De koffers worden uitgeladen en ik tik, onder het genot van een Sam Adams Summer Ale (das bier), het verslag af.

Inmiddels is het bijna 23.00 uur. De planning was om niet al te laat te gaan slapen, want morgen is er wederom een rijdag gepland. Eerst gaan we hier naar het visitor center. Daar kun je de bekende ‘woodchipper’ uit de film Fargo zien. Niet dat we die film ooit gezien hebben, maar op youtube heb ik het bekenste stukje bekeken. Bah bah En daarna is het wéér zo’n vijf uur rijden naar Duluth. Daar staan ook nog wat dingen op de planning, dus willen we niet al te laat vertrekken uit Fargo.

Aantal gereden kilometers: 628
Weertype: warm, blauwe lucht, 30 graden.

Dag 09: North Black Hills & Devils Tower

Rapid City (SD) – Dickinson (ND)

Om half 8 worden we gewekt door de wekker. Ditmaal ontbijten we met een shake van de Cambridge, pakken onze spullen in en checken dan uit. Vandaag staat er een lange rijdag op het programma. Eerst gaan we via de Black Hills naar Devils Tower en daarna is het nog een vier uur rijden naar ons volgende hotel in North Dakota. De staat welke we nog niet afgevinkt hebben.

We stellen de navigatie in op Silvercity. Even lijkt hij de verkeerde route te nemen. We willen namelijk via de US-44 er de US-385 naar Deadwood rijden, maar de navigatie stuurt ons via de snelweg. Later blijkt dat we gewoon goed rijden, alleen stuurt de navigatie ons niet midden door Rapid City, maar er omheen. Dat is natuurlijk net zo handig ja. Als we in Silvercity zijn, slaan we af richting US-385. Dan rijden we het plaatsje Lead binnen. We nemen een plas- en een tankpauze en rijden dan weer verder. Onze eerste stop is bij de Spearfish Falls. Vanaf de parkeerplaats kun je de waterval van bovenaf zien, maar dat geeft niet zo’n mooi gezicht op. Je kunt ook een kleine trail naar de onderkant lopen. We besluiten dit maar te doen. Het eerste gedeelte is vrij steil omlaag (en alles wat omlaag gaat, moet ook weer omhoog, dus dat wordt even zwaar), daarna is het nog een minuut of vijf vlak lopen naar de waterval. Vanaf hier heb je een veel beter uitzicht. We rusten wat uit en nemen een ontbijtkoekje welke we gratis bij ons afgelopen hotel gekregen hebben.

Dan lopen we weer terug. Het laatste stukje is inderdaad vrij steil weer omhoog, maar doordat het een kort stukje is, valt het mee. Bij het restaurantje welke bij de parkeerplaatsen zit, bekijken we of er een mogelijkheid is voor koffie. Maar het ziet er vrij uitgestorven uit en besluiten door te rijden. Onze volgende stop is een goed 20 mins verder: Bridal Veil Falls. Deze ligt vrijwel direct aan de weg, maar is lang niet zo mooi als de Spearfish Falls. Je kunt nog via wat rotsen en een brug van boomstammen naar de onderkant van de waterval lopen, maar we besluiten dit niet te doen.

De navigatie gaat op Devils Tower en geeft aan dat dit een uur rijden is. Dit geeft Martijn de gelegenheid om zijn ogen nog even te sluiten. Hij zet voor mij Nick & Simon kei hard aan. Hij slaapt er goed op en ik blijf er juist goed wakker van. Win-win dus! Als we bijna bij de statengrens zijn, maak ik Martijn weer wakker, aangezien ik het bord niet in mijn eentje kan fotograferen én rijden. Oorspronkelijk stond de staat Wyoming niet op de planning. Maar als je zo dichtbij Devils Tower bent, waarom dan niet er even langs. We zijn hier immers nog nooit geweest.

Bij het welkomstbord van Wyoming is wat parkeergelegenheid. Ofja, er is wat meer asfalt naast de snelweg gelegd, zodat je er makkelijker foto’s van kan maken. Hier maken we dan ook dankbaar gebruik van. Iets verderop rijden we naar het welkomstcentrum. Even een kleine pauze. Ze hebben hier zelfs wat koffie. We rijden weer verder en verlaten dan bij afrit 185 de snelweg. In de verte zien we de toren al opdoemen. Steeds dichterbij komen we. Deze toren aka rots is natuurlijk het meest bekend door de film Close Encounters of the 3rd Kind. Al heb ik, tot mijn grote schaamte, de film nog nooit gezien. Alleen delen ervan.

Bij de entree laten we onze America The Beautiful Pass zien en mogen doorrijden. Vervolgens rijden we weer door de prairie en dat betekent natuurlijk ook de bekende hondjes! Echt, overal zie je ze.

Op de terugweg maar weer even een stop maken. We rijden door tot aan de voet van de rots. Hier is een visitor center gevestigd en vanaf hier kun je ook trail welke om de rots heen gaat wandelen. Met de fotocamera en water op zak beginnen we rond 14.00 uur de circa 2 kilometer wandeling. Het is soms naar boven lopen en dan weer wat naar beneden, maar het grootste gedeelte is gewoon vlak.

Als we een goed kwartiertje onderweg zijn, staan er behoorlijk wat mensen naar boven te kijken. Er blijken twee klimmers op de rots te zijn. Pff, dat zou niet mijn sport zijn. Ze zijn al over de helft zo te zien.

Vervolgens zien we ook nog een hert onderaan de rots wat grazen. Heel voorzichtig loop ik er heen. Door mijn geritsel kijkt het hert even op, maar gaat daarna weer gewoon weer verder met eten.

Na een goed 35 minuten zijn we op de helft. Normaal gesproken zou je over 2 kilometer lopen een minuut of 25 doen, maar we zijn onderweg natuurlijk ook al een tijd gestopt. Exact om 15.00 uur zijn we weer terug bij de auto. De navigatie gaat op een Applebees in Dickinson North Dakota. Hij geeft aan dat het 4 uur en 22 minuten rijden is. Hoppa, dat worden weer even wat kilometertjes: 399 kilometer om precies te zijn. Geeft mij mooi de tijd om weer aan het verslag te beginnen. Als we een half uur onderweg zijn, rijden we South Dakota weer in.

Bij Belle Fourche rijden we de US-85 op. Vervolgens is het een heeeeel stuk rechtdoor. Er komt maar geen eind aan de weg. Tot zover je kunt kijken, zie je de weg kaarsrecht voor je.

Onderweg komen we veel herten tegen welke in de weide aan het grazen is. Maar gelukkig staat er langs de gehele weg gewoon een hek. We hebben ook nog totaal geen dode herten langs de weg gezien. Dat geeft wel een stukje gemoedsrust. Bij Buffalo maken we een stop bij een benzinepomp. Niet om te tanken, want die zit nog meer dan de helft vol, maar wel om even wat koud drinken te halen: Mountain Dew Kickstart. Daar zit wat cafeïne in. We wisselen meteen van chauffeur. Exact nog 2 uur rijden en 199 kilometer te gaan.

Dan rijden we bijna voor ons nieuwe staat ‘North Dakota’ in. Ze hebben langs de weg een uitham gemaakt, waar je ruimschoots kunt parkeren. Ook kun je naar het bord toelopen. Wat fijn! Als ik een paar foto’s heb gemaakt, komt ook Martijn erbij. Kan hij mooi wat foto’s van mij én het bord maken. Dan zien we dat er nog een auto de parkeerplaats oprijdt. Er stapt een man uit en als hij bij ons is, vraagt hij of we wellicht samen op de foto willen. Maar natuurlijk 😀 Daarna maken we ook nog van hem en het bord een foto.

We vervolgen onze weg weer. Jeetje, Staat nummer 46 is een feit! Ook hier in North Dakota is de weg kaarsrecht, met wat heuveltjes hier en daar. Onderweg zien we wel veel vogels laag over de weg vliegen. Het gaat telkens maar nét goed. Al zal zo’n vogel niet zo’n grote impact hebben als een hert tegen je voorruit. Maar goed, dan nog rijd ik ze liever niet plat.

Rond 19.00 uur rijden we bij Belfield de snelweg weer op. Vanaf South Dakota zijn we recht om hoog (Noordwaarts dus) gereden. En nu rijden we weer oostwaarts. Morgen staat het Nationale Park Theodore Roosevelt op de planning. Dat ligt eigenlijk weer wat naar het Westen, maar daar waren totaal geen (betaalbare) hotels te vinden. Dus morgen eerst een goed 40 minuten weer naar het Westen, om vervolgens in één ruk door circa 5 uur naar het Oosten te gaan. Ofja, onderweg zullen we vást nog wel wat rust-stops in plannen.

Iets na half 8 rijden we de parkeerplaats van Applebees op en zien we dat we vrijwel tegenover dit restaurant slapen. Dat scheelt weer. Al had ons hotel nooit ver weg kunnen zijn natuurlijk; Dickinson is niet zo heel groot. Eigenlijk heb ik zin in iets gezonds, maar als we de aanbieding bekijken van ‘2 for $20’ (dat betekent: 1 voorgerecht om te delen én 2 hoofdgerechten, voor maar 20 dollar), besluiten we om daarvoor te gaan. Helaas zit hier geen gezonde optie bij, dus ga ik maar gewoon voor écht slecht: Three Cheese Chicken Penne. Martijn kiest voor de Riblet Basket. Als voorgerecht nemen we de Mozzarella Sticks.

En zoals we gewend zijn van de Applebees, het staat al vrij snel voor onze neus. Lekker. Daarna rijden we door naar ons hotel. Binnen twee minuten zijn we er. Het is dat het verkeerslicht wat er tussen staat niet meewerkten, anders waren we er binnen een minuut. We checken in en krijgen kamernummer 155 toewezen. De receptioniste vraagt waar we vandaan komen, aangezien ze Martijns ID-bewijs (rijbewijs) niet herkent. Ze vertelt ons dat we de allereerste Hollanders zijn die hier slapen. Ja, dat kunnen we ons wel voorstellen. Wat moet je als toerist hier ook doen? Alleen dat Nationale Park is hier natuurlijk in de buurt en daar kom je als gewoon Nederlandse toerist ook niet snel. Hier kom je echt alleen maar omdat je North Dakota wilt afstrepen, want volgens mij rijdt je nooit alleen voor dit park hier naar toe. Toch?

We rijden de auto naar achteren, aangezien daar ook een ingang zat en onze kamer het dichtst bij die ingang zit. Checken de kamer alvorens we alle koffers uitladen en we keuren de kamer helemaal goed.

Snel halen we de koffers op en begin ik aan het verslag. Martijn loopt ondertussen naar de wasruimte, aangezien we onze wastas wat vol hebben. Bij dit hotel zit ook een heus waterpark. Maar stel je er niet al te veel van voor hoor. Twee kleine baden, een glijbaan en een bubbelbad. Maar goed, uiteindelijk triggert het ons wel om toch even de zwemspullen aan te doen. Ons wasje zal toch een half uurtje moeten draaien, dus combineren we het ene wachten met het aangename. In het zwembad zijn – uiteraard – een stel kinderen. En verder zijn er twee tafels gevuld met volwassenen. We vermoeden de ouders van de kinderen met een paar opa’s en oma’s. Uiteraard gaan we ook een paar keer van de glijbaan. Ja, als het er zit, dan moeten we deze natuurlijk ook zeker wel gebruiken. Hoe blij. Maar dat deert ons niets.

Na een kwartier zijn we het zwemmen alweer wat beu en sluiten we af in het bubbelbad. Allerjezus, wat is dat heet… 102 Fahrenheit, staat erbij. Dat komt neer op 38,8 graden Celsius. Maar wat is het heerlijk. Daarna lopen we weer terug naar onze kamer, alwaar we het chloor van ons afspoelen. Martijn gooit daarna onze was ook nog even in de droger.

Zo, zijn we weer helemaal bij met onze spulletjes.

Aantal gereden kilometers: 615
Weertype: zonnig, rond de 25 graden

Dag 08: Mount Rushmore, Crazy Horse Memorial en Custer State Park

Rapid City (SD)

Ondanks dat de wekker vroeg staat (half 8), worden we toch daarvoor al wakker. Dit komt natuurlijk doordat we in een andere tijdzone zitten. Ons lichaam denkt dat het al half 9 is. We kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. Helaas dit keer geen frootloops voor Martijn, maar wel Banana Nut Wafels. Dat is natuurlijk net zo lekker.

Als we na een half uurtje weer terug op de kamer zijn, doen we toch nog even de oogjes dicht. Maar niet al te lang, want we hebben een druk schema voor de boeg. Rond 10.00 uur zitten we in de auto. Als we nog maar net onderweg zijn, bedenken we dat we de auto wel weer eens vol kunnen tanken. De tank is nog niet leeg (net over de helft), maar we gaan behoorlijk wat rijden vandaag. Als de tank weer vol zit, zegt Martijn dat we ook de GoPro zijn vergeten. Dat is wellicht wel leuk als we in Custer SP zijn. Goed, een kwartier later staan we weer bij ons hotel. Snel de GoPro pakken en dan zijn we weer op weg.

We rijden als eerste naar Rush Mountain Adventure Park. Hier hebben ze geen achtbaan, maar een Alpine Coaster. We rijden er in 35 minuten heen. We parkeren de auto en lopen dan meteen door naar de Mountain Coaster. In dit parkje heb je ook nog de mogelijkheid voor een rondleiding van een uur in de grotten, te klauteren op een parcour, te ziplinen en een 7D interactieve rit doen.

Maar wij komen dus alleen voor de coaster. We betalen 15 dollar per persoon en lopen dan de rij in. Niet dat het een naam mag hebben. Maar liefst 5 personen zijn voor ons.

Dan stappen we in en worden we omhoog gehesen. De tocht is behoorlijk lang. Eenmaal boven mogen de hendels naar voren en gaan met die banaan. En vooral niet afremmen! Waarom zou je? Je zit vast aan een rails. Wat gaat het lekker hard door de bochten zo. Tof. Maar daardoor ben je helaas wel weer snel beneden. We lopen nog wat rond over het terrein en Martijn neemt een ijsje.

Daarna rijden we verder. Volgende stop is Mount Rushmore. Hier zijn we in 2012 ook al eens geweest. We betalen parkeergeld (of entree, net hoe je het noemen wil) en parkeren de auto dan op parkeerdek 3. En dan lopen we naar bekende hoofden van de vier oud-presidenten: Washington, Jefferson, Roosevelt en Lincoln. We proberen op allerlei mogelijke manieren wat foto’s te maken.

 

Daarna lopen we ook nog de giftshop in. Zes jaar geleden hebben we hier ons ‘statenbord met de bijbehorende magneten’ gekocht. Dezelfde als we gisteren in Wall Drug hebben gezien. Echter, in Wall kost hij 12,99 dollar en hier 29,99 dollar. Scheelt nogal! Ook weten we dat je hier van alle landen in de wereld vlaggetjes kunt kopen. Mijn ouders sparen al wat jaren de vlaggetjes waar zij zijn geweest, maar missen er nog een paar. Helaas zijn het niet de juiste formaat vlaggetjes. Jammer, is hun collectie alsnog niet compleet.

We lopen terug naar de parkeerplaats en willen nog ff snel een plasje plegen voordat we weer in de auto zitten. Maar de toiletten zijn gesloten voor schoonmaak. We worden geacht om weer terug te lopen naar de Marketplace. Ja, daar komen we dus net vandaan. Ach, het is goed voor onze stappen… zullen we maar zeggen. Na onze toiletstop zitten we weer in de auto. We zijn toch nog drie kwartier hier geweest.

Volgende stop is Crazy Horse Memorial. Hopelijk kunnen we daar nog wel parkeren. Eén keer per jaar is het Volksmarch Festival. Dan kun je te voet naar het hoofd toe lopen. En laat dat nou nét dit weekend zijn. Het is inderdaad behoorlijk druk, maar gelukkig vinden we nog een plekje. We bekijken eerst de film hoe het memorial is ontstaan. In 1939 werd de beeldhouwer Korczak Ziółkowski door Siouxleider Henry Standing Bear benaderd om een ontwerp te maken. Ziółkowski had al bijgedragen aan de bouw van Mount Rushmore. De bouw van het monument startte in 1948. Het gezicht van Crazy Horse werd afgewerkt in 1998. Het is niet duidelijk wanneer het beeld af zal zijn. Het is een familieonderneming om het beeld af te maken. Nadat de beeldhouwer overleed nam zijn vrouw de leiding over. En nadat zij overleed nam haar dochter het over. De rest van de kinderen hebben ook allemaal een rol in het geheel. De bouw wordt compleet gefinancierd door entreegelden en giften en heeft geen overheidssteun.

Vervolgens willen we de bus pakken naar het hoofd, maar door de Volksmarch rijdt deze maar sporadisch vandaag. De eerst volgende rijdt pas om 16.00 uur en dat terwijl het nog maar 14.30 uur is. Nee, dat gaan we niet doen; anderhalf uur wachten op de bus.

We besluiten om dan maar naar Custer State Park te gaan. We stoppen als eerste bij Sylvan Lake. Je kunt om dit meertje heen wandelen, maar daar hebben we eigenlijk niet zo’n zin in. Martijn blijft in de auto, terwijl ik een stukje bij het meer wandel. Ach, wat schattig… Er zijn van die nijlganzen met kleintjes!

Eenmaal terug in de auto, trek ik mijn vest aan. Buiten is het maar koud. Zeker als je de afgelopen dagen gewend bent. We rijden verder en zien dan ineens een hert oversteken. Ohnee, dat gaan we niet weer doen. Maar gelukkig mag je in Custer SP niet zo hard, dus is de kans erg klein dat je ze ook daadwerkelijk op je auto hebt zitten. Het is vooral een weg met veel bochten, dus je kán ook niet eens zo hard. Iets verderop komen we een bergbokje tegen. Ook hij is net de weg overgestoken en staat nu wat achter de reling te kijken.

Vervolgens maken we een stop ergens in de bossen bij een uitzichtpunt. We hebben wat honger gekregen, dus nuttigen we hier aan een picknick tafeltje wat humus. Op een armlengte afstand bungelt een spinnetje. Niet groot hoor. Ik kijk hem aan en hij begint naar me toe te kruipen. Heb ik nou werkelijk sjans met dit spinnetje? Als ik op sta, want ik wil niet dat hij in m’n humus terecht komt, blijkt dat ik al vast zit aan zijn web. Ieeeek, ga weg. Ik ben niet zo van de spinnen. Ook niet als ze klein zijn. En daarbij: ik ben al bezet!

Gelukkig ben ik verlost van hem en eten we voorzicht alsnog de humus op. Daarna lopen we nog naar het uitzichtpunt en kijken de diepte in. Veel bomen zijn al verkleurd naar bruinen naalden. Een dame met twee kinders staat achter ons en ze vertelt tegen haar kinderen dat de bomen zo’n andere kleur hebben door een heel gemeen kevertje wat de bomen ziek maakt. Goed, weten we dat ook weer. Dat is inderdaad wat we ons afvroegen.

We rijden weer verder en zien dan in het gras wat bizons liggen. Iets verderop, rijden we de Wild Life Loop op. En daar zijn nog veel meer bizons. Ze staan wat langs de weg te grazen. Heel rustig. De Wild Life Loop is verder vrij rustig met dieren. Wel erg jammer. We herinneren ons van zes jaar geleden dat deze weg enorm veel bizons heeft. Je kon er bijna niet doorrijden, doordat er gewoon bizons op de weg stonden. Ook de ezels hebben we gemist. Ja, ze stonden wat in een weide ver weg en daar kon je naar toe lopen. Maar zes jaar geleden stonden deze ezels ook gewoon op de weg. Wel zien we weer veel Prairie hondjes en een verdwaald hert.

Lichtelijk teleurgesteld zijn we na een uur weer op de normale weg. Tja, ‘wild life’ stuur je natuurlijk niet. Wild blijft wild. We rijden weer terug naar Rapid City. Op de terugweg hebben we nog een mooi uitzicht op Mount Rushmore.

Inmiddels is het half 7 en hebben we honger gekregen. We rijden naar Firehouse Brewery midden in Rapid City. In eerste instantie wilden we vanaf het hotel gaan lopen naar dit restaurant, want dan kunnen we immers beide drinken. Maar dit blijkt bijna een uur heen, en dus ook weer een uur terug te zijn. Niet dat we dat veel vinden qua afstand, maar wel qua tijd. Met de auto rijdt je in 10 minuten terug naar het hotel en dan zou ik nog genoeg tijd hebben om aan het verslag te werken. Anders wordt het erg laat voordat we weer terug op de kamer zijn.

Ik besluit dan ook om een alcoholvrij biertje te pakken. Martijn begint met een donker biertje. Uiteraard bestellen we er ook wat eten bij. Ik ga voor de Beef Brisket met aardappelpuree en cottage cheese (nog nóóit gezien als bijgerecht in Amerika… Ik eet het regelmatig thuis, dus dat móést ik gewoon bestellen ), terwijl Martijn voor de Chopped Pork gaat, met Mac & Cheese bites en groene bonen. Het smaakt allemaal erg lekker. Daarna om het af te leren, bestelt Martijn nog een porter en ik gewoon weer een alcoholvrij biertje.

We rijden terug naar ons hotel en begin dan, met weer een Lime-a-Rita on the side, aan het verslag. Zo heb ik toch ook wat alcohol binnen vandaag

Aantal gereden kilometers: 262
Weertype: prachtig blauw met wat wolkjes. Wel wat kou-ig. Rond de 17 graden.

Dag 07: Badlands National Park

Sioux Falls (SD) – Rapid City (SD)

Om half 8 gaat de wekker. Ik snooze één keer en we staan dan op. We kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Het is erg rustig. We kijken rond en we komen tot de ontdekking dat het allemaal maar erg karig is. Waar zijn de bagels en toasts? Dan kijken we het hoekje om en daar zien we de rest. Ahhh, gelukkig maar. Want wat is Linda zonder bagel creamcheese? Na een half uurtje hebben we ons buikje rond gegeten, lopen terug naar de kamer en pakken onze koffers in.

Tegen het hotel aan zit een BP benzinepomp. Wel zo verstandig om de auto weer helemaal vol te gooien, we hebben immers een lange rij-dag voor de boeg. Daarna stellen we de Tom Tom in op onze eerste stop van vandaag: Corn Palace in Mitchell. Als we Sioux Falls verlaten en de I-90 oprijden, geeft onze Tom aan dat we hier 130 kilometer per uur mogen. Zo hard ja? Dat zijn we niet gewend in Amerika. We komen ook totaal geen bord tegen met de maximale snelheid. Pas na een kilometer of 20 zien we het eerste bord: 80 mijl per uur. Wat inderdaad op 130 km/u neerkomt. Jeetje, wat tof.

Het is ruim een uur rijden naar Mitchell. We hebben de foute top 500 van Q-music opgezet. Goede muziek voor een roadtrip. Om half 11 zijn we bij Corn Palace. We parkeren de auto om de hoek en lopen dan naar binnen.

Het blijkt een soort theater aka sporthal te zijn. In het midden van de sporthal hebben ze een souvenirswinkeltje gecreëerd. En verder is er natuurlijk veel geschiedenis te lezen over het ‘paleis’. We blijven een half uurtje rondhangen en kopen zowaar ook nog iets uit de winkel: prikkers om in een maiskolf te steken.

We stellen de navigatie in op Wall, aangezien hij de noordingang van Badlands NP niet kent. Vanaf Sioux Falls worden we al bestookt met borden langs de weg met ‘Wall Drugs Store’. Dus daar gaan we ook maar eens een keer langs. Onderweg zullen we ook nog een stop maken bij The Dignity Sculpture. Deze is te vinden tussen afrit 265 & 263 langs de I-90 bij het dorpje Chamberlain. Aangezien er onderweg niet veel te zien is (zowel links als rechts van ons alleen maar wijds landschap en de I-90 loopt in een rechte lijn door), pakt Martijn de tablet erbij en begint aan de film The Mummy. Na een goed uur en drie kwartier zijn we bij afslag 265. Goed opletten waar we er nu af moeten. Het blijkt bij een ‘Rest Area’ te liggen. Das mooi.

We parkeren de auto en als we uitstappen worden we geconfronteerd met énorme wind. Had vanochtend tijdens het ontbijt al wel op de TV gezien dat het zou gaan waaien. Er werd zelfs gewaarschuwd voor tornado’s, al zou deze in Nebraska blijven. Maar daar merken wij natuurlijk hier in South Dakota ook wel iets van. Wat gaat het te keer zeg. Dat zou je niet zeggen als je de lucht zo ziet. Prachtig blauw met een enkel wolkje.

We lopen naar beeld en zien dat er ook verschillende picknick tafels zijn. Martijn oppert het idee om hier onze humus te nuttigen. Goed plan. Hij loopt terug naar de auto en ik maak alvast wat foto’s van het beeld. Daarna gaan we, iets wat uit de wind, zitten aan een tafeltje en genieten we van ons tussendoortje.

Nadat we onze humus op hebben, lopen we een rondje om het beeld en lopen we iets verder het gras in, waardoor we bij een uitzichtpunt komen op de Missouri River.

Maar man man man, wat een wind! We lopen het visitor center in en verzamelen nog wat foldertjes van de omgeving in Rapid City.

Als we naar buiten lopen, besluit ik om nog even terug naar het beeld te lopen. Ik geef Martijn mijn foldertjes en… zoef! Daar gaan drie folders de lucht in! Ik red er twee van de drie. Hm… we lopen weer terug naar het visitor center en pakken daar opnieuw het ontbrekende foldertje. Tenminste, is dit wel degene die we net ook hadden meegenomen? Geen idee… Voor de zekerheid neem ik nog wat extra folders mee, welke we net blijkbaar niet gezien hebben.

Kwart over één zijn we weer onderweg. Op onze navigatie hebben we uiteindelijk toch in kunnen stellen dat we de juiste afslag hebben voor Badlands NP en hebben Martijn en ik van plek gewisseld en nu is het mijn beurt om met de tablet in de weer te gaan. Ik kijk twee afleveringen van GTST en ben dan helemaal bij met deze week. Doordat ik thuis al het één en ander voorbereid heb, weet ik dat we over een niet al te lange tijd een andere tijdzone in gaan rijden. Mijn voorbereiding gaat zelfs zo ver, dat ik gewoon weet dat dit tussen milemarker (hectometer ) 175 & 174 is. Als we Mountain Time Zone inrijden, duurt het niet lang voordat de Tom Tom de tijd aanpast. Ineens is de aankomst tijd bij Badlands niet 14.58 uur meer, maar 13.58 uur. We ‘winnen’ dus een uurtje.

Na een goed half uur rijden, zijn we bij afslag 131 en rijden we Badlands National Park in. Uiteraard wordt er een foto gemaakt van het welkomstbord.

Iets verderop zit poortje waar we entree moeten betalen. Entree kost 20 dollar, echter wij kopen een America The Beautiful Pass voor 80 dollar. We bezoeken namelijk deze vakantie nog wat Nationale Parken en we zijn van plan om volgend jaar wederom wat NP’s te bezoeken.

Als eerste stoppen we bij Big Badlands Overlook en worden meteen geconfronteerd met de prachtige schoonheid van Badlands.

We vervolgen onze weg en stoppen dan bij Door Trail. Om de opening van ‘The Wall’, die bekend staat als ‘The Door’ te zien, dien je een goede kilometer te lopen. Echter, het is zó warm. We lopen maar een stukje door de badlands en daarna weer snel naar de auto, waar de airco aan staat.

Dan rijden we door een prachtig landschap met Badlands. We komen op het idee om de GoPro te installeren op de voorruit, dan kan iedereen meegenieten van deze prachtige rit. We stoppen bij White River Valley Overlook en pakken de GoPro.

Maar zodra we deze geïnstalleerd hebbe
n, rijden we ineens door alleen wat groen. Naja zeg. Rechts van ons zien we in het dal wel wat Badlands en stoppen vervolgens bij Panorama Point Overlook. Ook hier een prachtig uitzicht. We rijden verder en zien dan rechts van ons allemaal hoopjes in het gras en zien ineens leuke beestjes eruit komen: Prairie Dogs! Wat een prachtige beestjes. We zetten de auto langs de kant en proberen wat beestjes op de foto te krijgen. Wat een geluid maken ze zeg. Ze waarschuwen elkaar nu natuurlijk dat er gevaar (lees: een mens, ik) op de loer ligt. Maar wees niet bang hoor. Voor Linda hoeven jullie niet bang te zijn.

Daarna stoppen we ook nog bij Homestead Overlook en Yellow Mounds Overlook. Bij deze laatste zijn de heuvels echt prachtig! Ze zijn hier namelijk gekleurd, voornamelijk geel (what’s in the name he ).

Net voordat we het park uitrijden, zien we drie bokjes. Een papa, mama en een kind Super lief!

Als we het park uitrijden, zien we wederom wat Prairie Dogs. Echt, wat zijn die beestjes schattig. Iets verderop rijden we Wall binnen. We komen hier uiteraard voor de Wall Drug Store. We parkeren de auto en lopen dan één van de vele deuren van de winkel naar binnen. Oh my… alleen maar souvenirs, souvenirs en souvenirs… We lopen alles af en lopen ook nog naar de ‘back-yard’, ook daar zijn wat winkeltjes te vinden. Ik vind het heerlijk om hier rond te struinen, maar kopen uiteraard niets. Wel zien we de statenmagneetjes met het bijbehorend bord welke wij ook hebben. Na de vakantie kunnen we weer twee magneetjes (North Dakota & Michigan) toevoegen. Dat was toch wel één van onze favorieten inkopen van de laatste jaren. Heerlijk fout allemaal hier.

Kwart voor zes zitten we weer in de auto, op weg naar ons hotel in Rapid City. Ik pak de laptop erbij en begin alvast aan het verslag. Rond half 7 rijden we de parkeerterrein op bij Quality Inn. We checken in en krijgen kamernummer 237 toegewezen. Gelukkig hebben ze een lift. We besluiten om eerst de kamer te gaan bekijken, voordat we onze koffers ophalen. En alweer ruiken we een muffe geur. Wat is dat toch? De raam gaat open (gelukkig zit er gaas voor) om het te luchten.

Dan halen we de koffers op en als we alles geïnstalleerd hebben, bekijken we wat voor restaurants er in de buurt zitten. Op loopafstand zit een Golden Corral, maar daar hebben we nu geen zin in. Iets verderop zit een Outback Steakhouse, een Denny’s en een Texas Roadhouse. In deze laatste hebben we wel zin in. Het jammere is dat we weten dat ze daar heerlijke bier én cocktails hebben. Maar: don’t drink and drive. Dus we besluiten om het vandaag rustig aan te doen tijdens het eten. Dan komt Martijn op het idee om bij de Walmart (de Quality Inn zit gewoon letterlijk naast de Walmart) wat Lime-a-Rita’s te halen.

We halen tevens bij de Walmart wat bier: Sam Adams Summer Ale, een fles rosé Moscato en wat chipjes. Via ons hotel (om de lime-a-rita’s koud te leggen) rijden we door naar Texas Roadhouse.

We bestellen beide heel gezond wat ijswater met een citroentje erin en verder gaan we beide voor een sirloin 8 oz in combinatie met wat ribs. Verder bestellen we beide als bijgerecht aardappel (Martijn de gepofte en ik de puree) en wat sla (Martijn de caesar salade en ik de huissalade met blauwe kaas dressing). Het smaakt allemaal prima, alleen de laatste happen zijn wat aanduwen. Nee, een toetje gaat er niet in.

Als we naar buitenlopen, merken we dat het behoorlijk is afgekoeld. Brrr… We rijden weer terug naar ons hotel en ik ga verder met ons verslag. Uiteraard met een ‘lime-a-rita on the side’. Martijn kijkt ondertussen Friends.

Morgen wederom een dagje natuur. Alhoewel, we beginnen de dag met een ritje in een Alpine Coaster (soort bobslee). Daarna gaan we naar Mount Rushmore, Custer State Park en Crazy Horse Memorial. Lijkt ons een heerlijk dagje, al zeggen we het zelf.

Aantal gereden kilometers: 582
Weertype: Zonnig, winderig. Begon heel erg warm, rond de 29 graden. Maar eindigde rond de 18 graden.

Dag 06: Paisley Park

Eden Prairie (MN) – Sioux Falls (SD)

Om kwart voor 8 worden we wakker van de wekker. We snoozen een keer en staan dan met lichte tegenzin op. Ik zal dit bed nog gaan missen. Vandaag ontbijten we met een shake van Cambridge. Daarna pakken we onze spullen in en checken uit. De tour begint om 10.10 uur en je mag niet eerder dan 20 mins voor tijd naar binnen. Maar we zijn te bang dat we druk verkeer onderweg hebben, dus zijn liever iets te vroeg daar dan te laat.

Maar als we het terrein van Comfort Inn afrijden, zien we dat we wel erg vroeg daar zullen zijn. Om de hoek van ons hotel zit Gander Outdoor. Outdoor winkels doen het altijd goed bij ons, dus we nemen even een kijkje. Maar we komen tot de conclusie dat een Bass Pro Shop toch vele malen leuker is.

Uiteindelijk komen we 5 mins te vroeg aan bij Paisley Park, maar we mogen toch het terrein op. We parkeren de auto en zien het grote witte gebouw voor ons. Geen toeters of bellen. Aan de buitenkant zie je er dus totaal niets van dat hier binnenin een museum en een studio is gevestigd.

Als we naar binnenlopen worden we tegengehouden door een dame. Ze vertelt ons dat we eerst onze mobiele telefoons uit moeten schakelen. Je mag hier binnen namelijk geen foto’s of filmpjes maken. Daarna melden we ons bij de receptie. Onze smartphones en fototoestel wordt in een afsluitbaar zakje gedaan. Met een magnetische pin wordt hij dicht gemaakt. Alleen de medewerkers hier kunnen deze zakjes weer open maken. Hierdoor mag je al je spullen wel gewoon bij je houden, want je kan er immers toch niet bij.

We wachten een minuut of tien in de hal voordat de tourguide ons op komt halen. Ondertussen vermaken we ons met de vele gouden en platina platen welke aan de muur hangt. Exact tien over tien meldt onze tourguide, Betsy zich. Ze vertelt dat Prince regelmatig in deze studio te vinden was en zelfs de laatste drie jaar hier ook woonde. Verder zijn veel dingen (zoals de schilderingen aan de muur) hetzelfde uit de tijd dat Prince nog leefde. Prince wilde van Paisley Park al een museum maken, dus had al veel zelf voorbereid.

Dan lopen we naar het midden van de ruimte. Boven ons zit een glazen dak. Dit was ook één van Prince favorieten ruimtes van dit gebouw, omdat je hier heel veel licht van buiten had. De muren zijn beschilderd met wolken. Vanaf hier mogen we door de ramen een kijkje nemen naar zijn ‘Little Kitchen’. Hier zat hij vaak zelf sportwedstrijden te kijken terwijl er wat snacks voor hem gekookt werden. Daarboven zijn ook weer wat ramen gevestigd (wat naar een kantoor leidt). Dan vertelt Betsy dat we naar het uitsteeksel bij de ramen moeten kijken. Je ziet het niet goed, maar het is een maquette van Paisley Park…. Met daarin de as van Prince zelf. Nadat hij gecremeerd is, hebben ze een soort urn gemaakt van de maquette. Oeh, die kwam wel even binnen. Hier ligt hij gewoon. Ofja… Bij Graceland kun je aan het graf staan van Elvis. En hier bij de ‘urn’ van Prince. Dat is toch wel even een raar besef.

Vervolgens mogen we een paar kleine kamers zelfstandig bekijken. Er staan verschillende soorten kleding opgesteld. Was Prince zo klein, of lijkt dat maar zo? (Edit: een bijnaam was de Minneapolis Midget, dwerg uit Minneapolis, een verwijzing naar zijn geboorteplaats en zijn lengte van 1 meter 58). Aan de kleding te zien, was hij nog kleiner dan ik. Vervolgens lopen we de studio in. Here is where all the magic happened. Veel liedjes van hem zijn hier opgenomen. Maar ook andere artiesten, zoals Madonna, Chakka-kan en R.E.M hebben hier albums opgenomen. We krijgen zelfs een stukje muziek te horen waar hij mee bezig was, net voor zijn dood. Deze is dus nog nooit uitgebracht. Het klinkt wat Jazzy. Mooi.

Daarna komen we in The Purple Room. Een prachtig paarse kamer. Hier staan een motor, z’n paarse jas, een Oscar en een piano opgesteld. En verder op de achtergrond een groot scherm waar zijn clips op afgespeeld worden. Verder een muur met veel spiegels. Oorspronkelijk werd deze kamer gebruikt om danspassen te oefenen met choreografen. En, onder het tapijt ligt laminaat waardoor er ook in deze ruimte gebasketbald kon worden.

We lopen verder en komen uit in een hele grote ruimte. Deze ruimte werd gebruikt om concerten te geven, of werd omgebouwd naar een TV-Studio, of er werden clips opgenomen. Wat een ruimte zeg! De kamer er naast is een soort ‘nachtclub’. Daar kon men chillen op loungebanken en muziek luisteren. Vaak gebeurde dit tot in de laatste uurtjes. En daarna zijn we alweer aan het eind van de tour. We worden nog getrakteerd op een clip van Purple Rain welke tijdens Half Time van de Superbowl is opgenomen. Het was een openlucht arena en het regende enorm. Wat is er dan mooier dan Purple Rain te zingen.

Als we achterom kijken, hebben ze de spulletjes welke fans na zijn dood aan de hekken hierbuiten hebben opgehangen, verzameld. Althans, een kleine selectie. Eens in de zoveel tijd wisselen ze af. Veel paars uiteraard. Wat is het toch jammer dat deze grootsheid niet meer op deze aardkloot is. We zijn zelf geen grote fans van hem, maar het mag gezegd worden: Prince was echt wel een icoon! Een symbool.

Exact 70 minuten later staan we in het winkeltje met de vele paarse spullen. Hier worden onze tasjes met telefoons en camera weer ‘unlocked’. In het winketje zelf mogen we wel foto’s maken. Gelukkig maar, anders wordt de blog ook zo kaal. Uiteraard koop ik een paars shirtje en kopen ook nog een paarse sjaal voor een vriendin van ons. Ze is vandaag jarig én grote Prince fan: Gefeliciteerd Jo!

Als we bij Paisley park wegrijden zien we dat enkele fans nieuwe spulletjes aan het hek hebben vastgemaakt. Ook staat er een mooie paarse Fire Hydrant.

Omdat we nu twee rijdagen voor de boeg hebben (beginnend vandaag, we rijden vandaan van Minnesota naar Sioux Falls, dat is zo’n 400 km en morgen rijden we ca 600 kilometer naar Rapid City), willen we bij de Walmart wat ‘roadtrip-voer’ halen. Maar als eerste rijden we even naar de Best Buy, want mijn magnetisch paarse bandje van mijn fitbit is aan het verslijten. Het paarse gaat er langzaam vanaf. Nu hebben we bij de Walmart mooie zilveren gezien. Maar wellicht hebben ze die bij de Best Buy ook. Maar helaas, daar hebben ze alleen de originele bandjes van Fitbit zelf.

Als we onderweg naar de Walmart zijn, rijden we langs een Dollar Tree. Op het forum hebben we gelezen dat ze hier ook fijne ‘ziplocks’ verkopen en dat voor maar – je raadt het nooit – één dollar. Dollar Tree kun je, denk ik, het beste vergelijken met een Action winkel. Veel zut, voor weinig. Alhoewel,… voor sommige dingen is een dollar eigenlijk al best te veel geld. We kopen ook een zakje Lifesavers – favoriet bij Tijn.

Daarna rijden we door naar de Walmart. We slagen voor een zilver bandje en verder kopen we nog wat humus, Pringles en koekjes. Dat lijkt ons wel genoeg roadtrip-voer.

Inmiddels heeft Martijn het stuur overgenomen, zodat ik weer aan het verslag kan werken. Dat is makkelijk te doen, met nog 400 km voor de boeg. Als we nog maar net onderweg zijn, merkt Martijn op dat het streepje van de tank bijna op het laatste streepje staat. Jeuh, we mogen tanken! Dat geeft toch wel een goed gevoel, aangezien we bij de andere twee auto’s niet aan tanken toegekomen zijn. Voor een goed 40 dollar zit hij weer vol en vervolgen we onze weg naar Sioux Falls.

Als we op exact 2 uur rijden zijn van Sioux Falls, wisselen we weer van plaats. Hierdoor kan Martijn mooi wat foto’s uitzoeken om straks bij de weblog te plaatsen. Onderweg zien we vooral veel ‘niets’. Eerst rijden we in een rechte weg in de richting van het zuidwesten, om vervolgens uit te komen op de Interstate 90.

Deze rijdt in één rechte weg naar het westen, richting Sioux Falls. Als we nog maar 20 minuten van ons hotel af zijn, rijden we South Dakota binnen. En iets erna rijden we de parkeerplaats bij de ‘rest area’ op. En vanaf hier heb je ook nog eens een goed uitzicht op het welkomstbord van Minnesota. Aangezien we die niet goed op de foto hebben kunnen zetten door de regen.

Rond 18.00 uur zijn we bij ons hotel Sleep Inn, checken in en krijgen kamernummer 102 toegewezen. Maar als we binnenlopen en we de wifi checken, dan blijkt dat we vrijwel geen signaal hebben. En dat is natuurlijk erg belangrijk (lees: weblog uploaden). Martijn checkt bij de receptie of er wellicht kamers dichterbij de receptie zijn en krijgen dan kamernummer 114 toegewezen. Ja, dat is veel beter. Hier is de wifi een stuk sterker.

We bekijken het aanbod aan restaurants in de buurt hier en vinden een Crooked Pint Ale House op 8 minuten lopen. Dat klinkt goed. We laten de auto dus staan en lopen 650 meter door de felle zon. Zo laat in de middag lijkt de temperatuur nog warmer dan overdag.

Als we net zitten, worden we geholpen door een vriendelijke vrouw. Ze vraagt wat we willen drinken en Martijn vraagt wat ze op tap hebben qua witbier. Maar ze hebben eigenlijk niet echt iets wits op tap, wel Blue Moon uit fles. Ze vraagt of we wellicht wat voorbeeldjes willen proeven, geheel gratis. Nou, dat laten we ons niet nogmaals zeggen. Ze komt terug met vier kleine glaasjes, gevuld met: Crow Peak, Fulton Lonely Blonde, Fernson Lion Paw Lager en Mornin Star van Hydra Company. Deze laatste smaakt wat zurig. Nee, niet lekker. Voor mij valt vooral het blond biertje en de Crow Peak in de smaak. En we bestellen beide eerst de blonde.

Ditmaal gaan we ook een keer voor een voorgerecht. We bestellen de Bourbon Molasses met blauwe kaas om te delen. Na een goed vijf minuten staat het voor onze neus. Het smaakt echt goddelijk.

Als we ons hoofdgerecht willen bestellen, gaan we meteen voor de tweede ronde bier. Ik ga voor de Crow Peak en Martijn wil graag een wat donker biertje. De vriendelijke dame vertelt wat ze hebben aan Stout en Porters. Martijn kijkt wat vragend. Heeft geen idee waar hij voor wil gaan. Vervolgens zegt de dame dat ze weer wat ‘samplers’ gaat halen. Ditmaal neemt ze er drie mee: een Oatmeal Stout, een Milk Stout en eentje met pindakaas. Martijn gaat voor de Oatmeal.

Verder bestellen we beide een hamburger. Martijn gaat voor de Beer Cheese Lucy en ik voor Buff ‘n Blue Lucy. Het mag duidelijk zijn. Ik ben fan van blauwe kaas Na een goed tien minuten wachten krijgen we onze hamburgers. Ze zijn gelukkig niet zo belachelijk groot en het smaakt echt top.

We lopen weer terug naar ons hotel en voordat ik aan het verslag kan beginnen, vallen we beide even in slaap. Een klein uurtje later begin ik dan toch aan het laatste deel van het verslag, om vervolgens niet al lang daarna weer verder te gaan slapen.

Morgen dus een rijdag op de planning, met hier-en-daar een stop. We eindigen de lange rit in Badlands National Park. Daar zijn we in 2012 al eens geweest, maar dat maakte zo’n goede indruk op ons. Dus wederom staat hij op de planning.

Aantal gereden kilometers: 391
Weertype: warm en zonnig, rond de 30 graden

Dag 05: Valleyfair

Eden Prairie (MN)

Het gaat steeds beter met de jetlag. We worden nog maar een goed kwartier voor wek-tijd wakker. Maar wat een heerlijk bed is dit dan ook. En het leuke is: we slapen hier twee nachten! Na een verfrissende douche (ook die is heerlijk hier, een soort rainshower) lopen we naar het ontbijt. Het lijkt wat saai te worden, aangezien we telkens hetzelfde ontbijt nuttigen. Hm, dat is niet helemaal waar. Vandaag verruilt Martijn zijn yoghurt met frootloops (deze laatste zijn er niet, dus hij moet wel) in voor een zelfgemaakte wafel met siroop.

Na een half uurtje lopen we weer terug naar de kamer. Pakken onze spullen en rijden dan naar Valleyfair. Onderweg begint het langzaam weer wat te regenen, maar het mag eigenlijk geen naam hebben. We rijden het parkeerterrein op en laten ons uitgeprinte bestelling van de Cedar Fair seizoenspas zien. Hierdoor mogen we gratis parkeren. In deze vakantie bezoeken we nog drie andere parken van Cedar Fair, vandaar dat een seizoenspas de goedkoopste optie was voor ons. We blijven immers Hollanders Inmiddels is het ietsjes harder gaan regenen. Nee toch, dat is niet de afspraak! We besluiten om onze vest ook maar mee te nemen het park in. Niet dat het koud is, in tegendeel zelfs, maar in regen loop je nou eenmaal lekkerder met lange mouwen.

Bij de kassa halen we ons seizoenspas op. We mogen op de foto en schrijven onze namen op het pasje. Toch leuk om zo’n pasje te hebben. Als eerste lopen we door de bagagecheck en daarna door de kaartjescontrole (pasje scannen) en dan zijn we in het park. Goed, waar gaan we als eerste heen?

Ik heb wat huiswerk gedaan en heb ons verslag van 8 jaar geleden even doorgelezen. Dit pretpark heeft 8 achtbanen waarvan we er al 7 gedaan hebben. Dus om ze nu weer allemaal af te gaan is niet per sé nodig. In ons verslag las ik dat we vooral gecharmeerd waren van Wild Thing en Renegade. En dat we Mad Mouse en Steel Venom vooral over moeten slaan. En de rest zit er tussenin: niet vervelend, maar saai. Of niet geweldig, maar oké.

We lopen dus als eerste naar Wild Thing. We wachten een paar beurten en mogen dan instappen. Inmiddels is het ook weer wat harder gaan regenen. Wat zijn wij blij dat we nu onze vesten aan hebben. We gaan de hoge, lange lifthill op en als we naar beneden razen prikt de regen in onze gezichten. Auw, dat doet best wel pijn ja. Snel de muts op, over mijn ogen zelfs. Ik heb dus van de gehele rit niets meegekregen… Bést een aparte ervaring. Als we net voor het stationnetje staan te wachten totdat het andere karretje weg rijdt, blijven we een hele poos wachten. Het lijkt erop dat ze storing hebben. Ohja, tuurlijk… wij wachten wel hoor, midden in de regen. Uiteindelijk na een minuut of tien rijden we naar binnen. Iedereen juicht

We besluiten om eerst maar eens naar een lekkere kop koffie op zoek te gaan, maar van de plattegrond worden we niet veel wijzer. Het enige koffietentje wat we op de kaart kunnen vinden, zit bij de ingang. We plannen onze route via de achtbaan Cosmic Coaster, aangezien we deze als enige van het park nog niet gedaan hebben. Deze baan was er nog niet in 2010, maar is in 2011 geopend. Maar hij blijkt gesloten! De medewerker welke bij de baan staat vertelt ons dat ze niet open kunnen gaan als het regent. Nee, lijkt ons eigenlijk ook logisch. Het betreft namelijk een aangedreven baan en dat betekent dat de baan onder stroom staat. Lijkt ons niet handig in combinatie met regenwater. Hopelijk opent hij dus nog als het droog wordt. Als het tenminste droog wordt. Zal toch wel?

Bij het koffietentje is het druk. Erg druk! Er staan maar twee medewerkers (de ene ontvangt de bestelling en de ander verwerkt ze), maar het schiet gewoon niet op. Na een goed twintig minuten wachten zijn we eindelijk aan de beurt. We bestellen twee cappuccino’s en zoeken een plekje buiten, aangezien de regen ondertussen is gestopt. Jeuh! Als de koffie op is, lopen we dan ook weer meteen terug naar Cosmic Coaster. Maar helaas. Nog steeds gesloten. Het mag dan wel opgehouden zijn met regenen, maar de baan zelf is nog nat.

Dan lopen we naar Renegade. Dit is een houten achtbaan van het merk GCI. Ofwel, van dezelfde makers als Troy in Toverland en Joris & de Draak in de Efteling. Renegade is van hetzelfde jaar als Troy, maar Renegade is nét een maandje ouder Als we in het stationnetje staan, lopen we naar de tweede rij. Voor het voorste karretje is de wachtrij net wat te lang naar onze zin. Achter ons horen we wat meiden giebelen. Ze proberen contact te zoeken met een stel jongens iets verderop. Eén van de meiden vraagt aan één van de heren of hij wellicht met haar vriendin samen in een karretje wil zitten. Blijkbaar ziet de jongen dat nog zitten ook. Het desbetreffende meisje kleurt een beetje rood en geeft haar mobiel aan de jongen. Hij zet zijn telefoonnummer erin. Och, wat is dit toch aandoenlijk om te zien. Ik schat dat ze rond de 15 jaar zijn. Och, wat herken ik mezelf in deze pubers. Vroegâh stond ik net zo met vriendinnen in een pretpark. Giebel-de-giebel, op jacht naar jochies. Wat dat betreft verandert de (puber)tijd nooit.

De rit in Renegade is als vanouds top. Lekker hard door de bochten met behoorlijk wat airtime over de heuvels. Als we uit de achtbaan stappen, maken we nog wat foto’s van de baan. Jammer dat de lucht zo donker blijft, dat maakt het fotograferen toch wat lastiger. En dat terwijl het behoorlijk warm is. De vest gaat dan dus ook uit. Inmiddels is het toch alweer half 3. Jee, wat gaat de tijd toch snel. En dat terwijl we nog niet eens veel gedaan hebben. We zijn vandaag erg relaxt.

We wagen een derde poging en lopen naar Cosmic Coaster en ja hoor. De achtbaan is open! We mogen vrijwel meteen instappen. Jippie, onze coaster-bingo is weer compleet.

Vervolgens lopen we naar Delirious. We zien dit soort attracties wel vaker in pretparken, maar het lijkt ons zo’n raar ‘apparaat’. Wij besluiten om er een keertje in te gaan, zodat we ook weten waar we tegen ‘zeuren’. Het is een soort van ‘coaster’ wat alleen maar over de kop gaat. We stappen in en dan gaan we eerst een paar keer achteruit en daarna een paar keer vooruit over de kop. Eigenlijk is hij best leuk. Maar we zijn het er wel mee eens: langer dan vijf minuten wachten is hij niet waard.

We kijken nog even naar Steel Venom. Op zich best een leuke achtbaan, maar we herinneren ons dat we destijds in deze baan wat misselijk zijn geworden. Dus slaan hem nu dus ook maar gewoon over.

Het is tijd om er vandoor te gaan.

Via het winkeltje kopen we beide nog een shirtje en dan lopen we weer terug naar de auto. Het is – nog maar – half 5 en we stellen de Tom Tom in op een Ikea. In 2013 hebben we bij de Ikea (in Sacramento, Californië) een rugzak gekocht. Deze bevalt ons zo goed, maar inmiddels is er een labeltje af van één van de ritsen.

De navigatie geeft aan dat het 23 minuten rijden is, maar door drukte op de weg doen we er iets langer over. Eenmaal bij de Ikea maken we eerst weer een familiepas aan. Deze hebben we al eentje, maar die ligt dus thuis. Super handig, aangezien de rugzak van ‘Ikea Family’ was en je daarmee dus korting krijgt. Eenmaal boven zien we nergens een hoekje met Ikea Family meer liggen. We vragen het na aan een medewerker, maar hij begrijpt ons niet echt goed. Alhoewel, hij vertelt ons dat alle Ikea Family spullen gewoon door elkaar in de winkel verspreid liggen. Goed, dat wordt dus de gehele Ikea door zeulen. Gelukkig is het niet druk, want dan is Ikea een hel. Maar nu valt het eigenlijk wel mee. Op de bovenste verdieping vinden we niets. We spieken nog even in het restaurant wat voor eten ze hier hebben. Ja hoor, de bekende balletjes zijn ook hier te koop. Maar we blijven vandaag hier niet eten. We lopen naar beneden en vinden daar wel wat Ikea Family spullen. Ook zelfs wat rugzakken en trolley’s. Maar niet degene welke we zoeken. Helaas pindakaas dus…

Even twijfelen we of we nog terug naar de Mall of America gaan. Deze ligt tegenover de Ikea, maar nee. We zijn niet zo’n winkeltypes. Zelfs bij de outlet kopen we gericht. We stellen de Tom Tom in op een vestiging van TGI Friday’s wat op de route naar ons hotel ligt. Daar hebben we wel weer eens een keer zin in. Na ons debacle bij Friday’s Nederland in Utrecht zijn we toe aan hoe het wél moet.

Ze hebben een aanbieding met een ‘full rack spare-ribs’ of een ‘half-rack with 6oz sirloin steak’. Martijn gaat voor het eerste en ik voor het tweede. Beide uiteraard met een whiskey glace van Jack Daniels. Ook bestellen we er een biertje bij. Maar zónder alcohol! We moeten immers nog rijden. Zowel het eten als het biertje, smaakt echt prima. Gelukkig heb ik nog wat saus over, zodat ik deze kan mengen met mijn aardappelpuree. Echt, dát is pas goddelijk!

Binnen tien minuten zijn we weer terug op de kamer en begin ik aan het verslag van vandaag.
Morgen staat Paisley Park op de planning: het privélandgoed en productiecomplex van de zanger Prince. Hiervoor hebben we thuis al kaarten gekocht voor de tour van 10.10 uur. Dus dat betekent dat we niet al te laat gaan slapen, want morgen is het weer vroeg dag.

Aantal gereden kilometers: 63
Aantal achtbanen: 3
Weertype: regen en bewolking