Dag 04: Mt. Olympus – Mall of America (Nickelodeon Universe)

Wisconsin Dells (WI) – Eden Prairie (MN)

Een half uur voordat de wekker gaat worden we wakker. Gelukkig, we hebben goed geslapen. We lezen de reacties op de blog. Het zijn er dit keer enorm veel! Blijkbaar helpt het om wat spanning in de blog te verwerken (maar nee, liever niet meer zulke spanning hoor!) We staan op en lopen dan naar het ontbijt. We zijn de enige. Wat een verschil met gisteren. Het ontbijt is tot 09.00 uur en iets voor 9 vraagt de man van het hotel of we wellicht nog iets willen eten. Nee hoor, we zijn klaar. Erg vriendelijk dat hij het nog vraagt. We hebben ook wel eens een hotel meegemaakt waarbij vijf minuten voor tijd alles al opgeruimd werd en als je dan nog iets wilde hebben, dat je dan een snauw kreeg van dr.

Omdat Mt. Olympus pas om 10.00 uur opent en we natuurlijk op nog geen vijf minuten rijden er vanaf zitten, hebben we nog wat tijd over op de kamer. Deze wordt al internettend en TV kijkend doorgebracht. Om kwart voor tien lopen we met onze spullen naar de auto. Als we wegrijden, vraag ik Martijn of hij wel uitgecheckt heeft. Woeps, waren we dat bijna vergeten. Gelukkig staan we nog op het parkeerterrein van het hotel.

Daarna rijden we naar Mount Olympus. We betalen 20 dollar aan parkeergeld en rijden dan het parkeerterrein op. Het ziet er naar uit dat het niet zo druk is. Wel staat er een behoorlijke rij met schoolbussen. Maar wij vermoeden dat deze vooral voor het waterpark komen. Mount Olympus heeft een heel resort met hotels en een zwemparadijs. Ik weet nog van de vorige keer dat ik spijt had mijn zwemspullen niet uit de koffer gehaald te hebben. Ditmaal liggen ze mooi in een tas achterin. Gisteren al gedaan… Echter, we hebben vandaag een drukke dag (en we moeten nog een behoorlijk eindje rijden). Oorspronkelijk stond dit parkje natuurlijk gisteren op de planning en dan had ik met gemak nog even kunnen zwemmen, maar helaas. Ik verwacht niet dat we daar vandaag nog tijd voor hebben.

Entree hebben we thuis al gekocht. We krijgen een polsbandje om en lopen dan naar binnen waar we meteen geconfronteerd worden met het vele hout wat dit parkje ons te bieden heeft. Acht jaar geleden stonden hier vier houten banen en twee stalen. Eén van deze stalen banen is helaas verdwenen. Ofja, helaas… dat was maar een simpele muisbaan. Dus zo’n ramp is het niet. Wel waren destijds twee houten banen gesloten. Het ziet er naar uit dat ze nu allemaal open zijn. Top!

Als eerste doen we Zeus. Een houten baan van het merk CCI. Deze was dus acht jaar geleden gesloten. Nu kunnen we hem wel doen. We mogen vrijwel meteen instappen. Echter willen we hem voorin doen en wachten daardoor nog twee beurten. Als we gaan zitten, zeg ik tegen Martijn dat ik blij ben dat ik toch wat afgevallen ben. Het karretje is namelijk met een tussenschot afgesplitst van elkaar. Twee jaar geleden deden we rondje Noordoost en daar was ik een kilo of 20 zwaarder. Daardoor moest ik telkens in dit soort banen op één bil zitten. Ik kan je vertellen: dat is alles behalve prettig! Helemaal trots op mezelf dat ik nu gewoon zonder enig probleem in een achtbaan kan. En het wachten was het zeker waard. Ja, leuke baan!

Daarna lopen we meteen door naar de volgende baan: Hades 360. Acht jaar geleden hebben we deze baan wél gedaan, echter hebben ze er nu een zijwaartse looping erin verwerkt. Vandaar de toevoeging ‘360’ bij de naam. Het duurt alleen behoorlijk lang voordat we in het stationnetje zijn. Het duurt ook steeds een behoorlijke tijd voordat we weer een trein zien rijden. Als we na een half uur wachten eindelijk boven in het stationnetje zijn, lopen we naar het eerste karretje. Nog twee stelletjes voor ons. En dan zien we ook waarom het allemaal zo lang duurt. Het personeel is echt het meest trage wat we ooit gezien hebben. Er hoeft maar één probleem met de beugels te zijn en ze moeten weer helemaal opnieuw beginnen met controleren van álle beugels. En als er nog een plekje vrij is naast iemand, wordt er gevraagd in de rij of er wellicht een ‘single rider’ is, want zolang het plaatsje niet opgevuld is, mogen ze niet rijden. Wat een onzin zeg. Tuurlijk mag dat wel. Maar nee, ze willen écht één persoon hebben om het ‘gat’ op te vullen. Gelukkig is er iemand die zich daarvoor opoffert. Maar als dat telkens zo gaat, snap ik wel waarom het zo lang duurt. Maak dan een aparte rij ook voor de ‘single riders’. Maarja, wie zijn wij he?

Als we bijna aan de beurt zijn, lijkt het er zelfs op dat er een storing is. De trein wil gewoon niet weg. Hij geeft een storing dat één van de beugels niet goed dicht zit, maar na keer-op-keer iedereen controleren blijft hij in storing staan. Er wordt zelfs een techneut opgeroepen. Uiteindelijk vinden ze de oplossing. De jongen in karretje nummer 6 blijkt nét wat te breed te zijn. Woops. Zelfs dát heb ik twee jaar geleden niet eens meegemaakt. Gelukkig.

Echter, nu de jongen uit de achtbaan moet stappen, is er nog een plekje vrijgekomen. Ohja, tuurlijk. Dat moet weer gevuld worden. En er wordt weer geleurd naar een single rider. Maar de techneut zegt dat er ook wel gereden kan worden zonder deze opvullen. Ja, d’oh!

Uiteindelijk, na 55 minuten wachten, mogen wij instappen. Maar ook als wij er in zitten duurt het weer een tijd voordat we weg zijn. Er blijkt wederom één plek vrij te zijn en er wordt uiteraard weer gezocht naar een single rider. Dikke zucht. Dat hoeft niet! Echt niet! Maar nee,.. we wachten even en er is weer een vrijwilliger die zich opoffert. Mooi, kunnen we eindelijk weg.

Vanuit het stationnetje ga je meteen omlaag en na een paar rondes uiteindelijk de lifthill op. We gaan erg hoog en vervolgens gaan we weer verticaal naar beneden en meteen onder de grond. Deze baan loopt namelijk gedeeltelijk onder het parkeerterrein. In de tunnel geeft het een enorme herrie en we gaan hard. Echt heel erg hard. Wauw! Erg subtiel is het allemaal niet, maar in dit geval vergeven we Hades het. Als we de tunnel uitkomen, gaan we direct de zijwaartse looping in en daarna nog een keer in een hele steile bocht om vervolgens weer onder het parkeerterrein te komen. Wauw, wat een gaaf effect zo onder de grond. Deze baan staat op nummer 5 van de hoogste (houten) achtbanen ter wereld volgens de RCDB.com (rollercoasterdatabase).

De volgende houten achtbaan is Pegasus. Deze was in 2010 ook gesloten, maar vandaag is hij open. We mogen meteen instappen, maar leuk vinden we hem eigenlijk niet. Hij gaat in een rondje, maar de bochten zijn zo abrupt, zo onsubtiel. Je zou bijna je rug erdoor breken.

Goed, snel weer verder. Naast deze baan staat Little Titans. Een stalen baan van het merk E&F Miller. Maar we zijn er te groot voor. Hij ziet er ook echt uit voor de kleintjes ja. Jammer, want hierdoor hebben we geen coasterbingo voor dit park.

We lopen verder en zien dan dat de houten achtbaan Cyclops het niet doet. Er staat ‘delayed’ op het bord, dus wellicht dat deze later de dag nog open gaat. Maar mocht dit niet het geval zijn, is het niet zo’n ramp voor ons. Want deze hebben we acht jaar geleden al eens gedaan. Jammer, maar niet erg dus.

Inmiddels hebben we wel enorme dorst gekregen en gaan op zoek naar wat bier. Alhoewel, we moeten nog een behoorlijk stuk rijden. Misschien is zonder alcohol dan beter. Maar helaas, ze hebben nergens bier zonder alcohol. We besluiten dat een glaasje fris dan ook wel de dorst zal lessen. We bestellen een flesje Sierra Mist en vragen twee bekertjes met ijs en een rietje erbij. Wat een heerlijke verfrissing.

We lopen weer terug en blijven even kijken bij het zwembad. Ik sta er net zo beteuterd bij als de vorige keer. Oh, wat had ik graag even een duik genomen. Maarja, we moeten nog 3.5 uur rijden naar Minneapolis en daar hebben we ook nog een heel programma voor vandaag staan. Ik beloof mezelf dat als we de volgende keer hier naar toe gaan, dat we dan twee nachten hier in het resort verblijven. Wisconsin Dells zelf ziet er ook best gezellig uit.

Cyclops ziet er nog steeds erg dicht uit. Naja ach, dan gaan we maar naar de uitgang. Wel via Hades 360. Er staat nu totaal geen rij meer! Zeker nu we hem niet voorin willen doen, kunnen we meteen instappen. Wel met de nodige vertraging natuurlijk, want doorwerken doen ze nog steeds niet. Ook deze tweede keer is hij top. Al heeft Martijn wel wat rugpijn ervan gekregen.

Als we het park verlaten, maken we nog wat foto’s van de drop van Hades 360 en rijden dan naar de andere kant van het parkeerterrein. Vanaf daar heb je een mooi fotopunt van de zijwaartse looping.

Iets voor twee rijden we het parkeerterrein af en zijn we onderweg naar Minneapolis. Volgens de navigatie een rit van 3.5 uur. Geeft mij mooi de tijd om weer aan het verslag te werken. Als we ruim een uur onderweg zijn, stoppen we even voor een plasje en kopen we wat Cheez It uit de automaat. Voor een lekkere bite tijdens de autorit.

Martijn oppert het idee dat ik wellicht GTST kan kijken via de tablet. Het is immers doordeweeks, dus Martijn heeft twee afleveringen kunnen downloaden van de Videoland-app. Goed idee, Tijn! Ik plug mijn oordopjes in en een goed 24 minuten ben ik even weg.

Na één aflevering heeft Martijn twee uur gereden en moeten we er dus nog anderhalf. We slaan af bij een exit en parkeren de auto bij de Mac Donalds. We checken snel of de wifi vanaf de parkeerplaats het doet, maar helaas. Naar binnen gaan hebben we niet zo’n zin in, dus ik neem het stuur over van Martijn. Als we weer op de snelweg zitten, zoekt hij alvast wat foto’s uit. Bespaart weer wat tijd straks. In de verte zien we grote donkere wolken opdoemen en we zien af en toe een bliksemschicht. Uiteindelijk rijden we de regenbui in. Wat gaat het te keer zeg. Op de planning staat als eerste de Sculpture Garden, maar als het zo regent is daar natuurlijk ook niet veel aan. Dan rijden we Minnesota binnen. Nu zien we wel het welkomstbord, echter een foto ervan maken is niet te doen. Het regent gewoon te hard, waardoor je het bord niet goed scherp kunt stellen.

Als we St. Paul inrijden, begint het verkeer langzaamaan wat drukker te worden. Uiteindelijk belanden we dan ook in een file. Iets na half 6 zijn we bij de tuin. Het museum is al gesloten, al waren we toch al niet van plan om daar heen te gaan. We parkeren de auto langs de weg en pakken de plu’s. We komen eigenlijk maar voor één beeld hier en dat is de grote lepel met de kers. Het is enorm lastig foto’s maken, met in de ene hand de plu en in de andere hand de camera. Normaal gesproken gebruik ik twee handen voor foto’s te maken, immers… met de tweede hand gebruik ik de zoom. Het is een beetje behelpen, maar het lukt aardig.

Snel maar weer terug naar de auto. Volgende bestemming: Mall of America. Eén van de grootste overdekte winkelcentra van Amerika. Midden in dit centrum bevindt zich Nickelodeon Universe. Een pretparkje met vijf achtbanen (waarvan vier voor ons, aangezien één daarvan voor de kleintjes is). We rijden er heen in ca 25 minuten. Onderweg is het nog steeds druk en dat het zo regent, helpt natuurlijk ook niet. Gelukkig is het bij het winkelcentrum overdekt parkeren.

We lopen het winkelcentrum in en gaan dan als eerste op zoek naar het toilet, want dat is nodig! Daarna bekijken we de plattegrond van het centrum. We besluiten om als eerste naar de foodcourt te gaan. Inmiddels hebben we wel honger gekregen en we zien dat er in de foodcourt ook een Panda Express zit… Oeh ja, hun Orange Chicken is echt zó lekker. Omdat we behoorlijk honger hebben, bestellen we zelfs drie entrees met een side erbij. Vanuit de foodcourt kijk je zo Nickelodeon in.

Ergens deze vakantie rijden we onze 700e baan, dus wellicht is het handig om onze coaster-counter eens bij te werken, zodat we weten in welk park we deze 700e baan zullen rijden. Maar als we ons lijstje eens goed bekijken, zien we dat we nog een paar banen zijn vergeten van vorig jaar. Ohjee, ik kom nu zelfs iets boven de 700 uit… Naja zeg! We hebben thuis prachtige blaadjes gemaakt met #700 erop, zodat we die in onze hand kunnen houden als we in de baan zitten (ja, we weten het: nerd!) Hm… morgen gaan we naar Valleyfair en daar hoeven we eigenlijk alleen een kinderbaantje te doen.

We besluiten dat we dit keer gewoon het iets onofficiëler doen. Na Valleyfair bezoeken we pas op 10 juni weer een pretpark: Michigan’s Adventure Park. Daar zijn we nog nooit geweest, dus dan zoeken we gewoon een mooie baan uit waarbij we ons blaadje met #700 + in de hand houden. Deze vakantie loopt toch al zo apart voor ons, dan mag dit ook wel op deze manier. Toch?

Na het eten lopen we naar beneden en kopen we een 48-punten pas. De attracties betaal je hier met bonnetjes. Voor de vier attracties waar wij in willen, betaal je per attractie 6 bonnen. Vier attracties maal 6 bonnen zijn er 24. En dat maal twee personen. Jaja, in deze blog leer je zelfs rekenen. Als eerste lopen we naar SpongeBob Rock Bottom Plunge. Een Euro-Fighter van het merk Gerstlauer. We mogen meteen instappen en gaan dan in rechte lijn verticaal omhoog om vervolgens weer in rechte lijn verticaal omlaag te gaan, looping in en dan nog een paar bochten. We vinden hem aardig…

Schuin tegenover zit Pepsi Orange Streak. Een simpel baantje wat meer van een rondrit door de hal weg heeft dan een achtbaan. En dat vinden we eigenlijk verrassend leuk! Het is een behoorlijk lange rit met af en toe een versnelling erin.

Na de rit lopen we naar Avatar Airbender. Een Intamin Surfrider. Oeh, daar hebben we eigenlijk wel een beetje schrik van. Ja, dat lees je goed: Martijn & Linda hebben schrik. Niet zo zeer omdat we hem eng vinden, maar meer om er misselijk in te worden. Hij gaat namelijk vrij hard op-en-neer en daarbij draaien de stoelen ook nog eens. En we hebben natuurlijk een net ook een vol bord met Chinees eten naar binnen gepropt. Gaat dat wel goedkomen?

Maar gelukkig valt het allemaal wel mee. We worden er niet misselijk in. Maar het blijft nog steeds niet ons favoriete attractie. Daarna is het even zoeken naar de vierde en laatste achtbaan. De ingang zit goed verstopt. Onze laatste baan wordt Fairly Odd Coaster. Een spinning van Gerstlauer. De rij is op zich niet zo lang, maar het duurt alsnog best lang voordat we erin mogen. Er zijn maar twee karretjes en de dame is maar alleen om de knopjes te bedienen en de beugels te controleren. Er zijn vier plaatsen in een karretje, maar als je met z’n tweetjes bent, mag je er ook gewoon met z’n tweetjes in. Terwijl het veel sneller zou gaan als je gewoon 2 x 2 mensen laat instappen. Naja ach, het zal wel.

Tijdens de rit tollen we behoorlijk wat rond. Je zou eerder hier misselijk in worden als in die van net. Maar gelukkig blijft alles binnen.

Inmiddels is het half 9 en we hebben nog één attractie op de planning staan, namelijk: Fly Over America. Wat eigenlijk hetzelfde is als bv Soarin in Disney World. Ze hebben momenteel twee verschillende films draaien. Eén wat vliegt over Amerika en de ander over Canada. We kiezen voor de Amerikaanse versie en met een kortingsbon betalen we zo’n 16 dollar per persoon. Eigenlijk te gek voor woorden dat we zoveel uitgeven voor ‘even over Amerika vliegen’. Met ons zijn nog drie andere personen. Ofwel, we hebben de attractie bijna voor onszelf.

De film is echt prachtig! Je lijkt echt over Amerika te zweven. Als eerste vliegen we over New England en daarna ook nog New York, Chicago, San Francisco. Maar ook de natuur wordt niet vergeten: Arches in Moab, Niagara Falls, Kauai Hawaï, Crater Lake, Alaska… Echt prachtig. De film duurt ook nog eens tien minuten! Je krijgt dus wel waar voor je geld.

We hebben nog een half uurtje om door de mall zelf te lopen. We wippen de Disney Store even binnen en daarna nog naar Brookstone. En dan is het alweer half 10 en sluiten de winkels. We lopen weer terug naar de auto en stellen de navigatie in op ons Comfort Inn Hotel in Eden Prairie. Dat ligt ten zuiden van Minneapolis. Het regent nog steeds helaas. En nu het donker is, rijdt het nog vervelender.

Morgen schijnt het ook de hele dag te regenen. Jeuh. Aangezien we vrijwel alle achtbanen in Valleyfair hebben gehad, was de planning om dan wellicht te gaan zwemmen daar. We hebben namelijk een jaarpas van de Cedar Fair parken, waaronder Valleyfair ook onder valt. Gratis parkeren en gratis toegang (ofja, de pas hebben we natuurlijk betaald). Maarja, als het de hele dag regent… is zwemmen ook niet echt een optie. Naja, we zien wel. Wellicht een bliksem bezoekje aan het park? Misschien maar weer terug naar de Mall voor de winkels? Of we bezoeken gewoon de Ikea. Die zagen we hier ook ergens zitten. We zien het wel

Als we de parkeerplaats van Comfort Inn oprijden, zien we dat er gelukkig een mogelijkheid is om overdekt de koffers uit te pakken. Das fijn.

Achter de balie worden we geholpen door een ongeïnteresseerde man. Er kan nog maar net een hallo vanaf, maar verder geeft hij geen informatie over tijd van uitchecken, tijd van ontbijt, of wat de wifi-wachtwoord is (en dat is belangrijk!) De kamer ziet er prima uit. Lekker groot.

Ik tik het verslag verder af en dan is het alweer tijd om te gaan slapen. Maar omdat we morgen niet echt een strakke planning hebben, kunnen we lekker uitslapen. Althans, als we niet weer wakker worden voordat de wekker gaat

Aantal gereden kilometers: 388
Aantal achtbanen: 7
Weertype: het begon heel warm, met 32 graden. Daarna regen met 18 graden.

Dag 03: Johnson Creek Premium Outlets & Little Amerricka

Brookfield (WI) – Wisconsin Dells (WI)

En alweer worden we wakker voordat de wekker gaat. Nu moet ik wel zeggen dat we gister vrij vroeg voor ons doen zijn gaan slapen. Het was pas iets na 10-en en nu is het kwart voor 7. Dat betekent een goed 8,5 uur slaap. Niets mis mee, wel?

We lezen de reacties op de blog weer bij. Erg leuk om de dag mee te beginnen. Ofwel: blijf reageren, vinden we tof. De TV gaat aan en één van de vele delen ‘The Fast and the Furious’ staat op. Martijn is meteen wakker. In dit deel zit zijn favo actrice Charlize Theron… Rond een uur of 8 lopen we naar het ontbijt. Er staat een touringcar voor het motel en als we de ontbijtzaal binnenlopen zitten daar tientallen jong volwassen dames. Het lijkt dat ze van een sportclub zijn. Gelukkig vinden we nog een plekje zodat we kunnen ontbijten, maar ze zijn vooral erg luidruchtig.

Na onze standaard bagel, toast, ei en een yoghurtje lopen we weer terug naar onze kamer. We pakken de koffers weer in, maar vertrekken nog niet. Als eerste staat Johnson Creek Outlet op de planning, maar deze is pas vanaf 10.00 uur open en aangezien het maar een half uurtje rijden is, hebben we nog genoeg tijd over. Inmiddels heeft Fast & Furious plaats gemaakt voor Avatar. Dus blijven we maar even hangen voor de buis.

Tevens gaan we op zoek naar een hotel voor vanavond. De planning is om ergens in Eau Claire te overnachten. Deze overnachting hadden we nog niet geboekt, omdat we graag op de bonnefooi wilde gaan. Eigenlijk hadden we gisteren bij het Welcome Center van Wisconsin een Hotel Couponnenboekje willen scoren. Maar doordat we niet in de gaten hebben gehad ineens over de statengrens zijn gereden, hebben we ook niet erop gelet dat we langs zo’n Welcome Center reden. Dus ik kijk online maar even naar hotelcoupons.com. Maar als ik het boekje van Wisconsin heb gevonden, zie ik geen hotelaanbod in Eau Claire. Vervolgens lees ik in ons verslag van 2010 dat we toen ook al moeite hadden met Eau Claire en het couponnenboekje.

We surfen naar de site van choicehotels en bekijken het aanbod wat er nog is. We zien twee goede hotels: Econo Lodge en een Quality Inn. De Econo Lodge is dezelfde als waar we in 2010 geslapen hebben. Deze was erg dicht bij alle lekkere restaurantjes. Ja, laten we die gewoon weer boeken voor vanavond. Uit ons verslag van 2010 lees ik tenslotte dat dit hotel ons goed bevallen was destijds. Nog annuleerbaar tot 16.00 uur, dus dat lijkt ons prima.

Rond half 10 checken we uit en rijden we naar de outlet. Onderweg komen we echt ontzettend veel dode herten langs de weg tegen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik in drie minuten er wel vijf heb gezien. Veel natuur hier natuurlijk. Ik ben daar altijd bang voor geweest, en nog, dat ik ooit zo’n beest aanrijd. We proberen gewoon zo weinig mogelijk ’s avonds te rijden. Je zou maar in eens, in het donker, tegen zo’n beest rijden.

Als we bij de outlets zijn, parkeren we de auto eerst bij GAP. Op ons boodschappenlijstje staat een vest voor mijn vader. Hij is afgelopen jaar zo’n 20kg afgevallen, dus hij snakt naar een maatje kleiner Daarna rijden we met de auto naar Skechers (het is gewoon té warm om te lopen). We slagen beide voor een nieuw paar. De mijne zijn eigenlijk dezelfde als wat ik nu heb, maar dan met een mintblauwe rand in plaats van roze. En Martijn heeft ook dezelfde, maar dan zwart in plaats van blauw.

Vanaf hier is het nog een half uurtje rijden naar Little Amerricka, maar deze opent pas om 12.00 uur. Aangezien het nog maar 11.00 uur is, blijven we hangen bij de Outlets. Iets verderop zit Famous Footwear. De laatste twee vakanties heb ik daar steeds sandaaltjes gekocht, maar telkens na een paar dagen kreeg ik last van snijdende zijkanten. Dus nee, geen sandalen meer voor Linda.

Maar dan zie ik mooie van het merk Dr. Scholl. Toch maar weer eens proberen dan? Als ik ze pas, lijken ze echt als gegoten te zitten. Jeetje, het word me wel moeilijk gemaakt hoor. Ik loop er een stukje op en echt, ze blijven heerlijk zitten. Ik zwicht dus toch weer. Goed, als deze nu ook weer pijn gaan doen, dan beloof ik plechtig dat ik nooit en te nimmer meer sandalen koop!

Inmiddels is het mooi half 12. We stellen de Tom Tom in op Little Amerricka. Een klein parkje wat ons vier achtbanen zal brengen. Ook hier onderweg weer veel dode dieren langs de weg. Bah. Dan rijden we de (gratis) parkeerplaats van Little Amerricka op. Je betaalt voor dit parkje geen entree, alleen als je ergens in wilt, kun je er bonnen voor kopen. Ook kun je een polsbandje kopen zodat je de gehele dag overal in mag. Maar ik heb thuis al berekend, dat als we alleen de vier achtbanen doen, we goedkoper uit zijn om gewoon losse tickets te kopen. Drie achtbanen zijn met één ticket en de vierde baan betaal je met twee tickets. In totaal zijn we 7,50 dollar per persoon kwijt. Valt erg mee.

Als eerste lopen we naar de Toboggan. Deze ziet er vanaf de buitenkant echt ‘weird’ uit. Vooral het karretje ziet er niet stabiel uit. Het betreft een soort kooi. Maar goed, laten we hem maar gewoon doen. Je kunt er niet met z’n tweetjes in. Dus ik ga als eerste. Ik zit helemaal opgesloten. Het gehele karretje is vol met kussens gestopt. Dat belooft niet veel goeds. Ik zit met mijn hoofd tegen het plafond geperst. Ohjee, als ik met m’n 1 meter 64 daar al problemen mee heb, hoe moet dat dan zijn voor Martijn, met z’n 1 meter 97? In een verticale lijn ga ik recht om hoog in een tunnel. Als ik deze tunnel uitkom, draai ik heel veel rondjes. En dan heuveltje over … auw, die doet pijn, bochtje om en weer twee heuveltjes. Auw auw! Je wordt gewoon door elkaar gesmeten. Nu snap ik de nut van die kussens ook. Naja ach, hij telt mee voor onze counter. Daarna gaat Martijn. Hij kan niet echt rechtop zitten en moet noodgedwongen met z’n hoofd schuin zitten. Lijkt me echt niet prettig zo. Vooral niet de heuveltjes op het laatst. Succes jongen! Maar goed, we hebben hem beide overleefd.

Daarnaast zit Little Dipper. Wat voor soort baan dit is, laat zich al raden. We stappen beide in een apart karretje en verder zijn we de enige. Als we een rondje gereden hebben, mogen we nog een keer. Ja leuk (alhoewel Martijn deze ook niet echt prettig vindt). De medewerkers hier zijn wel erg vriendelijk en echt enorm gemotiveerd. In het centrum van de baan staan ook nog een paar kinderattracties. Eén van de vrouwelijke medewerkers is super enthousiast en vertelt ons dat we de handen in de lucht moeten doen. Wiiieee. Wat een vrolijkheid.

Daarna lopen we naar Mad Mouse. Ook hier gaan we beide apart zitten. Erg subtiel is hij niet, maar goed… Ook niet echt vervelend.

En daarna is de laatste aan de beurt: Meteor. Een houten achtbaan van het merk PTC. Hiervoor betalen we de twee bonnetjes. Hier kunnen we wel met z’n tweetjes naast elkaar zitten, als blijft het wel krapjes. We mogen maar liefst drie rondes, al is Martijn daar totaal niet blij mee. Zijn knieën knallen steeds tegen de rand aan. Dat wordt een blauwe knie morgen.

Maar jippie, een coasterbingo voor Little Amerricka! Weer terug in de auto eten we weer een reep van de Cambridge en stellen de Tom Tom in voor de Pepper Palace in Wisconsin Dells. Vorig jaar hebben we bij deze keten heerlijke kooksaus gekocht. Die exact lijkt op de Jack Daniels saus van TGI Fridays. En daarna staat er een bezoekje aan Mt. Olympus gepland, welke ook in deze plaats is gevestigd. Deze is open tot 17.00 uur, dus tijd genoeg. In dit parkje zijn we in 2010 ook geweest, maar toen waren niet alle banen open én het belangrijkste: één van de achtbanen is omgebouwd naar een hybride baan. Dus het parkje staat alweer een tijdje op ons verlanglijstje. De navigatie geeft aan dat het ongeveer een uur rijden is. Mooi. Aangezien ik begonnen ben met rijden, heb ik straks zo’n uur of twee gereden. En als Martijn vanaf Wisconsin Dells het stuur overneemt (zodat ik mooi aan het reisverslag kan werken), zal hij er ook twee uur achter zitten. Vanaf Winconsin Dells naar Eau Claire is namelijk twee uur reistijd. Mooi verdeeld, dacht ik zo

Als we een goed twintig minuten onderweg zijn, gaat het fout. Goed fout. Ik rijd op de middelste baan van de drie en dan staan we oog-in-oog met een (nog levend) hert. Hij staat op de baan rechts van me. Ik probeer wel wat te remmen, maar het is al te laat. Hij knalt vol op onze auto. De rechterkant, aan Martijns kant, zit een enorm grote ster in de ruit. We schrikken ons echt kapot. In een reflex rijd ik de auto op de vluchtstrook aan de linkerkant. Maar daar staan we natuurlijk totaal niet goed. Maar we moeten echt even bijkomen van de schrik. What just happend? Ik heb gewoon een hert aangereden. Dan zien we dat er even geen verkeer aan komt, dus rijd ik voorzichtig naar de vluchtstrook aan de rechterkant en parkeer de auto zo ver mogelijk in het gras. Gelukkig zijn wij beide oké. Behalve dat ik enorm sta te trillen van shock. We stappen uit, want blijven zitten is natuurlijk levensgevaarlijk. We lopen naar de graskant en ik zie ietsjes terug het hert midden op de weg liggen. De auto’s rijden er voorzichtig om heen. Alhoewel, voorzichtig… echt afremmen doen ze niet. En dan komen de tranen. Waar ik zo bang voor was, is gewoon net echt gebeurd. Ik zeg tegen Martijn dat dit geen toeval kan zijn. We hebben het net hier nog over gehad in de auto. Telkens als we zo’n beest langs de weg zagen liggen zeiden we weer: kijk, daar ligt er weer eentje.

Och jee toch, en de auto! We hebben hem nét een dag! Met nog geen 1000 mijl op de teller was deze gloed nieuw en ik rijd hem weer in de prak. Je kunt hier natuurlijk niets aan doen, maar zonde is het wel. En och goss toch voor het hert. Ik vind het echt zó zielig. Mors dood is hij. Gelukkig. Het is zieliger als het beest nog leefde na zo’n aanrijding en moet lijden. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven hoe ik me nu voel. Er gaat van alles door mijn hoofd.

Goed, en nu? Op nog geen 200 meter zien we een afslag. Voorzichtig, met de alarmlichten aan, rijden we via de vluchtstrook naar de afrit en rijden we naar een tankstation. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Martijn doet het verhaal en ik sta er maar wat bij. Als de dame achter de kassa vraagt hoe het met ons is gesteld, begin ik weer te janken. Oh, die shock zit er nog steeds goed in. Waarom overkomt ons dit? Ik realiseer me ineens dat het veel erger had kunnen aflopen. Het was vrij druk op de snelweg. Voor hetzelfde geldt was er iemand op ons, of ik op iemand anders, geknald. Ik herinner me dat ik wel iets of wat geremd heb, maar deze volgens mij al vrij snel losgelaten heb, toen ik realiseerde dat ik toch niets meer voor het beestje kon doen. En ik ben ook niet uitgeweken ervoor. Dat is iets wat je natuurlijk zeker niet moet doen. Als je zo spontaan uitwijkt, heb je geen tijd om in de spiegels te kijken of er wellicht iemand naast je rijdt en dan kan het een stuk erger aflopen. Blijkbaar reageer ik in dit soort situaties met verstand. Dat geeft ook wel weer wat positiviteit.

Martijn krijgt de telefoon van het tankstation en we mogen in een hokje bellen met Alamo. Want tja, verder rijden kunnen we niet met deze auto. We bellen Road Assistance en worden vriendelijk geholpen. Het duurt alleen wel erg lang allemaal. Eerst moet het verhaal uitgebreid vertelt worden, zodat ze een rapport op kunnen maken. Daarna gaat ze rondbellen waar we de auto om kunnen wisselen. We zullen namelijk opgehaald worden door een wegsleepbedrijf en met onze auto erachter naar een vestiging van Alamo gebracht worden.

In eerste instantie wordt ons vertelt dat we terug naar Milwaukee gebracht worden. Nee toch? En dan straks weer helemaal naar Eau Claire rijden. Dat is zo’n 3.5 uur rijden. Niet dat dát erg is, maar het is zo zonde van de tijd ook. Vervolgens wordt Martijn een tijdje in de wacht gezet. Maar het wachten wordt wel beloond. Er blijkt ook een vestiging in Madison te liggen. Dat is hier zo’n 15 mins vandaan. Dat klinkt beter. De sleepdienst zou er over anderhalf uur moeten zijn, dus nadat Martijn opgehangen heeft, besluiten we om buiten wat rond te lopen. Tegenover het tankstation zit een A&W. Daar zijn we nog nooit geweest. Eigenlijk lijkt het gewoon op een Mac Donalds. Het aanbod zijn hamburgers. Maar gelukkig hebben ze ook ijs. Dat hebben we wel verdiend voor de schrik.

Ze hebben wifi bij A&W en stel mijn ouders en wat vrienden op de hoogte wat er zojuist gebeurd is. En verder annuleren we het hotel in Eau Claire ook maar. Ik heb niet zo’n zin meer om naar Eau Claire te rijden. Plus, als we hier in de buurt slapen. Kunnen we morgen alsnog naar Wisconsin Dells, naar Mount Olympus. Want dat gaat hem nu natuurlijk niet meer worden. Voordat het sleepbedrijf er is en we de auto gefixed hebben, zal het park al bijna dicht zijn.

Na een half uur willen we weer terug lopen, maar naast A&W zien we ook nog een soort van ‘kaashuis’. We lopen hier even naar binnen en zien dat ze inderdaad kaas verkopen, maar ook wijn en bier. En verder wat ander prullaria. Maar we willen eigenlijk snel weer terug naar het tankstation. Je weet immers niet of het echt anderhalf uur duurt voordat de sleepwagen er is. Als we 5 mins binnen wachten, zie ik buiten dat we op de stoeprand in de schaduw kunnen wachten. In het tankstation is er namelijk geen mogelijkheid om te zitten en ik begin wat last te krijgen van mijn rug door het staan.

Als we net willen gaan zitten, zien we het sleepbedrijf aan komen rijden. We verwijzen hem naar onze auto en vraagt wat er gebeurd is. Als we ons verhaal weer doen, is hij niet erg verbaast. Hij heeft dagelijks te maken met het wegslepen van auto’s waarbij er een dier is aangereden. Een beetje triest wordt je er wel van. De auto wordt erachter gemonteerd door de man en zijn vrouwelijke collega en wij mogen in de auto op de achterbank zitten.

Na een goed twintig minuten zijn we bij het vliegveld van Madison. De vrouw loopt met ons mee naar de balie van Alamo. Gelukkig weten ze ervan. Ook hier vertellen we weer ons verhaal.

De dame achter de balie geeft ons twee keuzes: een Hyundai Tucson of een Hyundai Santa Fe. Tja, het maakt ons eigenlijk niet veel uit. De dame zegt dat de Santa Fe qua maat hetzelfde is als welke we nu hebben. Nou goed, laten we die maar doen dan. We krijgen de sleutel mee en de dame van het sleepbedrijf vertelt ons dat ze met onze ‘oude’ auto naar de plek van de Santa Fe zullen rijden.

Als we aankomen bij de Santa Fe, zien we dat deze eigenlijk helemaal niet net zo groot is als de Dodge Journey, maar wel hetzelfde formaat als onze eerste auto, de Mazda. Naja ach, was leuk voor één dag, zo’n upgrade. We laden de spullen weer over en zien dan dat deze auto weer wél een achteruitkijk-camera heeft. Nou, dát dan weer wel! Woohoo. Maar… geen SiriusXM radio. Nou zeg, zo is er telkens wel weer iets aan de auto he. Maar goed, dat zijn allemaal maar details. Maar we blijven Hollanders, dus we moeten wel iets te klagen overhouden.

We bedanken de twee medewerkers van het sleepbedrijf en stellen dan de navigatie in op een Mac Donalds. We hebben immers weer een nieuw hotel nodig, dus wifi zou fijn zijn. Bij de Mac bekijken we op het internet het aanbod in de buurt. Martijn stelt voor om gewoon in Wisconsin Dells een hotel te zoeken. Dan zijn we morgen meteen bij het park en kunnen we daarna door naar Minneapolis. We boeken een Quality Inn. Dat is vanaf Madison maar een uurtje rijden. Klinkt toch een stuk beter dan de 3 uur naar Eau Claire.

Als we de snelweg weer oprijden, beseffen we dat we weer langs ‘de plek-des-onheils’ komen. Maar van het hertje is niets meer over. Zo te zien heeft een vrachtwagen erover heen gereden. Veel bloed ligt er op de weg en hij ligt nu ook op de vluchtstrook, maar totaal niet meer herkenbaar. Je zou bijna zeggen dat het niet ‘ons’ hertje is, maar dat is het wel. Want niet veel later zien we de afslag welke we genomen hebben naar de tankstation.

Onderweg bedenken we ons dat we wellicht nog wel naar Pepper Palace kunnen rijden. Dan hebben we in ieder geval de saus al gekocht. Hoeven we dat morgen niet meer. Als we Wisconsin Dells binnenrijden, parkeren we de auto niet ver van de winkel vandaan. De winkel ligt in een straatje met behoorlijk wat ‘foute zut’. Lees: veel souvenirswinkels en ook een Ripley’s Believe it or Not ontbreekt niet.

Bij Pepper Palace kopen we twee flesjes en rijden dan naar ons net geboekte hotel. We krijgen kamer 109 toegewezen, maar als we binnenkomen, ruiken we een raar soort luchtje. Geen idee wat het is. Ik kan er mijn vinger niet opleggen, maar echt lekker is het niet. Het ruikt gewoon muf.

Bij de balie krijgen we een andere kamer toegewezen, nummer 115. Ook deze kamer ruikt niet helemaal fris, maar een stuk minder als die andere. Waarschijnlijk wordt er gewoon met een bepaald soort reiniger schoongemaakt, maar het verfrist alleen niet echt. Ach ja, we zetten de airco aan en hopen maar dat het weg gaat.

Inmiddels hebben we honger gekregen. Schuin tegenover het hotel zit een Denny’s. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Gewoon simpel eten. Het is te ver om te lopen, dus pakken we de auto (lees: het is niet gemakkelijk om naar de overkant te komen. Amerika is niet echt een voetgangersland, dus te voet oversteken is niet altijd logisch).

Martijn gaat voor de Bourbon Chicken Skillet en ik voor de Fit Fare Slow-cooked Pot Roast. Het smaakt heerlijk. We hebben ook nog ergens een coupon voor 20% korting gevonden en eten hierdoor dus voor nog geen 25 dollar (dat is inclusief een fooi van 20% ) Niet duur, al zeg ik het zelf. Al kost mijn water natuurlijk niets.

Na het eten rijden we naar de Walmart. Op vakantie heb ik eigenlijk geen slaappillen nodig, maar na zo’n gebeurtenis als vandaag schat ik mezelf zo in dat ik ze wel nodig ga hebben vannacht. Ik ken mezelf een beetje, ik ga anders natuurlijk de hele nacht malen in mijn hoofd. We nemen meteen wat extra pillen mee. Ook voor een kennis en mijn nichtje en rijden dan weer terug naar het hotel.

Ik begin aan het verslag en inmiddels is Martijn in dromenland. Ga ik hem toch zo wakker maken, aangezien hij nu aan de beurt is: foto’s uitzoeken en het uploaden van het verslag op de weblog.

Dit was echt een enerverende dag, die ik het liefst eigenlijk wil vergeten. Maar ik ben bang dat ik vandaag nog lang zal kunnen herinneren. Morgen staat dus alsnog Mt. Olympus op de planning en daarna door naar Minneapolis. Oorspronkelijk stond morgen op de planning eerst het Minneapolis Sculpture Garden en daarna door naar de Mall of America. We zullen zien hoe ver we komen. Als we echt in tijdnood komen, laten we de Sculpture Garden vallen.

Aantal gereden km: 219 (121 met de Dodge Journey, 98 met de Hyundai Santa Fe)
Aantal achtbanen: 4
Weertype: warm, maar bewolkt. Zo’n 29 graden.

Dag 02: Six Flags Great America

Gurnee IL – Brookfield WI

Een uur voordat de wekker gaat worden we wakker. Lang leve de jetlag. Alhoewel, zo slecht hebben we het niet gedaan. Toch nog een goed 6.5 uur geslapen. Netjes toch? Omdat de formule 1 pas over een uur begint, besluiten we om eerst maar te gaan ontbijten. Ze hebben al onze favorieten in de aanbieding: bagel met creamcheese, frootloops en yoghurt.

Als we weer terug op de kamer zijn, zetten we de VPN aan en zo kunnen we via de tablet toch mooi van de Formule 1 genieten. Al is dit ook wel via de Amerikaanse zender te volgen, maar ik prefereer toch het commentaar van Olav Mol. Helaas start Max vanaf achteraan, omdat hij gisteren tijdens de derde vrije training met z’n auto crashte en daardoor niet heeft kunnen kwalificeren. Normaal gesproken is Max een topper in het inhalen van andere, maar vandaag is de Grand Prix van Monaco. Een straatrace waarbij het erg lastig is om in te halen. We verwachten vandaag ook niet veel van hem. Zijn teammaat Daniel Daniel Ricciardo start juist helemaal vooraan. Beetje ironisch is het wel zo: een Redbull helemaal voor en een Redbull helemaal achter.

De race zelf is wat saai. Daniel wordt door helemaal niemand ingehaald en wordt dus eerste. Maar Max heef zichzelf toch nog naar de negende plek weten te rijden. Top hoor.

We pakken onze spullen in, checken uit en rijden dan naar de Walmart wat op nog geen drie minuten rijden ligt. We hebben een behoorlijke boodschappenlijst, maar dat is voor latere zorg. Voor vandaag staat eigenlijk alleen een groot pak water op de planning. Dat is met deze weeromstandigheden prio nummer 1.

Als we ons pak met 35 flesjes water gescoord hebben, rijden we door naar Six Flags. Hier zijn we in 2010 ook al eens geweest, maar in 8 jaar tijd is er weer wat bijgebouwd natuurlijk. We hebben thuis al de kaartjes inclusief parkeren gekocht, scheelt weer een rij. Met onze vouchers zullen we naar Zone B moeten. Als we daar aankomen, zien we dat we alsnog in een behoorlijke rij moeten staan. Maar het voordeel is wel dat het allemaal doorloopt. Iedereen blijft ook netjes in een rij staan.

Als we binnen zijn, pakken we de plattegrond erbij en zoeken we een plaatsje op in de schaduw. Had ik al gezegd dat het enorm warm is. Wat zeg ik: heet! De temperatuurmeter in de auto gaf 34 graden aan. En dat terwijl het nog maar een goed 11 uur is. Voor ons staat sowieso op de planning om onze ‘pretparkbingo’ weer compleet te krijgen: X-Flight, Goliath, The Joker, Little Dipper en de rode kant van American Eagle (in 2010 hebben we alleen de blauwe gedaan). En wellicht dat we nog Batman, Raging Bull en Vertical Velocity meepikken.

We lopen als eerste naar X-Flight. Een B&M Wing Coaster. De baan heeft stoeltjes aan beide kanten van de baan en we kiezen voor de linkerkant. Er is totaal geen rij, dus we nemen plaats in het voorste karretje. We gaan de lifthill op en dan draaien we 180 graden… Ieee, dat is apart zo. De baan is erg leuk. We hebben in het verleden al wel eens meer van dit soort banen gehad, maar die vond ik eigenlijk niet zo bijzonder. Maar deze is toch wel erg leuk. Er zit ook een aparte draai in waarbij je verticaal door een gebouw heen gaat. Zo apart, aangezien je eerst horizontaal op het gebouw af gaat en dan ineens draai je dus verticaal. Ja, leuke baan. We doen hem dus nogmaals, maar dan de rechterkant. Ook weer voorin. Al moeten we nu een beurt of twee wachten.

Iets verderop ligt Goliath, maar hij lijkt het niet te doen. Nee toch? Dat is een RMC baan en die vinden wij echt ge-wel-dig. Pas geopend in 2014, dus voor onze coaster-counter moeten we hem wel kunnen doen. En dan ineens zien we een karretje naar boven gaan. Tof! We lopen er heen, maar als we nog maar net in de rij staan, wordt er omgeroepen dat er een storing is. Ohja joh, tuurlijk. Veel mensen besluiten de rij te verlaten, maar wij blijven in de rij. Zoveel hebben we niet op het programma en we staan mooi in de schaduw. Inmiddels is het ook na 12-en, dus besteden we deze tijd ook mooi om een reep van de Cambridge te nuttigen. Zo letten we toch een beetje op de lijn, aangezien de meeste pretparken niet echt gezonde lunchen aanbieden. Maar de reep is behoorlijk aan het smelten. Een goed uurtje in mijn handtas met deze temperaturen is niet erg handig, zo blijkt. Maar goed, hij is nog steeds goed te eten. Als ik mijn laatste hap neem, blijkt de storing weer verholpen. Uiteraard sluiten we aan in de rij voor het eerste karretje en wachten een beurt of 4 voordat we plaats mogen nemen. Dan gaan we naar boven en vervolgens vrijwel verticaal weer naar beneden. Dit is het betere gooi- en smijtwerk. Helemaal goedgekeurd.

Vervolgens bekijken we op de plattegrond waar onze overige banen liggen. Als eerste komen we langs Little Dipper. Een houten achtbaan voor de kleintjes. Maarja ach, voor onze coaster-counter laten we die niet schieten natuurlijk. We gaan wel apart van elkaar in een karretje zitten, want bij elkaar gaat niet passen. Voor een kinderbaan is hij best oké!

Vrijwel daarnaast ligt The Joker. Maar wat is dat nou? Er hangt een karretje stil boven. Het lijkt wel alsof hij in onderhoud staat ofzo. Niet dat we het héél erg vinden dat we deze nu over moeten slaan, want we zijn totaal geen fan van dit soort banen. Een wing-coaster van het merk S&S. Ook wel ‘de verschrikkelijke knikkerbaan’ door ons genoemd. Wel jammer dat we nu geen volledige bingo meer kunnen halen, maarja.. dan is dat maar zo.

Tegenover zit Capone’s Kitchen, met een bord waarop te lezen is dat ze bier hebben. Oeh, dáár hebben we zeker wel zin in ja, met dit weer. Maar we komen van een koude kermis thuis als we de prijzen zien. Godallemachtig, voor een simpel (saai) biertje vragen ze maar liefst 12 dollar. Ze hebben wel een iets andere biertjes al deze saaie, maar ook daar zit niet veel tussen. En die kosten 13 dollar. Nou, laat dan maar. We lopen weer naar buiten en zien dat het karretje van The Joker ondertussen weg is. Er heeft zich een rij gevormd voor de ingang van de attractie. Het lijkt erop dat hij alsnog open gaat. Tja, dan gaan we hem toch maar doen, ondanks dat we er eigenlijk geen zin in hebben (wat voor achterlijke hobby hebben wij eigenlijk he ) Na een minuut of vijf gooien ze de attractie open. Je kunt kiezen voor de groene of paarse kant. Het zijn dezelfde ritervaringen, maar de ene kant van de track is groen en de andere paars. Wij kiezen – uiteraard – de paarse kant. Dat is tenslotte mijn lievelingskleur. We nemen plaats en dan worden we naar boven gehesen en we weten meteen weer waarom we deze baan eigenlijk niet zo leuk vinden. We worden alle kanten opgeslingerd en prettig voelt het niet. Dit zijn van die ritten: eens, maar nooit meer. Alleen voor de coaster-counter en daarna niet meer doen.

We lopen verder en zien een Johnny Rockets. We weten dat ze daar heerlijke milkshakes hebben. Jammer dat ze hier niet de uitgebreide kaart hebben. Hier kun je alleen kiezen uit vanille en chocolade. Na een minuut of zeven wachten, bestellen we een vanilleshake voor Martijn en de chocolade variant voor mij. Maar helaas, de ijsmachine blijkt niet te werken. Naja zeg, dan maar geen shake. Op zich is dat wel beter, aangezien zo’n shake meer dan 1000 Kcal bevat. Dat is gewoon de helft van de dagelijkse calorieën die je nodig hebt.

We lopen weer verder en zijn dan weer op het begin van het park. We zijn nu dus helemaal rond geweest. Maar we hebben de American Eagle helemaal gemist. We kijken op de plattegrond en het lijkt erop dat we iets voor X-Flight de afslag naar rechts moeten hebben. Daarom hebben we deze vanochtend gemist natuurlijk.

Onderweg naar American Eagle lopen we ook nog een winkel met t-shirts binnen. Martijn ziet een leuke en we besluiten deze op de terugweg te kopen. Snel door naar de achtbaan, want als we deze gehad hebben, kunnen we weer naar de auto. En dat betekent airco. Echt serieus, wat is het warm. Als we net voor X-Flight afslaan, zien we geen American Eagle. Wel zien we een stand met ijs: Six Below. Ook hier serveren ze shakes en daar zijn de calorieën maar een goed 400 Kcal… Hm En hier wordt het ook nog eens van echt ijs gemaakt. Zoals we zagen zou dit bij Johnny Rockets gewoon al kant-en-klare shake zijn. Vijf scoops van ijs gaat erin. Tegenover de ijsstand slurpen we heerlijk aan onze shake. Wat is dat toch lekker met dit weer.

We bekijken de plattegrond nog eens goed. Zou de ingang van American Eagle dan juist ná X-Flight zitten? En jawel hoor, daar vinden we de ingang. We hebben vanochtend daar notabene nog even gekeken op de plattegrond om te kijken wat onze volgende attractie wordt. Gewoon totaal hierover heen gekeken. Achja, we zijn er nu en lopen naar het rode karretje. Niet dat we daar snel zijn. Het is echt een mega eind lopen naar de attractie. Maar druk is het niet. We kunnen vrijwel meteen instappen. We zijn wel zo slim om op de tweede rij, van de drie in een karretje in te stappen. Als je op de eerste of derde rij plaatsneemt, dan zit je net boven de willen en dat maakt de rit niet per sé prettig. We vinden hem erg leuk, dus we besluiten om hem nog een keer te doen, maar dan de blauwe versie. Al heeft Martijn een beginnende hoofdpijn (dit weer helpt gewoon niet) en neemt wat ibuprofen in. En daarna neemt hij gewoon weer plaats in de achtbaan. Kijk, zo hoort dat. Gewoon doorgaan!

Na de tweede rit in American Eagle zijn we toch echt wel klaar in dit park. Op de terugweg kopen we een t-shirt voor Martijn en dan staan we rond kwart voor 4 weer bij de auto. We stellen de Tom Tom in op Return-rent-a-Car van Alamo bij Milwaukee Airport. Een goed twintig minuten geeft hij aan. Ditmaal gaat Martijn chauffeuren, zodat alvast een beginnetje kan maken aan het reisverslag. Ik ben druk aan het tikken totdat Martijn ineens roept: gingen wij nou vandaag weer een statengrens over? Verrek ja, en dat was vrijwel op het begin na het verlaten van Six Flags. Inmiddels zijn we dus in Wisconsin. Helemaal gemist. Zonde zeg, aangezien ik een soort van tik heb om de statenborden te fotograferen. Naja ach, deze van Winconsin heb ik toch al. Die van North Dakota en Michigan vind ik deze reis belangrijker.

We rijden het terrein van return-rent-a-car op en parkeren de auto. Als snel komt er een medewerker naar ons toe ‘u komt hem inleveren?’ Nou,… we vertellen ons verhaal en het is geen probleem. Laat de koffers maar gewoon in de auto en regel eerst maar een andere auto. Dan kun je de koffers overladen. Dat is nog eens meedenken. In plaats van dat we nu alles uit moeten laden, mee moeten sjouwen naar de balie en dan weer terug.

Bij de balie vertellen we weer ons verhaal, dat de auto aangeeft een servicebeurt nodig te hebben. Geen probleem, ik regel een andere auto voor jullie. Het is wel een maatje groter geworden, een Dodge Journey. Oh, maar dat vinden we niet erg meneer… En het is ook nog eens een Amerikaanse bak. Prima joh. We lopen naar de plek waar deze auto zou moeten staan en zien dan een prachtige auto staan. Wat een mooie kleur ook: donker blauw. Helemaal goedgekeurd hoor. Beetje jammer alleen dat deze een ‘normale’ voorkant heeft. De Mazda had een wat agressievere uitstraling.

oud en nieuw naast elkaar

Maar verder… top! Van binnen iets minder uitgebreid dan de Mazda, maar deze heeft wel maar 759 mijl op de teller. Wauw, een echte nieuwe dus! We mogen met de auto naar onze andere rijden en laden dan de koffers over. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, rijden we naar de uitgang. Althans, ik dacht er heen te rijden, maar volgens mij rijd ik verkeerd. Ik wil een stukje achteruit rijden en dan zien we dat deze Dodge geen achteruitrijcamera heeft. Wat is dat nou? Heeft deze grote bak dat niet nee? Jeetje, dat is toch wel weer een minpuntje zeg. Juist in zo’n grote bak zou je dat zéker wel verwachten. Oef, dat is toch wel even wennen hoor. Mijn auto thuis heeft dat ook niet, maarja… dat is maar een Suzuki Swift. Nie zo groot dus Naja ach, het zal wel een kwestie zijn van wennen. Maar jammer is het wel. Gelukkig heeft deze, net als de Mazda ook Sirius XM. Toch wel fijn, zo’n satelliet radio.

Na een minuut of tien rijden, zijn we bij ons volgende hotel: Quality Inn. Oorspronkelijk stond het eten bij TGI Friday’s gepland vandaag, maar als we zien dat tegenover het hotel een Café Hollander zit, met Belgische biertjes, dan is die switch snel gemaakt natuurlijk.

We checken in en krijgen kamernummer 110. Mooi op de begaande grond dus. Het betreft een moteltype, dus kunnen de auto voor de deur parkeren. Alhoewel, het heeft een soort appartement uitstraling. Ofwel, aan de zijkanten kun je door naar de galerij. We halen de koffers uit de auto, installeren deze op de kamer en lopen dan naar het biercafé tegenover het hotel. We zien dat ze ook een dakterras hebben. Dat is wel lekker nu. De zon schijnt niet zo heel fel meer.

We bestellen beide een High Speed Wit biertje en Martijn gaat voor de Meatloaf en ik voor de Mac & Cheese. Het smaakt echt fantastisch. En het is ook nog eens niet zo’n super grote portie, dus we besluiten om ook maar eens een toetje te nemen. Martijn kiest de Peacan Pie met vanille ijs en ik ga voor de Key Lime Pie. Ook dit smaakt prima, al kan ik hem uiteindelijk toch net niet op.

 

We lopen weer terug naar ons hotel en ik maak het verslag af.

Aantal gereden km: 109
Aantal achtbanen: 5
Weertype: warm! Zo’n 35 graden.

Dag 01: de heenreis

Den Bosch – Düsseldorf – Frankfurt – Chicago – Gurnee

Zaterdagochtend 07.30 uur, de radiowekker gaat af in huize Kloen. Normaal gaat deze alleen af doordeweeks, maar vandaag niet. We gaan op vakantie! Aan het voeteneind ligt Lizzie nog prinsheerlijk te slapen. Ze heeft nog geen idee wat er over een goed anderhalf uur voor haar en broer Tibbe te wachten staat.

We staan op, ontbijten en de laatste spullen worden in de koffer gelegd. Ik kijk op m’n horloge en zie dat het al 08.45 uur is. God, wat gaat de tijd snel zeg. Martijn pakt de reismandjes voor onze poezenkindjes. Gelukkig had ik Tibbe al vast, hij weet alweer hoe laat het is. Gelukkig vindt hij het nooit erg om uit logeren te gaan naar onze vaste kattenpension, maar in dat mandje vindt hij maar niets.

Inmiddels is Lizzie verhuist naar de deken voor het raam en kan haar ook zo oppakken. Sorry meis, ook jij gaat mee uit logeren. Ze komen beide al vanaf kleins af aan bij Tommie (kattenpension). Alleen is Tibbe er al wat vaker geweest. Hij is inmiddels zo gewend daar, je ziet gewoon aan hem dat hij het herkend. Gisteren waren ze jarig, onze poezenkindjes. Tibbe is 13 geworden en Lizzie 3.

Eenmaal bij Tommie, nemen we afscheid van ze en kletsen nog wat na met Miranda. Ze zal goed op ons meisje en oude heer passen. We rijden weer terug naar huis. Ruimen de laatste dingen op en gaan dan met de koffers naar de auto. Blij dat we ons appartement even mogen verlaten. We wonen op de hoogste verdieping, plat dak en zonder airco. Komende dagen wordt het alleen maar warmer, dus nee… we gaan Nederland even niet missen.

Tien voor tien rijden we de straat uit. Volgens de Tom Tom zullen we om 11.15 uur arriveren bij de parkeerplaats van Düsseldorf Airport. Goed getimed, aangezien we een tijd van half 12 hebben doorgegeven bij de reservering van P5. De autoreis loopt voorspoedig. Via Nijmegen rijden we Duitsland binnen. Het laatste half uur hebben we wat drukte door wegwerkzaamheden. Als we tien minuten voor aankomst zijn, merken zowel Martijn als ik dat we lichte drang hebben op de blaas. We besluiten bij een benzinestation om deze te legen. Staan we dadelijk op de parkeerplaats niet zo te hannesen.

Als we de parkeergarage van P5 inrijden, is het nog even zoeken naar een plekje. Jeetje, er lijkt nergens plaats joh. We rijden helemaal door tot aan verdieping 4. Vervolgens zien we een medewerker van de garage. Hij rijdt wat rond om te kijken waar plaats is en vertelt ons dat er iets verderop mensen weg gaan. We parkeren de auto, pakken onze spullen en gaan dan met de lift naar beneden. Steken de weg over en vanaf daar vertrekt er vanaf de eerste verdieping een soort ‘Skytram’ naar de vertrekhallen. Het is geen monorail, maar echt een hangende tram. Grappig om te zien.

Het is alleen wel erg druk in de tram. Even twijfelen we of we moeten instappen. Ofja, lees: Martijn twijfelt. Ik duw me er gewoon tussendoor. We stappen uit bij vertrekhal 1 en 2 en bekijken dan op één van de monitoren waar we onze koffers af kunnen geven: rij 113 tot 120. Hm, dat is ietsjes teruglopen. Er blijkt totaal geen rij te zijn. Sterker nog, er zijn alleen wat grondstewardessen voor First Class & Businessclass. Naja zeg, waarom zit er niemand bij ‘Economy Class’. We lopen de rij in van Economy (ofja, wat zeg ik net: er is geen rij) en wachten geduldig totdat er iemand voor Economy komt. Een stewardess van Businessclass heeft even niets te doen en loopt naar de Economy balie. Mooi, we kunnen de koffers afdroppen. Ingecheckt zijn we immers al.

Nadat we onze koffers kwijt zijn, lopen we richting de douane en vrijwel meteen daarna volgt de bagagecheck. Vervolgens hebben we nog een goed twee uur voordat we gaan boarden. We besluiten om maar ergens een hapje te gaan eten. We belanden bij Hausmanns in Terminal A. Martijn heeft al, sinds we Duitsland in zijn, zin een ‘Currywurst mit Pommes’. Dat is toch wel zijn ultieme Duitse snack. En ach, geeft hem eens ongelijk. Al heb ik er op dit moment niet zo’n trek in. Ik ga dan ook voor de Matjesharing. En aangezien het al na 12-en is, bestellen we er ook een Paulaner Hefeweise bij. We hoeven immers niet meer te rijden en het is vakantie! Proost!

Het eten smaakt prima en lopen dan naar gate A40. Alle stoelen zijn bezet en er staat al een enorme rij voor te boarden. Maar niet voor onze vlucht. Eerst is Lissabon nog aan de beurt. Nadat de rij weg is, staan er ook wat mensen op om te boarden en zo kunnen wij plaats nemen bij de gate. Oorspronkelijk staat de tijd om te boarden voor ons op 14.10 uur, maar iets na 2-en staat er nog steeds geen vliegtuig van Lufthansa aan de gate. Dat gaat hem niet worden dus. Uiteindelijk wordt er roepen dat het een goed half uurtje later wordt. Hm, halen we de aansluiting in Frankfurt dan wel? Oorspronkelijk hadden we 2 uur overstaptijd, dus op zich zou het genoeg moeten zijn als het een half uurtje later wordt. Uiteindelijk boarden we drie kwartier later dan gepland en zijn we een uur later de lucht in dan de oorspronkelijke tijd van 14.40 uur. Nog maar één uur overstaptijd dus. Oei, dat wordt krapjes. Frankfurt is niet bepaald een kleine luchthaven.

Maar we halen veel tijd in. De vlucht duurt maar een half uur in plaats van 50 minuten. Als we het vliegtuig uitstappen, rijden we met de bus richting de terminal. En dat lijkt maar niet op te schieten. Via de Lufthansa App zien we dat we naar gate Z66 moeten. Als we de bus uitstappen, haasten we ons snel naar de gate. Uiteraard moeten we eerst nog door de douane. Wij mogen met onze Europees paspoort in de rechtste rij. Achter ons hoor ik dat een man ook naar Chicago moet. Volgens mij een Amerikaan, dus hij mag naar de linker rij. Een veel langere rij. Oef, daar zou ik niet graag in willen staan als je haast hebt. Succes vent, hopelijk red je het.

Dan zien we dat er ineens twee douaniers ophouden met werken (ofja, volgens mij nemen ze twee passagiers mee naar achteren. Niet dat ze voor vervanging zorgen. Nee joh, één douanier is toch voldoende voor deze rij?) De linkse rij heeft vier douaniers. Het lijkt erop dat de man het toch ook gaat halen zo. Mooi.

Als we door de douane zijn, lopen we met een goede pas door naar Z66. Als we bij de gate aankomen, zien we dat ze al aan het boarden zijn. Maar wat is dat nou? Dat is niet voor onze vlucht. Dat is voor een vlucht naar China. We checken de app nogmaals, maar daar staat gewoon dat we bij Z66 moeten zijn. We vragen het na aan één van de grondstewardessen en zij verwijst ons naar Z62. Ja, daar komen we dus nét vandaan. Gelukkig is het niet ver. Ook daar zijn ze inmiddels begonnen met boarden. We sluiten aan in de rij en dat gaat erg voorspoedig. Je kunt tegenwoordig met je mobiel (of uitgeprinte boardingpass) zelf scannen. Na nog geen 5 minuten lopen we de sluis in. Maar daar ontstaat een rij. En dan zien we waarom. Eind van de sluis worden we alsnog gecontroleerd door stewards voor onze boardingpass en paspoort te laten zien. Ja, wat heeft zo’n zelfscan dan nog voor nut, als we daarna alsnóg alles moeten laten zien?

We lopen naar onze plekken (27 D-E). Voor ons zit de Premium Class. Wij zitten direct daarachter op de eerste rij, wat ons een zee van beenruimte geeft. Wat een luxe. Hierdoor hebben we niet ons TV-schermpje voor ons in de stoel, maar deze zit onder bij onze benen verstopt. Met een knopje kunnen we deze naar ons toe halen. Het is wat wennen, want je kijkt hierdoor iets naar beneden in plaats van recht vooruit. Maar die ruimte voor de benen maakt veel goed. We zitten in een rijtje van 4 en de stoel naast mij blijft leeg. Alleen de buitenste stoel van ons rijtje is nog gevuld. Heerlijk, wat een ruimte zo.

Het is alleen jammer dat het internet het vrijwel meteen niet meer doet nadat we ingestapt zijn. Had nog graag een foto van ons willen posten op facebook (social addict he ). Om 17.42 uur stijgen we op. Net geen half uur later dan gepland dus. De captain vertelt ons dat de vlucht een goed 7 uur zal duren. Vervolgens vraagt de man welke een rij achter ons zit, op 28 G, aan de stewardess of hij op de stoel naast me mag komen zitten. Hij wil die beenruimte ook wel. Grrrr,… je kan hem natuurlijk niet tegenhouden, die stoel naast me heb ik immers niet betaald, maar jammer is het wel.

Al vrij snel nadat we de lucht in zijn, krijgen we wat drinken. Ohja, daar was ik wel aan toe. Door de haast zijn we vergeten een flesje water te kopen op Frankfurt. En niet veel later krijgen we ook het eten geserveerd. We mogen kiezen uit kip of pasta. Doe de pasta dan maar. Dit blijkt ravioli gevuld met ricotta in pestosaus te zijn. Echt: jam-mie!

Na het eten kijkt Martijn een documentaire over Bourbon (‘Neat’) en ik vermaak me met wat muziek en een Disney serie voor de kleintjes (ik heb niet voor niets vandaag m’n Mickey Mouse shirt aangetrokken). Daarna kijken we samen de film Atomic Blonde via de tablet. Een rare, maar toffe actiefilm (lees: Martijn wilde gewoon z’n favoriete actrice in actie zien )

Dan is het nog maar een goed 3 uur vliegen. Ik sluit mijn ogen voor een half uur en besef me dan dat ik beter mijn tijd kan invullen met een begin te maken aan ons reisverslag. We komen immers in de avond aan in ons hotel in Gurnee. Wellicht zijn we dan zo moe, dat ik geen puf meer heb om ons verhaal uit m’n mouw te schudden. Martijn vermaakt zich ondertussen met een documentaire over filmmuziek (‘Score’). Een goed twee uur voor landing wordt er weer wat eten uitgedeeld. Ditmaal kunnen we kiezen voor een tosti ham-kaas of een pizza met champignons. Wij kiezen beide voor de tosti en als ik naar de man twee stoelen verder dan ik kijk, zie ik dat we een goede keuze gemaakt hebben. De pizza lijkt meer op een soort broodje met wat champignons.

Na het eten luisteren we nog wat muziek en dan wordt de daling ingezet. Iets voor 7 (Amerikaanse tijd) landen we op het vliegveld van Chicago. Maar het taxiën duurt lang. Erg lang. Er blijkt top drukte te zijn bij de gate. We wachten maar liefst drie kwartier voordat we eindelijk aan de gate zijn. We stappen uit en lopen dan als eerste naar de immigrations. Maar wat is dat nou? Er staat totaal geen rij. Maar ook echt nul komma nul! Wel moeten we eerst via een zelfcheck-zuil onze gegevens invullen, vingerafdrukken laten maken en een foto’tje uiteraard. Maar dit is snel gebeurd. Bij beide dit keer geen kruis door het formulier. Daarna moeten we alsnog naar een mannetje (of in ons geval een mevrouw) voor de gebruikelijke vragen: wat komt u hier doen, wat is jullie route, hoe lang blijven jullie in Amerika. Heeft u vrienden of familie hier wonen etc etc. De vingerafdrukken en foto hoeft niet meer. Dat hebben we immers net zelf bij zo’n zuil gedaan. Ik denk, alles bij elkaar nog geen 5 minuten! Dan staan we in de hal waar we onze koffers moeten halen. Deze zouden van band nummer 8 moeten komen. Als we net een paar minuten staan, zien we onze koffers al. Dat gaat lekker soepel zo.

Wel is er een rij bij Customs. Al duurt dit ook niet langer dan een minuut of 5. We geven het papiertje af welke we in het vliegtuig ingevuld hebben en mogen dan doorlopen. En dan staan we ineens in Chicago. Jeetje zeg. De vakantie is nu dan toch écht begonnen.

Goed, volgende op de planning: huurauto ophalen bij Alamo. We lopen naar buiten, maar zien niet 1-2-3 waar de shuttlebus van Alamo zal stoppen. We gaan maar gewoon ergens staan en dan komt hij al snel aangereden. Na een goed vijf minuten rijden, zijn we bij Alamo. Nee, dat is niet waar. Eerst rijden we nog langs National. Goed, daarna zijn we bij Alamo. We stappen uit en er is maar één stel voor ons.

Als we aan de beurt zijn, wordt ons gevraagd of we interesse hebben in Road Assistance, GPS of een kastje voor de toll. Maar alle drie wijzen we af. Dat is geen probleem. Ik krijg het bonnetje voor m’n neus om te tekenen. Yep, alles correct. Alles 0 dollar (want we hebben immers al betaald). Na een paar initialen en op het laatst een krabbel van mij, zijn we ‘good to go’. We mogen een Standard SUV uitkiezen uit de rij van SUV’s. Er staan er maar liefst 9 stuks om uit te kiezen: een zilveren Mazda CX-5, een zwarte Toyota Rav4, een rode Nissan Rogue, een grijze Chevrolet Equinox en vier Hyundai Tucsons (een bordeaux rode, een grijze en twee zwarte).

Dat betekent maar één Amerikaanse bak dus. Daar kiezen we eigenlijk altijd voor. Maar de Mazda ziet er eigenlijk ook wel goed uit. De enige van allemaal met lederen bekleding en heeft ook nog het minst aantal mijlen op de meter staan van allemaal. Ja, laten we deze gewoon eens proberen. We installeren onze spullen, bekijken de knopjes en stellen dan onze navigatie in op ons eerste hoteladres in Gurnee. Volgens onze Tommie een goed 35 minuten rijden. Moet lukken. In Amerika is het tenslotte nog maar half 9 in de avond. Dat ons lichaam denkt dat het toch al 03.30 uur is, negeren we maar voor het gemak.

We rijden de snelweg op en al snel moeten we toll betalen. Gelukkig hebben we gewoon cash bij ons (nog over gehouden van onze vorige vakantie ). We betalen 1,90 dollar en rijden dan weer verder. Een kwartier voor tijd springt ineens een lampje aan op het dashboard: Service Soon in 600 mijl. Ehm,… Over 600 mijl dient deze prachtige CX-5 een onderhoudsbeurt te hebben. Ja tuurlijk. Wij gaan er een goed 6000 kilometer mee rijden. Hm, morgen er eens goed over nadenken wat we hier nu weer mee moeten. Waarschijnlijk in Milwaukee toch maar de auto weer omruilen dan. De auto heeft niet voor niets een onderhoudsbeurt nodig, toch?

Vervolgens rijden we langs Six Flags, waar we morgen heen gaan. Jahoe! De navigatie zegt dat we de afslag moeten hebben, maar wel pas over 1,6 kilometer. Dat is nog niet hier, wel? We twijfelen en denken: bij twijfel ‘niet inhalen’, dus nemen de afslag niet. Over een kilometer hoeven we er pas af…. Toch? Niet dus! We hadden tóch deze moeten hebben. Hij had gewoon een lange uitvoegstrook. Dat zijn we helemaal niet gewend hier in Amerika. Daar zijn ze altijd kort en abrupt. Nou zeg. Ach joh, keren we toch gewoon bij de volgende afslag. Ja, dat blijkt pas over een goed 7 kilometer te zijn. En warempel, we dienen ook nog eens toll te betalen á 2,80 dollar. Dan keren we en uiteraard. Op de terugweg ook weer wat toll (wederom 2,80 dollar. Dat is dus even in 5 minuten 5,60 dollar voor niets betaald. Dat is toch zonde…)

Als we de parkeerplaats van onze Comfort Inn oprijden. Zien we drie restaurants op het terrein. Ofja, twee fastfood ketens (Steak n shake en Chipotle) en een Chili’s. Echt super honger hebben we niet meer. Maar een soepje zal er wel in gaan.

Nadat we ingecheckt zijn (we zijn gold member van Choice Hotels, dus krijgen 150 bonuspunten erbij. Woppa 😀 ) en onze spullen afgedropt hebben in de kamer, lopen we naar Chili’s.

We bestellen beide een soep met kip en uiteraard een biertje erbij om te vieren dat onze vakantie nu echt begonnen is. Het smaakt prima.

Daarna weer terug naar de kamer, snel het verslag af tikken. Ons lichaam zegt nu toch écht dat we de dag af moeten sluiten. Dus ik zeg: welterusten.

Aantal gereden mijlen: 23 (37 km)
Weertype: zowel in Nederland, Duitsland als Amerika… lekker warm.

Aanmelden mogelijk

De blog moet nog invulling krijgen maar je kunt je al wel aanmelden via de knop rechtsboven. Je krijgt dan een email als er een nieuw bericht is. De Planning kun je al wel lezen.

Linda & Martijn